Eigenlijk zouden we deze dag op de trein naar Lhasa, Tibet, stappen. Ondanks dat de Chinese autoriteiten ons niet hadden geweigerd zijn we toch niet gegaan. De reden is dat wij naar Tibet wilde gaan voor de treinreis en dan met name het Tanggula Pass, de hoogste spoorwegpas ter wereld. Met een hoogte van 5072 meter, ter vergelijking de hoogste berg in Zwitserland is de Dafourspitze van 4634 meter en de hoogste spoorlijn van Zwitserland, de veel geprezen Jungfraujoch, ligt op slechts 3454 meter hoogte. Omdat de Chinese autoriteiten ons eerst naar Lhasa wilde alten vliegen en dan de trein terug te nemen, waardoor we in de nacht over de Tanggula Pass zouden reizen, vonden we dit niet de moeite en omdat Aeroflot de komende dagen volgeboekt was bleef de keuze om langer in Beijing te blijven over.

In deze overtijd besloten we om rustig aan diverse bezienswaardigheden en musea te bezoeken. We trapten af met het Chinese Spoorwegmuseum, welk achteraf geen treinen bleek te bevatten. Het museum is gevestigd het oude stationsgebouw aan de zuidkant van het Tiananmenplein. Het museum bestond uit objecten, oude uniformen, kaartjes, seinen en lampen werden aangevuld door modellen van diverse locomotieven en rijtuigen en foto’s van grote spectaculaire infrastructuur projecten. Elk halfuur was er een simulatie van de Chinese hogesnelheidstreinen. We namen plaats in treinstoelen en moesten wachten tot dat de simulatie ging beginnen. Een minuut voor “vertrektijd” verscheen er een vrouw in een spoorweguniform die plaatsnam op de voorste stoel. Ze bediende een aantal knoppen en hendels en op het scherm zagen we dingen gebeuren. We zagen de verlichting aangaan doormiddel van reflectie op de spoorstaven en toen het sein op groen ging loste ze de remmen en gaf ze tractie. We kregen kwartier lange projectie van wat een machinist zag voorin een Chinese hogesnelheidstrein. Tijdens het kijken begon ik op te merken dat ik gewoon keek naar Microsoft Train Simulator. Het laden van de landschap en het spoor in bogen herinnerde mij aan mijn jeugd toen ik met zware goederentreinen over de Marias Pass reed of voorstedelijke intercities in Tokyo.

Die middag besloten we om de Verboden Stad te bezoeken welk aan de andere kant van het Tiananmenplein. Terwijl we daar heen liepen werden we aangesproken door twee Duitsers welk we eerder hadden ontmoet in de trein van Moskou naar Irkoetsk. Na de ervaringen gedeeld te hebben vertelde mijn vader dat we over vier dagen terug zouden vliegen met Aereflot waarop de Duitsers het niet konden laten om “Was, wollen sie absturtzen?” te reageren, hun vlogen met Air Astana. In tegenstelling tot de andere paleizen met drie poorten mochten we wel door de middelste naar binnen mede mogelijk gemaakt door Mao Zedong, nu waren de buitenste poorten wel gesloten.

De Chinezen hadden de grote aantal verkoop van toegangskaarten goedgeregeld, we stonden amper in een wachtrij en hadden vrij snel de toegangskaarten en betraden de Verboden Stad. De Verboden Stad was de plaats waar uit China werd bestuurd ten tijden van de Ming en Qing Dynastie. Het complex aan gebouwen is  nog verdeeld te zijn in een binnen complex waar de Keizer en zijn familie woont en een buitencomplex voor de hofhouding, De Verboden Stad herbergde ongeveer een duizend man rondom de Keizer, waarom het complex de Verboden Stad heet heb ik niet kunnen achterhalen maar het lijkt me logisch dat het gewone volk niet bij de Keizer mocht komen of andersom.

Van de drukte merkte we weinig in de diverse vertrekken en gebouwen van de Verboden Stad. Soms was er een kleine drukte voor een bepaald vertrek maar dat was meestal omdat veel Chinezen werden rondgeleid door het complex. De gebouwen en binnenplaatsen waar we door doolden zijn grotendeels gebouwd in de achttiende eeuw en hadden in de veelte verte weinig overeen met de paleizen in Europa. Geen grote zalen met tapijten, kroonluchters en fresco’s. Ik vond de gebouwen vrij open en dat er vrij veel in de buitenlucht tussen de diverse gebouwen en vleugels gelopen diende te worden. Beijing is geen tropische stad en was benieuwd naar het leven binnen dit complex in de winter, waar het gemakkelijk streng kon vriezen. Grote haarden verraden de noodzaak om goed te stoken en de grote gietijzeren ketels deden vermoeden dat men om kon gaan met een brandje of bliksiminslag in de zomer.

De dagen erna dwaalden we rond door Beijing en kwamen nog wel eens in de buurt van de Verboden Stad. Dat dit een plaats is waar veel toeristen zijn wisten de diverse “aardige” Chinezen ook. Deze personen hoeven natuurlijk geen moeilijke observatie te doen om argeloze toeristen te strikken voor een biertje en dus werden we aangesproken door een Chinees met een leuk brilletje en een ruitjes overhemd. Hij vroeg waar we vandaan kwamen. The Netherlands zegde hem niet zoveel, maar  Holland deed hem herinneren aan Rotterdam en Eindhoven. Hij wilde meer weten over ons leven in Nederland en wilde graag een Heineken met ons gaan drinken met een vriend in en hotel lobby. We bedankten. Maar nog geen twintig meter verder stond de volgende. En dit was een schilder met een voorkeur voor Vermeer en Rembrandt en aangezien mijn vader een interesse heeft in schilderkunst stonden we binnen. Veel Hollandse meesters hingen er niet, het was hoofdzakelijk Chinese tekens met panda’s en bamboe maar een kleine versie van het meisje met de parel was met goed zoeken te vinden tussen deze souvenirs. Mijn vader liet zich verleiden tot de aanschaf van een aantal Chinese tekens en een panda, toevallig was het de oer katholieke naam van mijn moeder die blijkbaar toevallig in twee Chinese karakters te bevatten is, maar het was uniek want hij had het zelf geschilderd. Terwijl mijn vader dat tekeningetje afrekende kwam er een zelfde exemplaar aan het haakje te hangen, het waren geen tekeningen maar drukwerk voor eigenlijk niet zo heel veel geld want mijn vader had weer afgepingeld met succes.

Die avond bezochten we de Hemeltempel, een tempel voor plechtige rituele van de Ming Dynastie werden gehouden ter bevordering van een volgende oogst. Wederom moesten we weer een toegangskaartje kopen en door een poort gebouw lopen met drie poorten, waar de middelste poort dicht zat omdat deze voor God gereserveerd was. Het complex was wederom een ommuurde  plein met een tempel in het midden en veel geglazuurde dakpannen welk prachtig reflecteerde in de avond zon. Door de hoge luchtvochtigheid en de smog was de stad Beijing in alle windstreken vaag waarneembaar in de verte buiten het grote pak waar de tempel het midden punt is. Het park rond de Hemeltempel is een heerlijk park om te wandelen, grote oude bomen zorgen voor schaduwrijke paden en deze paden zijn goed en toegankelijk aangelegd.  In de avond, en ongetwijfeld overdag waren er nog genoeg stalletjes open voor een flesje water of een ijsje. Mijn vader wist me te vertellen dat dit park ook bekend staat om de zogenaamde watergraffiti. Mensen die met een kwast met water teksten schrijven op het trottoir. Ongetwijfeld dat hij dit gelezen had in de Lonely Planet.

Na de Hemeltempel besloten we bij een restaurant te informeren naar Peking Eend. We vonden een restaurant tussen de Hemeltempel en ons hotel. Dat Peking Eend niet zomaar en gerecht is werd ons vrij snel duidelijk. We kregen een tafel en nadat we Peking Eend hadden besteld kwam een kok met een karretje naar ons toe om een eend in stukken te snijden. De eend was al voorbereidt en na de slacht was er lucht geblazen tussen de huid en de vlees waardoor de huid lekker knapperig wordt bij het braden. We kregen lekker knapperige stukken huid met vlees en vet geserveerd welk we met wat sojasaus in een pannenkoekje dienden te rollen. De kok ging verder met de eend bereiden in de keuken en vroeg of we nog een soepje wilde van de bloed van de eens, een soepmens als mijn vader sloeg over en de soephater als ik ook. Het knapperige vel en het een de vlees smaakte uitmuntend goed en na verloop van tijd kwam de kok weer terug met de restanten van de eend om op te eten met diverse groenten en sojasaus. Na de eend gingen we met een voldane maag terug naar het hotel.

De volgende dag gingen we naar het nationaal militair museum van China. China heeft in een paar duizend jaar een grote militaire geschiedenis opgebouwd. Ik wilde dit bekijken en we namen de metro richting dit museum. We stapten uit de metro bij een halte te midden van grote statige ministeriële gebouwen, banken en bedrijven. Ik had niet het vermoeden dat hier ergens een militair museum gevestigd zou zijn. Maar na een anderhalve kilometer lopen bereikten we het militair museum, gezien de omgeving kan je mij wijs maken dat dit een onderdeel was van het ministerieel gebouw van het ministerie van defensie. De binnen expositie bleek gesloten te zijn wegens renovatie. Helaas konden we hierdoor niet naar de diverse wapens en harnassen kijken van de talrijke tijdperken van de Chinese geschiedenis. De buitenexpositie was open en we konden dit gratis bekijken op vertoon van onze paspoorten. De buiten expositie was voornamelijk wapentuig wat mobiel was. Raketten op lanceer installaties, tanks, vliegtuigen, helikopters en generaal wagens stonden tentoon gesteld op de parkeerplaats van het gebouw. Het ouder materieel leek zo uit de Sowjet-Unie te komen maar waren natuurlijk geproduceerd in China, lees gekopieerd.

Na twee uur militair museum namen we de metro terug naar de plein van de Hemelse Vrede om een bezoek te brengen aan de Nationaal Museum van China.  Op de heenweg hadden we een retourkaartje gekocht op een OV-chipkaart per persoon. Ik had de hoop deze OV-chipkaart toe te kunnen voegen aan mijn collectie vervoersbewijzen maar helaas nam de metro van Beijing de OV-chipkaart in na gebruik van de twee ritten. In onze tocht naar het Chinees Nationaal Museum kochten we een fles gekoeld water. Waar ik met gemak een halve liter water op kan drinken heeft mijn vader er wat meer moeite mee. Na twee slokken stopte hij het flesje in de tas en daar kreeg hij spijt van. Bij de beveiliging van het museum diende mijn vader het flesje uit de tas te halen en te bewijzen dat het drinken was door het te drinken. Een slok nemen was niet genoeg, het flesje moest leeg.

Het Nationaal Museum van China bevat een grote collectie voorwerpen die van belang zijn voor de Chinese bewust zijn, net als het Rijksmuseum. Waar het Rijksmuseum zich voornamelijk richt op kunst heeft het Nationaal Museum van China een focus op de archeologische vondsten in China en deze mooi geëtaleerd per periode. Van grote vondsten als het Terracotta Leger hadden ze een paarstukken in de collectie, het merendeel staat natuurlijk in de plaats van vinding namelijk Xian. Het museum bevat tevens een grote collectie aan waaiers, munten en bankbiljetten en revolutionaire objecten en kunst. Helaas was de zaal voor de munten en bank biljetten gesloten, waarom weet ik niet. Maar als slechtziende is het bestuderen van een bankbiljet in een vitrine niet heel waardevol. De mooiste tentoonstelling is die over staatsgeschenken aan China. China heeft vele diplomatieke banden en het is een gewoonte dat er tijdens staatsbezoeken geschenken worden uit gewisseld. Bijzonder was dat Nederland een stuk zuiniger was dan Rusland op het gebeid van geschenken aan China, en Rusland had iets geschonken wat op Delfts Blauw leek.

In de resterende twee dagen, waarvan de laatste gehele dag in Beijing, besloot mijn vader maar eens de daad bij het woord te voegen om een paar gefrituurde insecten te nuttigen. Onderweg naar de markt kochten we een gekoeld flesje water, een wel heel erg gekold flesje water want de man verkocht het ons in bevroren toestand. Wat een geluk dat we nu niet door de beveiliging van het Nationaal Museum van China hoeven. Op de markt werden we herkend door de man die gebraden duifjes aanbood en maakte gelijk uitbundig duif geluiden. We liepen wat rond om naar de diverse etenswaren te kijken welk. Zeesterren, zeepaardjes, tarantula’s en schorpioenen die nog krioelden. Het was allemaal voorradig en klaar om voor je in het frituur gelegd te worden. Uiteraard hadden we twee standaarden. Het zouden geen bedreigde dieren zijn en ze zijn al dood. Mijn vader koos voor de veiligste optie en het leek op een kever of pissebed. Mijn vader vond het wel lekker in tegens telling tot mij. Ik vond het naar noten smaken en dat is één van de weinige dingen waar ik echt van walg.

Na de markt liepen we nog langs een warenhuis om geschenken voor thuis mee te nemen. We stuitte op glazenbollen welk van binnen uit beschilderd zijn met diverse Chinese thema’s als Pandaberen, tempels, de Chinese muur en Mao Zedong. Volgens mijn vader waren ze allemaal uniek en op een klein schermpje konden we zien hoe men met een klein kwastje de binnenkant beschilderde. Mijn vader schafte een aantal aan voor thuis en moest verderop betalen met zijn credit card. Dat ze uniek zijn allemaal uniek zijn bleek niet helemaal te kloppen want de gekochte exemplaren werden gelijk aangevuld met identiek de zelfde exemplaren.

De volgende dag werden we aan het eind van de ochtend opgehaald bij ons hotel. We hadden de zelfde chauffeur als bij aankomst in Beijing. Hij riep hard “airline” om te bepalen bij welke vertrekhal hij ons diende af te zetten. Aeroflot zei hem niet zoveel, ik kreeg zelfs de indruk dat hij het helemaal niet kende. Wat ik vreemd vindt voor een chauffeur wel veel toeristen oppikt en wegbrengt. Nadat hij een telefoontje pleegde reed hij zonder enkel probleem naar de vertrekhal van de luchthaven Beijing en dat koste hem nog wat moeite op de luchthaven. Ik blijf me verbazen waarom taxi chauffeurs denken dat achteruitrijden op een afslag een goed idee is als ze fout zitten. Want het duurde vier minuten voordat hij besefte dat het verkeer achter hem niet naar achteren kon toen hij verkeerd reed. Desondanks waren we ruim op tijd op de luchthaven om in te checken en tijdens het wachten op onze vlucht bleken vele vliegtuigen uit het westen vertraagd te zijn. KLM was niet op tijd net als Aeroflot. Ergens leek het me wel verleidelijk om rechtstreeks naar huis te vliegen met de KLM maar door de lange afstand leek mij Aeroflot beter omdat je je vlucht opbreekt in Moskou, uiteraard is Aeroflot ook vele malen goedkoper en dat is toch als Nederlander de belangrijkste motivatie om Aeroflot te kiezen boven de KLM.

De terug vlucht voelde raar, het voelde alsof je iets sloopt waar je lang aan hebt gebouwd. Onder de wolken zag ik de Gobi woestijn, de steppe en de uitgestrekte berkenbossen van Rusland. Eigenlijk verveelt dit snel op een hoogte van tien kilometer of meer. Ik zat er liever naar te kijken vanuit de trein. Deze reis heeft mij doen beseffen dat treinreizen zoveel meer voldoening geven dan er simpel weg met een vliegtuig er over heen te vliegen ondanks dat dat sneller is. Deze reis heeft mij een doelstelling opgelegd en dat is dat ik het vliegtuig afzweer voor minstens tien jaar, zelfs Aeroflot.