In de goede oude tijd toen vrienden groepen op afstand met elkaar communiceerde met MSN werd ik toegevoegd aan een groepsgesprek. Het doel was om een man of vier te mobiliseren mee te gaan met de NVBS Jongeren naar Oostenrijk. De NVBS is een organisatie voor trein en tram liefhebbers en aangezien dit voornamelijk een speciaal soort mens is is het fijn om goed gezelschap mee te hebben. Twee van de vier waren sjaak afhaak en kon ik mij melden in Utrecht om vervolgens met over gebleven persoon, laten we hem Haber Türk noemen, naar Venlo te reizen. De groep bestond uit voornamelijk jonge manen die lichterlijk zenuwachtig waren om op tijd een foto te maken van de EETC 1200 locomotief en op tijd in de trein in te stappen. Haber Türk en ik konden het niet laten om het lied Alpen Express in te zetten om deze groep nog gespannener te maken.

Desondanks waren ze wel op tijd in de trein. Wij deelde onze coupé met twee treinfanaten uit het oosten van het land. In het buitenland waren ze wel eens geweest maar nog niet met de nachttrein en daar waren ze wel wat zenuwachtig voor. Na wat biertjes gingen we maar eens naar het barrijtuig voor de verdere alcoholische versnaperingen. Voor velen waren grote hoeveelheden alcohol vreemd. Naarmate da avond vorderende begonnen ze steeds meer te zwalken en het schommelen van de trein over wissels maakte het overeind blijven er niet eenvoudiger op. Struikelend over niets of een prullenbak was gebruikelijk en dan moest de terugtocht naar het rijtuig nog plaatsvinden.

We arriveerden op tijd in Innsbruck en dienden voor ons eigen ontbijt te zorgen, wat natuurlijk geen probleem was. Toen we weer op het perron aankwamen waar we hadden afgesproken was de groep in eens weg, tot verbazing van ons en nog een handje vol anderen was de groep, zonder het te laten weten, verplaats naar een perron verderop en helemaal aan het eind. Daar stonden ze al klaar voor de CityNightLine uit Amsterdem, welk werd gereden met een Baureihe 103. De tweede klassieker op deze reis. Nadat deze trein afgerangeerd werd stapten we de stoptrein in voor onze eerste stop langs de Brenner Pass, Martrei am Brenner.

We konden kiezen, met de groep mee wandelen naar een spotlocatie langs de baan of ons vermaken op het station. Omdat Haber Türk en ik geen zin hadden om met hun naar een weiland te wandelen met deze groep bleven we op het station achter. Gedurende de tijd filmde en fotografeerde ik de nodige treinen die het station passeerden terwijl Haber Türk wat rond hing en voornamelijk bezich was met zijn verzamelhobby van spoorobjecten die losliggen. Vrij snel in het begin kwam de Werbeloc 1116 182 van de Oostenrijkse Spoorwegen langs, deze locomotief werft voor de Oostenrijkse commando’s ondanks dat de locomotief mat zwart is. Na verloop van tijd kwamen onze coupé genoten terug, ze hadden de bus genomen om niet de hele afstand terug te hoeven lopen en dat gaf hun de gelegenheid om een goederentrein vast te leggen op het station. En dat zou nog voor wat roering zorgen. Wanneer de grote groep aankwam wandelen vertrokken ze gelijk naar het einde van het perron om daar, met een beetje teleurstelling, nog wat treinen te kunnen fotograferen zonder succes.

De volgende stop was Gries am Brenner, het laatste station in Oostenrijk en hier ging de groep weer naar een plaats buiten het station. Haber Türk en ik hadden daar geen zin in en bleven op het station. Gries am Brenner had een kleine wachtruimte om mensen een beschutte locatie te bieden tegen de koude bergwind en sneeuw. De voorzieningen waren nog best goed ook, er was zelfs een gratis toilet aanwezig en deze zag er ook nog fris uit. Haber Türk was rondom het station aan het struinen en haalde ergens een oud bord vandaan welk verbood om over de sporen te lopen, deze zou bij hem wel mooi staan in de woonkamer en dus nam hij deze mee. Om het geloofwaardig te houden voor de, ongetwijfeld jaloerse blikken vanuit de groep, haalde hij vuilniszakken op in het drop. Althans hij deed zich voor als iemand die een vuilniszak nodig had en wonder boven wonder kreeg hij het ook voor elkaar. In de trein richting Brenner-Brennero kwamen de eerste verbaasde vragen naar boven hoe Haber Türk aan dit bord kwam. Zijn antwoordt was steeds dat het in de container lag en hij het mee kreeg van een klusjesman van de Oostenrijkse Spoorwegen. Ze geloofden het niet, maar hoe konden zij weten? Ze waren immers niet op het station. 

Brenner-Brennero was voor menig deelnemer een eerste kennismaking met Italië en gelijk ook een gedenkwaardige. Het station Brenner-Brennero lag er slechtonderhouden bij. Ingegooide ramen, afbladderend verf en pleisterwerk, veel oude rommel op de perrons en slechte verlichting in de tunnels. Ik vond het een fascinerend station om rond te lopen en de Italiaanse spoorwegen hebben toch wel merkwaardige locomotieven rondrijden, rechthoekig en lomp. Haber Türk verzamelde niet alleen losse stations onderdelen maar ook veiligheidshestjes van spoorwegmaatschappijen. We struinden diverse kantoortjes af en af en toe bestonden ze uit een onfris onopgemaakt bed. Wie daar sliep was onduidelijk maar bij het kantoor van de Italiaanse Spoorwegen kon Haber TÜrk een veiligheiddshestje bemachtigen. Na een uurtje Brenner-Brennero was het tijd om terug te keren naar Innsbruck.

In Innsbruck dienden we zelf voor onze avondmaal te zorge en velen stapten de McDonalds binnen om met een zak voer op de trein te wachten, wat gewoon op het perron opeten werd om geen koude maaltijd te nuttigen. Haber Türk en ik haalden natuurlijk onze maaltijd bij en döner zaak en haalden wat bier op bij de supermarkt voor de terug rit.  Voor de terugrit hadden we de zelfde coupé als de heenreis en op een één of andere manier waren onze coupé genoten vertrokken naar een eigen coupé, reden waarom is onbekend. Uiteraard werd er die avond weer genoten van alcohol in het barrijtuig, welk drukker was dan de avond ervoor en hierdoor was er minder ruimte om te struikelen zonder sociale problemen. Het was de laatste rit van het seizoen den de trein was gevuld met reizigers die terugkwamen van hun skivakantie. Het merendeel stond in een hoekje hun camera’s te bekijken en de foto’s die ze gemaakt hebben die dag. Naar mijns inzien was er niet veel verschil tussen de foto’s van de leden omdat ze vaak naast elkaar gaan staan en dus nagenoeg de zelfde belichting en compositie hebben. Maar de twee uit het oosten hadden wel de BLS goederentrein en die hadden de anderen niet en dat maakte mensen jaloers en sommige vonden het zelfs nuttig om de opmerking te maken dat hij er wel voor zorgde dat de vannacht de foto’s van hun verwijderd zouden worden zodat iedereen nagenoeg de zelfde foto reeks zou hebben zonder BLS.

Een jonge dame kwam op ons af en vroeg aan ons of wij wisten wat zij deden. Blijkbaar had ze door dat er een soort van communicatie tussen ons en die groep was. Wij legde deze, licht, beschonken dame dat het treinfappers zijn en Haber Türk kon prima uitleggen wat fappen inhield, tot hilariteit van haar vriend. Na dit uitgelegd te hebben begaf zij naar de groep en vroeg of ze treinfappers waren en wat daar zo leuk aan was. Deze ongemakkelijke situatie zorgde er voor dat een aantal maar vervroegd naar bed ging.