We stonden op tijd op om onze trein naar Gorynj te halen. Na een snelle opfrisbeurt en het inpakken van de bagage konden we heel simpel uitchecken en de overgebleven toiletrol inleveren. Ondanks de harde bedden waar we de spiraalveren duidelijk konden voelen. We liepen de zelfde route terug naar het station waar we nog een halfuurtje hadden voor onze trein naar Gorynj. Krasnapolky kocht de treinkaartjes en Sandrvich en de Wosterhouter regelde koffie en iets van ontbijt, wat net als in Tsjernivitsji niet meer was dan een zak spritsen. De trein stond al geruime tijd klaar voor vertrek en op het perron was het een drukte van belang met allemaal babushka’s gekleed in simpele kleding en rubberen laarzen sjouwend met grote tassen vol met producten. 

Naarmate de vertrektijd naderde nam de onrust onder de babushka’s toe. Alles moet in de trein mee, en bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de uitgang van de trein. Des ondanks konden we nog een goede plaats vinden aan het begin van het rijtuig. Nadat de trein het station en emplacement van Sarny achter zich had gelaten begonnen de babushka’s druk te discussiëren, tellen en goederen te distribueren onder elkaar. Ondertussen hielden we onze bagage goed in de gaten om te voorkomen dat er wat “smokkelwaar” tussen gestopt zou worden. Bij de kaartjes controle bleek dat de drukte onder de babushka’s geen uitzondering was. De conducteurs kenden velen bij naam en maakte zo her en der een klein praatje. De trein voerde langs verscheidende dorpen en halteerde op kleine stations waar weinigen in noch uitstapten. De trein vervolgde zijn weg door verdroogde velden, verlaten kolchozen en bossen die doorkruist werden door stoffige landwegen. Krasnapolsky hing uit het raam, vertelde dat hij het altijd leuk vond om taferelen te fotograferen  uit rijdende treinen, en deze trein bood hem genoeg moois. Kleine trekkers met grote balen stro op karren, overbeladen ZIL vrachtwagens met stro en natuurlijk het grensbord van Wit-Rusland. Zodra die gepasseerd was kwam er reuring  onder de babushka’s. Producten werden uit de rekken gehaald en de eerste slofte al richting de der van de trein en niet veel alter stond het balkon vol en voor de deur welk het balkon met de coupé scheidde.

De trein was de brug over de Horin nog niet over en de babushka’s stonden al in de startblokken om de trein zo snel mogelijk te verlaten. Toen de trein tot stilstand gekomen was, en de poort naar het station was geopend, rende alle babushka’s te gelijk naar het stations gebouw waar al snel een drukte van jewelste werd voor de kleine ingang van het kleine gebouwtje. Ons idee was om in de trein te wachten tot de grootste drukte voorbij was, daar dacht het trein personeel anders voer en onder het toeziend oog van liepen we met het treinpersoneel richting de poort naar het omheinde stationsplein. De rij voor de grenscontrole was nog lang niet voorbij en gezamenlijk met het treinpersoneel zochten we het schaarse schaduw op van een grote plantaan naast het stationsgebouw. Na ongeveer een kwartiertje begon er schot in de zaak te komen en slonk het aantal babushka’s. Ondertussen waren de eerste babushka’s al aan het handelen op het plein voor het station.  Ondertussen werden we vriendelijk verzocht om een migratieformuliertje in te vullen. De Wit-Russische grensbeambte was ontzettend meewerkend alleen ontbrak het aan ons de kennis van het Russisch en bij hem de ontbrekende kennis van het Engels. Hij ontdekte een fout in onze zorgverzekering, deze zou niet in Wit-Rusland geldig zijn. Desondanks mochten we door de grenscontrole maar het stationsgebouw niet uit.  “Hoe moet men gebruik maken van die kluisjes?” vroeg Sandrvich zich af wijzend naar kluisjes die men kon huren met muntjes. De Wit-Russische Roebel was er alleen in de vorm van briefgeld.  Niet dat deze raadsel opgelost ging worden. Na enig wachten onder het toeziend oog van de grensbeambte kwam er een jonge vrolijke dame aan in een simpele vrijetijd jurk en op slippers. Ze maakte een gehaaste indruk maar arrangeerde wel een tijdelijke Wit-Russisch zorgverzekering. Toen we de zorgverzekering hadden afgesloten marcheerde de eerste babushka’s weer terug naar de grenscontrole met hun opgebrachte winst en nieuwe inkopen.

We hadden nog ruim anderhalf uur voordat onze trein naar Luninets, aangezien we nu de stationshal mochten verlaten gingen we boodschappen halen bij de produkty aan de overkant van het stationsplein. Het vervelende was dat ik even het wordt voor water in het Russisch kwijt was en desondanks begreep ze wat ik bedoelde en verbeterde ze met een glimlach. Door de hyperinflatie van de Wit-Russische Roebel was het even wennen om met grote getallen kleine boodschappen taf te rekenen. Ondertussen kwam Krasnapolsky terug van de lokale belwinkel en had zijn Wit-Russische beltegoed weer aangevuld. We kochten de vervoersbewijzen naar Luninets, 45 kilometer treinen voor 20 eurocent. Op harde houten bankjes, bedekt met kunstleer, namen wij plaats. De trein vulde zich met groepjes mannen op leeftijd vergezeld met vishengels en overige vis uitrusting.   De trein zette zich in beweging en voerde door een hoofdzakelijk moerassig landschap, waar de drogere gronden gevuld waren met berkenbomen of akkers. Veel activiteit was er niet langs de spoorlijn en deze 45 kilometer en weinig stations werden er gepasseerd. Helaas voor Krasnapolsky wie geld wou besparen door te hopen dat de controle na een volgend stations plaats zou vinden, Wit-Rusland kent veel kleine onbemande stations en is hier door genoodzaakt om vervoersbewijzen in de trein te verkopen.  Alle mannen en visgerei stapten uit bij een klein stationnetje, gezien de gevel hete dit station Pripyat, een station vlak voor de brug over de Pripyat met, waarschijnlijk als voornaamste doel, vissers afleveren bij de Pripyat.Toen we de rivier overstaken realiseerde ik me dat stroomopwaarts onze eindbestemming van de dag lag, Hotel Pripyat, en stroom afwaarts bevondt zich Pripyat, de verlaten stad na het ongeval in de nabij gelegen kerncentrale. De  Pripyat is geen indrukwekkende revier maar heeft desa niet te min een lengte 761 kilometer en stroom voornamelijk door Wit-Rusland en vormt één van de grootste moerassen van Europa.

In Luminets kochten we, uit interesse, geen vervolg vervoersbewijs naar Pinsk. In het voormalig Sowjet-Unie is het normaal dat vervoersbewijzen zonder voerstap worden verstreken. Wat inhoud dat je tijdens je voerstap, welk riant kunnen zijn, een nieuw vervoersbewijs moet kopen.  Door het vervoersbewijs niet in Luminets te kopen maar in de trein bespaarden we ongeveer drie eurocent omdat na het eerste station de controle kwam. De route van Luminets naar Pinsk voerde door emer ontwikkeld gebied omdat dit parallel liep aan de rivieren de Pirpyat  en Horyn en hierdoor droger was dan de moerassen tussen deze twee rivieren.  De landerijen waren droger en geschikt voor landbouw. Over stoffige wegen reden trekkers en vrachtwagens met oogsten en hooibalen.  Na enige tijd bereikten we Pinsk in de namiddag. Nu was het nog de taak om het hotel te vinden in deze  metropool aan de Pripyat. Krasnapolsky had een bus gevonden en we stapten niets vermoedend in deze bus welk ons de verkeerde kant op bracht. Bij de volgende halte eruit en naar de voerkant van de straat naar de volgende bushalte om de bus terug te nemen, welk wel de goede zou zijn. Na vijf minuten bij een willekeurige bushalte in Pinsk te hebben gewacht stapten we de volgende bus in, zonder kaartje. De chauffeurs deelde mee dat er een conductrice mee reed en we daar een kaartje konden kopen. Bij een bejaarde dame kochten we een kaartje terwijl de bus stopte voor een spoorwegovergang in Pinsk, welk lang dicht bleef en zolang dat zelfs Wit-Russen lichtelijk hun geduld begonnen te verliezen. Kwam er een lange trein aan? Nee, een locomotief met een slakken gangetje welk ook weer terug kwam op een ander spoor. Met behulp van Krasnapolsky’s GSM vonden we de juiste bushalte om uit te stappen en de route naar Hotel Prypjat, dat hernoemd was naar Hotel Andrej. We checkte in bij een receptie vol glimmend marmer en strakke meubels in de lobby. Des al niet te min ware de gangen en de kamers weer naar Sowjet voorbeeld. Parket, bloemetjes behang, minimalistische meubels, troosteloze planten bij de lift en een gebeunde TV aansluiting van ductape. We haden dan weer wel eigen sanitair op de kamers. We lieten d bagage achter en gingen Pinsk verkennen.

Tsja Pinsk, een oude stad van ongeveer 900 jaar. Groot geworden door de ligging aan de Pripyat en viel al snel onder het regime van de Litouws gezag, later met behulp van Polen en Pinks verkreeg een administratief belang en herbergde Rooms-Katholieke en Orthodoxe kerken en kloosters. Uiteraard zou het niet lang duren voor dat Pinsk en omliggende regio onderdeel zou worden van het Russische Rijk, welk met vel vernieling en geweld de stad innamen. Nog geen halve eeuw later gebeurde dit weer door de Zweedse koning Charles XII welks gezag snel plaats maakte voor het Russische tot dat onze Franse vriend in 1812 langs kwam. Tot 1991 bleef Pinsk onder Russisch, al dan niet Sowjetisch, gezag. In de Tweede Wereld Oorlog verdween 90% van de Joodse bewoning naar de concentratiekampen. Is er nog iets van het oude Pinsk over? Nee niet veel. Het centrum bestaat voornamelijk uit een laat negentiende-eeuwse kopie.

Al snel rommelde onze magen en met behulp mypinsk.by vonden we een pizzeria niet ver van onze huidige locatie. De Pizzeria “Ciao Cacao” was gehuisvest in een groot bioscoopcomplex omgetrokken tijdens de Sowjet-Unie. De toch wel megalomane hal deed ons verbazen over de architectuur ten tijden van de Sowjet-Unie. De stilte in de hal werd ruw onderbroken door meiden in paniek die de bioscoopzaal uitrenden. Al snel werd de link gelegd met de recent uitgekomen CHernobyl Diaries, wat overigens een erg slechte film is.  Het duurde niet lang voor we de pizzeria vonden. We namen plaats en kregen een Russisch talige menukaart. Mijn Cyrillisch was goed genoeg om te ontdekken dat de Ciao Cacao een pizza peperoni serveerde, alleen wel met mayonaise. Tijdens het verorberen van de pizza werden we door de serveersters uitgebreid bestudeerd en gefotografeerd. Tsja, Twee Holladers, een Belg en een Pool komen er ongetwijfeld niet heel vaak voor.

Na de pizzeria haalden we nog even de nodige producent voor de rest van de avond en de volgende dag, voor onze treinreis naar Brest. In de lokale supermarkt ontdekten we noemenswaardige prodcuten als Ifrykt (Vruchten sap met het logo van Apple)  en Bela-Kola (Wit-Russische variant van Coca-Cola met dito huisstijl). Laten liggen konden we het niet. Na wat struinen door de reconstructie van het negentiende-eeuwse stadscentrum van Pink ontdekten we een klein café met eigen gemakt bier en kvass. Nadat iedereen niet overtuigd was van de kvass, behalve ik, liepen we naar het hotel terug om het Wit-Russische avondjournaal te bekijken. Dat Loekasjenko te zien zou zijn was duidelijk, dat hij te zien zou zijn terwijl hij zijn ministers terecht wees was een verrassing. Na dat het geraas over ging in het weer diende natuurlijk ook even de radio geïnspecteerd te worden. Een radio met één zender waarop die avond een koor van gepensioneerde arbeidsters optrad uit een fabriek in de regio.