Ons ontbijt kregen we geserveerd in de grote zaal, waar we een tafel in het midden kregen. Zo te zien waren wij de enige en al snel werd duidelijk dat het ontbijt al gedefinieerd was. Brood, kaas worst, yoghurt en gebakken eieren.  Omhult door paaldanspalen verorberden we ons ontbijt en checkten uit. We namen de bus terug naar het station waar we een klein uurtje hadden voor de trein naar Brest. Voor het station stelde net iemand een Kvas tank op en zodra die operationeel was haalde ik daar een vers glas kvas. Principieel kochten we de treinkaartjes in de trein en na geruime tijd arriveerden we op het prachtig gedecoreerde station van Brest. Ondertussen had de trein diverse collectieve boerderijen, bossen, weides, akkers en moerassen gepasseerd.

Tijdens de treinreis hadden we al een hotel uitgezocht in onze reisgids. Hotel Bug, vlakbij het station, goedkoop en vooral de omschrijving was het overtuigend “… with old Soviet service matching the ols-style Sowiet decor..”. Geen reden om dit hotel over te slaan. Het was inderdaad op drie minuten lopen vanaf het station, simpel de sporen oversteken met behulp van de daarvoor bestemde spoorbrug. We stapte het hotel binnen in een oude Sowjetische stijl, niet de grauwe rouwe beton wat we kennen uit de tijd perk van Chroetsjov, Brezjnev en later, maar de op Barok geïnspireerde stijl uit de tijd van Stalin.  Door een vriendelijke dame werden we beleefd naar de receptie begeleid, welk zich in een kamer naast de lobby bevond.  We boekten voor twee nachten maar sleutels kregen we niet. We kregen een kaartje. Boven aan de trap zat een babushka welk ons de sleutels overhandigde nadat we ons kaartje lieten zien. We liepen door een donkere gang met krakend visgraad parket, welk verstopt zat onder een loper met Perzisch motief, en vonden onze kamers halverwege de gang.  De kamers bestonden uit twee tafels, twee bedden, servies met een waterkoker, een eigen toilet en uitzicht op de Leninstraat van Brest. Douches waren gemeenschappelijk en voornamelijk koud water.  Verder was er smaakvol behang, mooie betimmering aan het plafond en bijpassende smaakvolle verlichting aan de muren en een koperen lamp aan het plafond.

De rest van de middag gingen we Brest verkennen, maar eerst onze sleutels inleveren bij de babushka. Brest heeft een leuk centrum om te wandelen, de centrale winkelstraat is uitgebreid voorzien van eetgelegenheden, terrassen en overwegend negentiende-eeuwse gebouwen. Net als Pinsk was Brest de speelbl van menig rijk in deze regio. Niet te min is Brest voornamelijk bekend van de Vrede van Brest-Litovsk welk in het fort werd ondertekend. Aan het eind van het centrale wandelgebied ontdekten we een GUM, de Russische universele hoofdwinkel welk in elke stad voorkomt (Niet alleen Moskou wat velen denken). Krasnapolsky wild ons hier laten zien. Achter een toonbank, welk pennen en potloden herbergde, hing een portret van Loekasjenko, de President van Wit-Rusland, een portret welk wel aangeschaft zou worden als er een prijskaartje bij hing, welk ontbrak. We namen verder een kijkje in de universele hoofdwinkel welk van het type was van beton uit de latere tijd van de Sowjet-Unie. De producten werden per productgroep verkocht, damesmode, herenmode, muziekinstrumenten, schrijfwaar, gereedschap en drank hadden allemaal hun eigen afdeling welk afgezet was door vitrines. Binnen deze domeinen hadden de producten ook hun eigen verkopers en kassa’s. De avond begon in te zetten en we spoede ons richting het wandelgebied voor om een restaurant te bezoeken. Na een goede maaltijd van aardappelen, varkensvlees en bier begaven we ons richting het fort van Brest.

Onderweg naar het fort liepen we langs een terrein met veel oude locomotieven. We ontdekten dat dit het spoorwegmuseum van Brest was.  We keken naar de openingstijden bij de ingang toen er een bewaker aan kwam lopen. Veel konden we van hem niet begrijpen, maar als we allemaal de toegangsprijs aan hem overhandigden  liet hij ons binnen. Geen seconde werd getwijfeld en we betaalde de man 48.000 Wit-Russische Roebel (4,80 euro). Gedurende een uur hadden we het museum voor ons zelf en konden we op ons gemak de locomotieven bekijken. Sommigen waren geopend om een gaf ons de mogelijkheid om de locomotieven van binnen te bekijken.  Na de locomotieven bekeken te hebben maakten we nog een groepsfoto voor een monsterlijke sowjetische sneeuwschuiver en melden we ons bij de bewaker die ons weer vrijliet uit het museum en we kondn onze weg vervolgen naar het fort van Brest.

Het fort van Brest ligt op steenworp afstand van het spoorwegmuseum. Als men het fort binnentreed loopt men door een grote ster in een blokbeton, welk geplaatst is over oude muren van het fort.  Door de goed gekozen verlichting en muziek (https://www.youtube.com/watch?v=DIBmrDUK_RU – The Sacred War – Red Army Choir).; Voor dat we door de betonblok wandelde wilde Sandrvich eerst een foto r mee maken met het 50 Wit-Russische Roebel biljet (0,005 euro) mee maken, het biljet waar dit monument op afgebeeld was.  Een lang pad leidde ons naar het centrale deel van het fort, gedecoreerd door het lelijkste monument ter wereld volgens de CNN.  Na een rondje om het monument, de vlam en de namen van de steden met een “helden” status ontdekten we dat je ook een ronde kon lopen om het fort, echter werd er onduidelijkheid geschept of we daar wel mochten komen met ons Wit-Russisch visum als dat daar fysiek de grens met Polen liep.  Het fort lag toch wel een eind van ons hotel en het begon al langzaam donker te worden en in het westen dreigde donkere wolken Wit-Rusland  binnen te dringen. Bussen reden nog wel, alleen niet in de frequentie dat we er iets aan hadden. Dus liepen we richting het hotel onder het genot van de krekels in het gras en d gerommel boven Polen.  Ruim op tijd haalden we het hotel. We zaten bij elkaar op de kamer toen de stortregen begon. Al snel stond de Leninstraat blank en telden we in de omgeving telden we diverse blikseminslagen. Omdat we nog een hele dag in Brest hadden en we een uitslaap ochtend konden gebruiken zette we voor de volgende dag geen wekker.

In de loop van de nacht is de bui overgewaaid en hebben we ’s nachts niets meer gemerkt van regen en onweer, behalve dat het ’s ochtends extreem plak weer werd. Na een koude douche leverde we de sleutels in bij de babushka en gingen we ontbijten op de Leninstraat, Hotel Bug serveerde geen ontbijt, des ondanks zat er onder het hotel toch een stalovaja welk in de ochtend geopend was. We vulde ons dienblad met ontbijtproducten en nuttigde ons ontbijt onder het genot van de koele droge airco.  Eigenlijk hadden we die dag Brest wel gezien en bleven we rondhangen rondom het centrum,  uitgebreid de Leninstraat en –plein bekeken, bezochten het GUM, dronken een biertje of twee en na het eten bezochten we weer het fort van Brest. Brest heeft principe genoeg te doen voor twee dagen, maar dan moet je wel van kerken houden en een uitstap naar het grote natuurpark Biełaviežskaja Pušča was niet te doen in een middag.  Die avond zaten er verscheidende mensen op een laptop bij het fort. Volgens Krasnapolsky waren dat mensen die de Wit-Russische internetblokkade willen omzeilen door gebruik te maken van het Poolse netwerk.  Die avond dronken we nog een biertje in het café van het Fort.

 volgende dag checkten we uit en begaven we ons naar het station, waar we werden verwelkomd door de trein richting Amsterdam. In een majestueuze hal sloten we aan in de rijen voor de loketten. Krasnaapolsky zou het woord voeren als er iemand van ons voor een loket kwam te staan. Na een minuut of vijf wachten stond Sandrvich voor een loket en Krasnapolsky nam het woord over. Een directe trein naar Minsk vertrok pas aan het eind van de middag maar er was een snellere optie. De eerste volgende trein naar Baranovichi vertrok over drie kwartier. Daar hadden we iets meer dan een uur om naar een ander station te gaan om daar een trein naar Minsk te nemen. Na goed, we accepteren dit aanbod en door het systeem kon ze ons niet de vervoersbewijzen van Baranovichi naar Minsk overhandigen. De trein rit naar Baranovichi werd afgelegd in de trots van de Wit-Russische spoorwegen. De trein van Stadler, de zogenaamde FLIRT. Je merkte al dat het hele systeem van provodnitsja;s niet echt heel goed werken op West-Europese treinstellen, ze stonden verveeld bij de deuren van de trein wanneer de trein zich tussen de stations voortbewoog.