We arriveerde op Baranovichi Polesskie, het tweede station van Baranovichi. We sloten wederom aan in de wachtrijen voor de loketten. De trein naar Minsk zou niet vanaf Polesskie vertrekken maar vanaf Centralnja. Ze kon ons geen kaartje verkopen wegens het systeem. We diende daar onze vervoersbewijzen  te kopen. Met behulp van Krasnapolsky zijn smartphone vonden we de route naar Centralnja. Eerst liepen we de verkeerde kant op en ontdekten we een Spoorwegmuseum in Baranovichi. Toch moesten we terug eens taken het spoor voer doormiddel van een viaduct. Daar namen we een bus, met behulp van Krasnapolsky zijn smartphone, had dit succes? Nee. Want op het Leninplein over te stappen op een andere bus, maar welke was niet duidelijk. Na wat rondvragen kwam er geen bus in de buurt en diende we nog de nodige meters te lopen. Deze bus kwam zo en we besloten deze bus te nemen om niet onnodig tijd te verliezen.  Desondanks hadden we geruime tijd om onze vervoersbewijzen naar Minsk. Van de lokettisten dienden we platzkart te reizen, dat was de enige manier om gezamenlijk te reizen naar Minsk.

Na een goede twee uur reizen arriveerden we in Minsk. Krasnapolsky had vooraf een appartement geboekt voor twee nachten. Nadat Krasnapolsky zijn plaatsbewijs voor de nachttrein voor morgen, en Sandrvich en Wosterhouter de trein terug naar Kiev,had kunnen regelen begaven we ons naar de metro om naar het appartement te reizen. Daar diende we de verhuurder op te bellen en die zou ons de sleutels overhandigen en de transactie in ontvangst nemen.  We namen de metro richting het ploeshstsja Peramogi daar wachtte we bij de meest logische uitgang op basis van het adres. Krasnapolsky belde het nummer en niet veel later kwam er een wat dikke man gekleed in een zakkerig shirt, Adidas slippers en gedecoreerd met een zonnebril en goudenketting. Hij sprak ons aan, ook mede omdat we de enige met bagage waren die bij de uitgang stonden te wachten.  Goed, we volgde hem en hij leidde ons richting het appartement.  Een appartement gelegen op de derde verdieping. Het trappenhuis was rommelig, stonk naar kattenpis en overal elektriciteitsdraden. Het appartement dar in tegen was een soort van aanschouwkamer, glimmen parket, uitgedachte verlichting en meubilair met elegante bloemenpatronen.  We handelde de transactie af en maakten ons gereed om Minsk te gaan ontdekken. Onze eerste indrukken van Minsk waren goed we wandelde over de hoofdstraat van Minsk vol met fraaie gebouwen uit de tijd van de wederopbouw van de Sowjet-Unie, mocht ook wel want van Minsk was nagenoeg niets meer over.  We aten varkensvlees en aardappels bij een restaurant en ronde nog een wandelrondje af in het centrum “Dit gebouw niet fotograferen” merkte Sandrvich op en wees naar het kantoor van de KGB, ja de veiligheidsdienst heet in Wit-Rusland nog altijd KGB. We kochten bij een winkel wat bier en water voor de avond en liepen tegen zonsondergang terug naar het appartement.

Krasnapolsky zou ons die avond al verlaten en omdat we het appartement niet langer dan twee nachten wilde huren zochten we op internet een hostel op. Niet ver van ons appartement vonden we een hostel en gingen die ochtend polshoogte nemen bij het hostel om er te kunnen overnachten. ER was nog eist met de registratie. Sandrvich wou dat alles klopte en informeerde of het hostel de registratie kon vervullen. Hiervoor dienden we naar het lokale politiebureau af te reizen in de buurt van de trekkerfabriek, om daar te komen diende we de tram te nemen en uit te stappen bij de hoofdingang van de trekkerfabriek. Met behulp van Krasnapolsky arriveerden we op het politiebureau.  Een vriendelijke grote agent met imponerende per bracht ons naar de wachtruimte voor de migratie dienst en haalde er iemand bij.  Aan inspecteur Invanovitsj dienden we uit te leggen dat we graag geregistreerd wilde worden op het adres van het hostel.  Invanovitsj begreep het niet helemaal en gezien onze resterende tijd in Wit-Rusland. Desondanks wilde we geregistreerd wilde worden, we diende een formulier in te vullen en bij hem in te leveren. “Kom morgen om tien uur ’s ochtends terug.” We ahdden nog een ruime middag voor ons en besloten om richting de Nationale Bibliotheek te gaan. De bibliotheek bezoeken bleek niet te werken met een Nederlands paspoort maar we konden wel naar het panorama terras op het dak. Na een fenomenaal uitzicht voer Minsk dronken we een kop koffie in de skylounge van de bibliotheek, de reden om dar koffie te drinken was omdat dat café ´Graf” hete en ongetwijfeld slechte koffie zou serveren. Volgens het reisgenootschap bleek het nog redelijke koffie te zijn. Na het bezoek aan de bibliotheek bezochten we nog de naastgelegen flatwijk in Sowjet-stijl om een indruk te krijgen hoe die wijken er uit zin. Vervolgens zijn we weer terug naar het centrum gereisd. Krasnapolsky had een grote drang om een MacDonalds te bezoeken en op die manier bezochten we, misschien wel, meest afgelegen MacDonalds van Europa.. De dichts bijziende MacDonalds was, naar, Krasnaposlky’s inzicht in het Litouwse Vilnius. Gek genoeg was het ook de drukste MacDonalds die ik heb gezien en verbaasde me waarom al deze mensen zo graag MacDonalds wilde eten in plaats van de goede traditionele Wit-Russische voedsel, ongetwijfeld speelt het imago en de prijs mee. Na de MacDonald’s verkenden we het centrum van Minsk verder verkennen en liepen een blokje door het gereconstrueerde centrum met zijn vele gereconstrueerde kerken en het stadshuis van Minsk. We wandelde voer het praspiekt Niezaliežnasci  en beozchten het GOEM. Het GOEM in Minsk is rijkelijk gedecoreerd met marmeren zuilen. Brede trappen, mooie winkels en kroonluchters waar dat kan, een groot contrast met die van Brest.  Na verder gingen met Minsk verkennen stuite we op het Paleis van Loekasjenko. Loekasjenko leeft in een grote residentie tegenover het Paleis van de Republiek, welk na geruchten met een tunnel verbonden is met het Presidentiele Residentie.  Toen we langs zijn voorgevel wandelde vroeg ik mij af wat zo’n man met zo’n enorm gebouw moest. Zou hij, net als Stalin, elke dag een andere slaapkamer hebben?  Toen ontdekten we dat zijn buren een goed uitziend restaurant was, een reden om er te gaan eten. We werden hoffelijk ontvangen, mag ook wel in zo’n buurt, en werden naar een tafel geleid welk goed gedekt was met spierwit tafellinnen, blinkende kristallen wijnglazen en blinkend gepoetst tafel zilver. Na de menukaart bekeken te hebben hadden Krasnapolsky en ik al een keuze gemakt, voor de prijs hoefde je het niet te laten. Alleen dachten Sandrvich en Wosterhouter er anders voer en belanden we bij de Planeta Pizza in het centrum van Minsk. Na een bescheiden pizza hebben we Krasnapolsky op de nachttrein richting Brest gezet, normaal een rit van een kleine vijf uur maar omdat e trein omrijdt deed de trein er een uur of vijf over. Genoeg tijd voor Krasnapolsky om een goede nachtrust te pakken.

De volgende dag checkten we uit, althans. We lieten de sleutels in het appartement en trokken de deur dicht. We liepen gelijk naar het hostel en checkte daar in voor de resterende tijd van ons. Na het politiebureau gingen we de ingang van Wit-Russisch nationale trots bekijken, de legendarische trekkerfabriek van Minsk. Waar de oude naam Minskij Traktornij Zavod als afkorting nog op de gevel staat, staat de nieuwe naar Belarus er onder. Een oude en nieuwe trekker sierde het plein voor de fabriek en lofbetuigingen uit de DDR en Communistisch Hongarije stonden nog vier overeind. Na de trekkerfabriek bekeken te hebben begaven we ons richting het gereconstrueerde historische centrum van Minsk, negentiende-eeuws geïnspireerd  als Pinsk.  We ontdekten de centrale boekenwinkelvan Minsk. Een schitterende boekenzaak met alleen maar Russischtalige boeken. Van de grote werken van Tolstoj en Dostojewski tot aan fraai gedecoreerde vulpennen en souvenirs.  Het portret van Loekasjenko hing ook achter de toonbank, na een kleine aarzeling vroeg ik toch maar hoe duur dat potret van de President kostte. 3200 Wit-Russische (32 euro cent). De Wosterhouter was inmiddels de winkel uit gevlucht en de kassière haalde een portret van achter op en en ik betaalde. Mijn voorstel was om eerst nar het hostel terug te keren om het portret af te leveren.

Na dat het portret afwas geleverd zetten we koers naar het beroemde komapovskij pynok, een schildpad achtig gebouw vol met oude weegschalen, althans zo was het volgens de reisgids. De oude weegschalen met wijzer en plaat hadden plaatsgemaakt voor een modernere digitale.  Desondanks was de markt de moeite om te bezoeken en werd ik nog afgezet bij het kopen van een Turkentas, wat is afzetten als de man iets extra’s voor zijn tas krijgt en ik er niet onder lijdt? De voornamste reden van die tas was om het portret makkelijk mee te nemen naar Nederland.Op komapovskij pynok worden voornamelijk voedingsproducten verkocht. Van vlees tot zuivel en van dag verse groente en fruit tot zoetwater vis. Tegen de tijd dat we de markt hadden bekeken liep het al tegen etenstijd, in het hostel informeerden we naar een goed betaalbaar restaurant in de buurt. Er zat er eentje in een complex wat op een ijsberg leek, we diende de tram te nemen en na vijf haltes. Met enige moeite kon je er een ijsberg in zien, in Nederland zou er een toonkamer voor bedden of keukens in gehuisvest zijn maar in Minsk zat er een restaurant in met traditionele Wit-Russische en streek gerechten. We aten de noddige aardappelen, salade, varkensvlees en spoelde het weg met bier in een plattelands atmosfeer van geborduurde tafelkleedjes en oma’s servies.

De volgende ochtend brak alweer de laatste dag voor Sandrvich en Wosterhouter aan in Minsk. Via Sandrvich had ik begrepen dat ik nog een portret moest aanschaffen van Loekasjenko voor Krasnapolsky. Die ochtend stond in het teken van het portret voor Krasnapolsky regelen en voor me zelf kocht ik gelijk de poster met hem wapen van Wit-Rusland. Sandrvich deed ook mee en haalde ook zo’n poster voor zich zelf en een klein portret voor zichzelf. De Wosterhouter was dit eker voorbereid en had er iets minder moeite mee omdat hij het aanzag komen. Voordat dit werd aangeschaft keken we nog even rond in een warenhuis vol met traditionele kledij.  Na de aanschaf van de nodige papierwerk deponeerde we dit in het hostel en spendeerde Sandrvich en ik de middag op het station terwijl de Wosterhouter een internetcafé opzocht. We zouden elkaar bij de Golden Coffee op de centrale boulevard weder zien. Die middag hadden we geluk. De Parijs – Moskou trein zou komen en de Saratov – Berlijn trein. Voordat deze treinen kwamen waren er genoeg binnenlandse treinen te spotten. We stonden te wachten voor het vertrek van de trein naar Moskou, vanuit Parijs, toen we werden aangesproken om niet te fotograferen op het station. Niet veel was er om handen want de beambte liep verder, omdat filmen een duidelijke houding vergde voor langere tijd besloot ik de trein niet op film vast te leggen. Toen we naar de Golden Coffee wild gaan kwam een jonge agent naar ons toe en vroeg naar onze documenten en waarom we fotografeerde op het station. Dat we dit als hobby deden kwam niet helemaal aan maar uiteindelijk liet hij ons gaan en konden we de Wosterhouter ontmoeten in Golden Coffee. We hadden Minsk eigenlijk wel gezien en vulde die middag met thee en bier drinken, aten een stevige maaltijd in het restaurant waar we eerder waren. Werden nog achterna gerend omdat we een rekenfout maakte en nog 1000 Wit-Russische roebel moesten betalen om die avond de Wosterhouter en Sandrvich op de trein naar Kiev te zetten. We namen afscheid op het perron n grapten nog wie het eerste thuis was van ons allen en gek genoeg was ik dat. Hun trein verliet het station van Minsk en morgen die van mij.

Ons ontbijt kregen we geserveerd in de grote zaal, waar we een tafel in het midden kregen. Zo te zien waren wij de enige en al snel werd duidelijk dat het ontbijt al gedefinieerd was. Brood, kaas worst, yoghurt en gebakken eieren.  Omhult door paaldanspalen verorberden we ons ontbijt en checkten uit. We namen de bus terug naar het station waar we een klein uurtje hadden voor de trein naar Brest. Voor het station stelde net iemand een Kvas tank op en zodra die operationeel was haalde ik daar een vers glas kvas. Principieel kochten we de treinkaartjes in de trein en na geruime tijd arriveerden we op het prachtig gedecoreerde station van Brest. Ondertussen had de trein diverse collectieve boerderijen, bossen, weides, akkers en moerassen gepasseerd.

Tijdens de treinreis hadden we al een hotel uitgezocht in onze reisgids. Hotel Bug, vlakbij het station, goedkoop en vooral de omschrijving was het overtuigend “… with old Soviet service matching the ols-style Sowiet decor..”. Geen reden om dit hotel over te slaan. Het was inderdaad op drie minuten lopen vanaf het station, simpel de sporen oversteken met behulp van de daarvoor bestemde spoorbrug. We stapte het hotel binnen in een oude Sowjetische stijl, niet de grauwe rouwe beton wat we kennen uit de tijd perk van Chroetsjov, Brezjnev en later, maar de op Barok geïnspireerde stijl uit de tijd van Stalin.  Door een vriendelijke dame werden we beleefd naar de receptie begeleid, welk zich in een kamer naast de lobby bevond.  We boekten voor twee nachten maar sleutels kregen we niet. We kregen een kaartje. Boven aan de trap zat een babushka welk ons de sleutels overhandigde nadat we ons kaartje lieten zien. We liepen door een donkere gang met krakend visgraad parket, welk verstopt zat onder een loper met Perzisch motief, en vonden onze kamers halverwege de gang.  De kamers bestonden uit twee tafels, twee bedden, servies met een waterkoker, een eigen toilet en uitzicht op de Leninstraat van Brest. Douches waren gemeenschappelijk en voornamelijk koud water.  Verder was er smaakvol behang, mooie betimmering aan het plafond en bijpassende smaakvolle verlichting aan de muren en een koperen lamp aan het plafond.

De rest van de middag gingen we Brest verkennen, maar eerst onze sleutels inleveren bij de babushka. Brest heeft een leuk centrum om te wandelen, de centrale winkelstraat is uitgebreid voorzien van eetgelegenheden, terrassen en overwegend negentiende-eeuwse gebouwen. Net als Pinsk was Brest de speelbl van menig rijk in deze regio. Niet te min is Brest voornamelijk bekend van de Vrede van Brest-Litovsk welk in het fort werd ondertekend. Aan het eind van het centrale wandelgebied ontdekten we een GUM, de Russische universele hoofdwinkel welk in elke stad voorkomt (Niet alleen Moskou wat velen denken). Krasnapolsky wild ons hier laten zien. Achter een toonbank, welk pennen en potloden herbergde, hing een portret van Loekasjenko, de President van Wit-Rusland, een portret welk wel aangeschaft zou worden als er een prijskaartje bij hing, welk ontbrak. We namen verder een kijkje in de universele hoofdwinkel welk van het type was van beton uit de latere tijd van de Sowjet-Unie. De producten werden per productgroep verkocht, damesmode, herenmode, muziekinstrumenten, schrijfwaar, gereedschap en drank hadden allemaal hun eigen afdeling welk afgezet was door vitrines. Binnen deze domeinen hadden de producten ook hun eigen verkopers en kassa’s. De avond begon in te zetten en we spoede ons richting het wandelgebied voor om een restaurant te bezoeken. Na een goede maaltijd van aardappelen, varkensvlees en bier begaven we ons richting het fort van Brest.

Onderweg naar het fort liepen we langs een terrein met veel oude locomotieven. We ontdekten dat dit het spoorwegmuseum van Brest was.  We keken naar de openingstijden bij de ingang toen er een bewaker aan kwam lopen. Veel konden we van hem niet begrijpen, maar als we allemaal de toegangsprijs aan hem overhandigden  liet hij ons binnen. Geen seconde werd getwijfeld en we betaalde de man 48.000 Wit-Russische Roebel (4,80 euro). Gedurende een uur hadden we het museum voor ons zelf en konden we op ons gemak de locomotieven bekijken. Sommigen waren geopend om een gaf ons de mogelijkheid om de locomotieven van binnen te bekijken.  Na de locomotieven bekeken te hebben maakten we nog een groepsfoto voor een monsterlijke sowjetische sneeuwschuiver en melden we ons bij de bewaker die ons weer vrijliet uit het museum en we kondn onze weg vervolgen naar het fort van Brest.

Het fort van Brest ligt op steenworp afstand van het spoorwegmuseum. Als men het fort binnentreed loopt men door een grote ster in een blokbeton, welk geplaatst is over oude muren van het fort.  Door de goed gekozen verlichting en muziek (https://www.youtube.com/watch?v=DIBmrDUK_RU – The Sacred War – Red Army Choir).; Voor dat we door de betonblok wandelde wilde Sandrvich eerst een foto r mee maken met het 50 Wit-Russische Roebel biljet (0,005 euro) mee maken, het biljet waar dit monument op afgebeeld was.  Een lang pad leidde ons naar het centrale deel van het fort, gedecoreerd door het lelijkste monument ter wereld volgens de CNN.  Na een rondje om het monument, de vlam en de namen van de steden met een “helden” status ontdekten we dat je ook een ronde kon lopen om het fort, echter werd er onduidelijkheid geschept of we daar wel mochten komen met ons Wit-Russisch visum als dat daar fysiek de grens met Polen liep.  Het fort lag toch wel een eind van ons hotel en het begon al langzaam donker te worden en in het westen dreigde donkere wolken Wit-Rusland  binnen te dringen. Bussen reden nog wel, alleen niet in de frequentie dat we er iets aan hadden. Dus liepen we richting het hotel onder het genot van de krekels in het gras en d gerommel boven Polen.  Ruim op tijd haalden we het hotel. We zaten bij elkaar op de kamer toen de stortregen begon. Al snel stond de Leninstraat blank en telden we in de omgeving telden we diverse blikseminslagen. Omdat we nog een hele dag in Brest hadden en we een uitslaap ochtend konden gebruiken zette we voor de volgende dag geen wekker.

In de loop van de nacht is de bui overgewaaid en hebben we ’s nachts niets meer gemerkt van regen en onweer, behalve dat het ’s ochtends extreem plak weer werd. Na een koude douche leverde we de sleutels in bij de babushka en gingen we ontbijten op de Leninstraat, Hotel Bug serveerde geen ontbijt, des ondanks zat er onder het hotel toch een stalovaja welk in de ochtend geopend was. We vulde ons dienblad met ontbijtproducten en nuttigde ons ontbijt onder het genot van de koele droge airco.  Eigenlijk hadden we die dag Brest wel gezien en bleven we rondhangen rondom het centrum,  uitgebreid de Leninstraat en –plein bekeken, bezochten het GUM, dronken een biertje of twee en na het eten bezochten we weer het fort van Brest. Brest heeft principe genoeg te doen voor twee dagen, maar dan moet je wel van kerken houden en een uitstap naar het grote natuurpark Biełaviežskaja Pušča was niet te doen in een middag.  Die avond zaten er verscheidende mensen op een laptop bij het fort. Volgens Krasnapolsky waren dat mensen die de Wit-Russische internetblokkade willen omzeilen door gebruik te maken van het Poolse netwerk.  Die avond dronken we nog een biertje in het café van het Fort.

 volgende dag checkten we uit en begaven we ons naar het station, waar we werden verwelkomd door de trein richting Amsterdam. In een majestueuze hal sloten we aan in de rijen voor de loketten. Krasnaapolsky zou het woord voeren als er iemand van ons voor een loket kwam te staan. Na een minuut of vijf wachten stond Sandrvich voor een loket en Krasnapolsky nam het woord over. Een directe trein naar Minsk vertrok pas aan het eind van de middag maar er was een snellere optie. De eerste volgende trein naar Baranovichi vertrok over drie kwartier. Daar hadden we iets meer dan een uur om naar een ander station te gaan om daar een trein naar Minsk te nemen. Na goed, we accepteren dit aanbod en door het systeem kon ze ons niet de vervoersbewijzen van Baranovichi naar Minsk overhandigen. De trein rit naar Baranovichi werd afgelegd in de trots van de Wit-Russische spoorwegen. De trein van Stadler, de zogenaamde FLIRT. Je merkte al dat het hele systeem van provodnitsja;s niet echt heel goed werken op West-Europese treinstellen, ze stonden verveeld bij de deuren van de trein wanneer de trein zich tussen de stations voortbewoog.