Ik werd wakker door de kou die door de kieren rondom de schoorsteen de ger binnen kroop. Het hout was uitgebrand en de schijnbaar grote hitte in de ger was verdwenen. Dat het heet was bleek uit het feit dat ik de dekens van me af had gedaan in mijn slaap. Ik trok de dekens weer over me heen en sliep tot dat ik wakker werd door een geluid naast mij. Ik werd langzaam wakker en probeerde te achter halen waak ik wakker van. Er kwam al licht door de kieren rond de deur en de schoorsteen. Het geluid bleef door gaan en kon niet achter halen wat het zou kunnen zijn. Toen ik toch maar eens opstand om te kijken wat het was ontdekte ik dat er naast de ger een koe aan het grazen was.
Die ochtend hadden we een ritje te paard op het programma staan. We kregen te horen dat onze gids om tien uur klaar zou staan met de paarden bij de poort. Maar eerst stond het ontbijt klaar met thee, koffie, brood van germanbakery.mn en iets wat op kaas moest lijken. Na het ontbijt las ik de laatste pagina’s van De Grote Spoorwegcarrousel van Paul Theroux. Tegen tienen kwam het kleine Mongoolse vrouwtje ons halen en bij de poort stond onze gis al klaar met cowboyhoed, lerenjasje en met een sigaretje in de mond spanden hij nog een laatste keer de zadels aan de paarden vast. We stegen op en zette koers richting de steppe, althans richting het westen. Langzaam achter ons verdwenen de ger tenten van de verschillende families die rond de camping van Bert leefden. De leegte van de steppe gaf het idee dat je niet of nauwelijks vooruit kwam. Het oneindige tussen de paarden oren en de langzaam verdwijnende ger tenten achter je hadden iets weg van het weg varen uit een zeehaven. Om de zoveel tijd keek ik over mijn schouder en uiteindelijk waren de ger tenten uit het zicht verdwenen. Door de leegte gaf ook de illusie dat je niet steeg of daalde, alleen de spier aanspanningen van het paard en haar pas deed je hier aan herinneren en daarmee kon ik bepalen hoe ik op het paard diende te zitten, althans wat ze me in Nederland hadden aangeleerd want onze gids bleef naar mijn inschatting gewoon onderuitgezakt zitten met zijn sigaretje.
We arriveerden bij een hoop stenen versiert met gekleurde linten, een zogenaamde ovoo. Als traditie reden we drie rondjes met de klok mee om dit monument om de geesten van de heuvels te eren en gerust te stellen. Toen we wegreden bij de ovoo kwam er een man op een oude Russische motorfiets aan gereden. De motor naderde ons, in tegenstelling tot Nederland, voorzichtig en een klein gesprekje ontstond er tussen de motorrijder en onze gids er werd nog een sigaretje uitgedeeld en wij vervolgden onze weg in de richting waar we vandaan kwamen. We stapten niet direct terug naar de camping maar makten nog een mooi omweggetje langs het riviertje. Hoe dichter we bij het riviertje kwamen hoe meer de vegetatie toenam. Bomen en struiken groeiden weelderig langs de oevers van het stromende riviertje en vlinders en bijen vlogen van bloem naar bloem. Na wat takken ontweken te hebben door diep te bukken bereikten we het stromende riviertje. De omgeving had iets van een Western film, de rust, de brandende zon, de paarden, kale heuveltoppen om ons heen en een riviertje wat we wilde doorwaadden, de eenzaamheid in het landschap en uiteraard onze als cowboy uitgedoste gids. Omdat dat wij niet gekleed waren als Clint Eastwood gaat de vergelijking met l buono, il brutto, il cattivo helaas niet op.
Na ongeveer een tochtje van anderhalf uur arriveerden we weer terug bij de camping en bedankte onze gids voor zijn tijd en het tochtje. Hij kreeg de nodige tugriks toegestopt en vertrok met de paarden weer de steppe op. Wij volgden zijn plan en liepen ook de steppe op maar niet in zijn voetsporen. We wandelden richting de heuvel waar we gister naartoe gewandeld waren en volgden vervolgens het riviertje en ontdekten al snel dat het water in het riviertje te hoog stond om met alleen een natte buitenkant van de schoenen aan de overkant te komen. De jak die onze tegemoet kwam dacht er anders over en sjokte zo door de rivier naar de overkant, alwaar hij niet hartelijk onthaald werd. Uit de ger kwam driftig een vrouwtje naar buiten die met wilde gebaren en geheven stem de jak probeerde te verjagen, de jak sjokte weg.
Wij sjokte verder en op de terug weg naar de camping brachten we nog een bezoekje aan de lokale supermarkt, het kleine huisje bij de heuvel waar essentiële producten werden verkocht. We kochten daar de bekende Genghis Khan bier en Genghis Khan aardappel chips wan het hat immers gesmaakt maar ook omdat er niets anders was op dit gebied. Op de terug weg kwamen we de vrouw uit Eupen tegen, zij was wezen wandelen en had diverse botten en schedels gevonden. Ze was vooral trots op de hondenschedel die ze had gevonden op de steppe. De steppe lag bezaaid met restanten van de dieren die er over rond zwierven, van koeien en paarden mest tot botten van diverse dieren. Wij zijn geen heel skelet tegen gekomen maar met de grote hoeveelheid aaseter en roofdieren op de steppe leek het me ook onwaarschijnlijk dat een dier in zijn geheel werd gelaten na zijn overlijden. Terug op de camping kwam de vrouw van Bert naar mij toe of we interesse om het bier vanavond gekoeld te drinken. Ze had immers nog ruimte in de “koelkast”. Ik liep met haar mee naar het keukentje waar ze een luik opende om in een gat af te dalen. Ik kon onderscheiden dat in het gat allerlei producten lagen die daar gekoeld bewaard bleven door de permafrost onder de steppe.
Later die middag kwamen er twee terreinwagens aan rijden. Een zilvergrijze Toyota Landcruiser en een Range Rover, nog uit de tijd dat ze nog mooie modellen maakte, vol met stickers waardoor het iets van een rallyauto weg had. De twee wagens reden de camping op, de Toyota met Mongools kenteken en een Nederlandse plaat op de Range Rover. Mijn vader en ik verbaasde ons er over om een Nederlands geregistreerde auto hier tegen te komen. En inderdaad ze waren vier weken geleden vertrokken uit Apeldoorn om een maand over de steppen en Gobi woestijn te trekken in Mongolië, na die mand zouden ze weer vier weken terug rijden naar Nederland. Nadat de auto’s geparkeerd waren begonnen gelijk de gesprekken. Zij konden op de camping verblijven en al snel kwam er een campingset uit de auto. Een tafeltje en stoeltjes werden uit de kofferbak getrokken en uitgeklapt. De auto zat vol met de benodigde materialen en materieel, waar ze ook waren ze konden ten allertijd de auto repareren, alleen konden ze niet lassen. Een luchtpomp, lier met een speciaal anker voor het mulle zand, extra brandstof, koeling voor de voedsel en extra stroom voor elektrisch gereedschap en verlichting. Aan alles hadden ze gedacht maar als er één van de twee bij Defensie werkt dan is het ook niet verbazingwekkend dat deze auto voorbereid is om alles wat kan overkomen. Al snel kwamen hun verhalen over de rit door Rusland en Oekraïne op gang. Alle clichés over die landen kwamen naar voren. Corruptie, smeergeld en een reparatie in ruil voor een teddybeer passeerde de revue.
Die middag kon ik eindelijk kennis maken met de legendarische Bert, en Bert vertelde heel graag over zijn leven en ervaringen in Mongolië in het plat Amsterdams. Voor de liefde is hij blijven plakken, eigenlijk teruggekeerd, in Mongolië. Zo’n camping beheren in Mongolië is niet makkelijk, bij de autoriteiten is hij meermaals tegen de muur van bureaucratie gelopen welk te doorbreken is met smeergeld. Bert vertelde ook in alle geuren en kleuren hoe zijn honden een koe hebben aangevallen en gedood, natuurlijk was dit de beste koe van de familie en was Bert, Bert moest betalen en ook flink en om dit voor de toekomst te behoeden heeft hij drie kwart van zijn honden afgeschoten. Met zijn Amsterdamse accent vertelde hij waarom hij zoveel honden hadt, in de Mongoolse folklore brengen vrouwelijke honden ongeluk en worden ze vaak gedumpt om rond te zwerven over de steppe. Bert ving ze vaak op en rondom zijn camping hadden ze een roedel gevormd en kwam het oerinstinct naar boven en namen ze een grote grazer te grazen. Honden zijn en blijven immers roofdieren, net als katten en de kat die ze bezaten was een felle en verstoorde het gesprek door de groep te doorbreken in zijn achtervolging van een sprinkhaan. Heerlijk om te zien hoe gedomesticeerde dieren nog gewoon hun zelf kunnen zijn.
Die avond was het helder en de gesprekken duurden tot laat in de avond. Bij een vuurtje dronken we gekoeld bier dankzij de permafrost en ontdekten we hoe de mensen die naar Mongolië zijn gereden in contact kwamen met Bert en het was een bijzondere toeval. Terwijl ze hun banden stonden op te pompen langs de weg reedt er een Toyota Landcruiser langs met een reservewiel in een Heinekenhoes met de bekende kreet “Heeey, Biertje!”. Tot hun verbazing stopte die auto en reed naar hun terug omdat de Nederlander achter het stuur stom verbaasd was een Nederlandse kenteken hier te spotten. Na de verhalen was het bier op en buiten zo ver afgekoeld dat we binnen in de ger de kachel aanstoken. Daar dronken we nog verder een restant van en fles wodka die ze hadden gekregen in Rusland en volgens goed Mongools gebruik dronken we de fles leeg zodat kwade demonen niet in de wodka konden trekken om de drinker de volgende keer ongeluk te brengen, helaas was de fles al geopend en zat er nog maar een kwart in.
