Onze chauffeur kwam wat gehaast de lobby binnen maar was alsnog op tijd om ons naar het Jaroslavstation te brengen. Al vloekend, sturend en zijn vuisten ballend heeft onze chauffeur ons door het verkeer van Moskou geleid. Dat wij de trein zouden nemen naar Irkoetsk en verder naar China vond hij niet vreemd, een goede manier van reizen en je ziet het landschap.  Nu weet ik niet of dit zijn standaard retoriek is voor de vele toeristen die Moskou achter zich laten op hun treinreis naar China of dat dit een Russische instelling is om de trein normaal te vinden op lange afstanden. Wonder boven wonder was het Moskouse verkeer ons goed gezind en hoefden we niet de trein uit te zwaaien maar konden we nog de trein verwelkomen op het station.

Onze trein stond al op de vertrek borden alleen nog zonder een vertrek spoor. Na een half uur verscheen er een vertrekspoor op het scherm en begaven groepen mensen met grote hoeveelheid bagage richting het spoor. Het duurde nog een kwartiertje voordat er een diesellocomotief aan de horizon verscheen welk richting  het vertrekspoor liep. De bagage werd opgepakt en de mensen liepen langs de trein opzoek naar hun rijtuig in de trein. Wij pakten onze vervoers- en plaatsbewijzen en keken waar we moesten zijn in deze trein. Voor ons rijtuig had zich al een grote groep mensen  Dozen, tassen en rolkoffers werden naar binnen gebracht en de provodnitsja liet had geen probleem dat familie leden mee hielpen om de bagage weg te stoppen. Mijn interesse ging voornamelijk uit wat er in die bagage zat en of het een meerwaarde was dat het gekocht werd in Moskou en niet lokaal. Na verloop van tijd kwamen wij aan bij de provodnitsja en overhandigde onze vervoers- en plaatsbewijzen voor deze trein. Een grote vraagteken verscheen boven haar, we overhandigde duitse vervoers- en plaatsbewijzen. Ik overhandigde de bijgeleverde brief in het Engels en Russisch waarin stond dat de tickets geregeld waren via een gent van de Russische spoorwegen in Europa maar deze de tickets alleen kon afdrukken in het sjabloon van de Duitse spoorwegen. We werden vriendelijk gevraagd om even te wachten en de provodnitsja  liep naar de hoofdconducteur met de vervoers- en plaatsbewijzen en de bijgeleverde brief.  De Russen achter ons werden ongeduldig en besloten maar om hun bagage al vast naar hun coupé te brengen. Nadat hun bagage binnen was gebracht stonden ze weer braaf achter ons te wachten tot dat ze officieel de trein mochten bestijgen. Ze kwam terug en alles was gorosho en we konden onze coupé en plaats opzoeken.

De trein zette zich in beweging en pas na een kleine drie en een half uur arriveerden we op de eerste stop in Rostov, een stop van twee minuten waardoor er geen tijd was om even je benen te strekken op het perron. De eerst volgende stop waar dit wel een optie bleek te zijn was de 25 minuten durende stop in Jaroslav. Iedereen haastte zich naar de deur om voor 25 minuten te genieten van de frisse lucht en eventueel een glas koele kvas. Terwijl de reizigers de trein uit stapten dromden de nieuwe reizigers. Uitstappen mocht pas nadat de handgrepen schoongemaakt waren.  Ondanks dat we al de nodige uren met elkaar in het rijtuig hadden doorgebracht kwam ik er nu pas achter wat voor mensen in het rijtuig plaats hadden genomen. In onze coupé pikte je wel iets op van de gespreken op de gang of het voorbij lopen van iemand en zo doende maakten we kennis met een Britse dame die op weg was naar China om daar Engelse lessen te gaan geven aan kinderen.

In onze coupé troffen we twee nieuwe reizigers aan, uiteraard Russen. Twee hele normale jongens die de dertig naderde. Ze stelde zich voor als Sasha en Kolja. Dat Russen afstandelijk zijn en zich niet snel laten verleiden tot gesprekken en vriendschappen was hiermee gelijk ontkracht. Ze stelden zich voor met de verkorte versie van hun namen welk Alexander en Nikolai waren en dat gebeurd voornamelijk alleen door hun naasten. Beide werkten ze voor het Russische energie bedrijf en monteerde ze hoogspanningskabels aan de hoogspanningsmasten op grote hoogte. Nu waren ze op weg naar huis en daarvoor dienden ze wel eerst 24 uur de trein te nemen en aansluitend nog een paar honderd kilometer te rijden naar hun woonplaatsen. Kolja woonde ten zuiden van d Trans-Siberische spoorlijn vlak bij de grens met Kazachstan en Sasha diende weer naar het noorden te rijden. Na onze avondmaaltijd van noedels, brood en fruit ging het gesprek wat we wisten over Rusland en voer wat hun weten voer Nederland. We dronken gezamenlijk bier en gingen slapen.

De volgende ochtend werd ik wakker en zat Kolja op zijn laptop te schaken en eindigde een halve liter blik bier terwijl hij op het voeteneinde zat van mijn ligplaats.  Al snel kwam het gesprek weer op gang en wilde Sasha weten hoeveel we in Nederland verdienden. Met wat reken werk rekende we uit wat een huishouden ongeveer verdiende om naar Russische Roebels. Sasha verbaasde zich over het inkomen en platste dit al gauw in perspectief door zijn salaris er achter te schrijven. Maar wat we overhielden was nog de grote vraag en begonnen we de kosten voor het levensonderhoud van de  salarissen af te trekken en qua percentage scheelde het niet veel maar onder de streep hield de Nederlander meer over. Gedurende de dag sprak mijn vader verder met Sasha, naarmate de tijd verstrekte begon zijn Engels steeds beter te worden, toen we Sasha ontmoette verontschuldigde hij zich gelijk dat hij heel slecht Engels spreekt. Het kwam wel eens voor dat Sasha niet wist hoe hij het moest zeggen en raadpleegde hij zijn hulplijn, zijn zus wie Engels doceerde op de school in zijn woonplaats. Die middag leerde ik Misha uit Armenië kennen. Een forse gespierde man uit Jerevan. Misha was onderweg naar Chita, een Russische stad die vlak boven China lag. Hij was alpinist en reisde elke zomer door Rusland om op verschillende plaatsen bergen te beklimmen.

De stop in Perm bood genoeg tijd om even de trein uit te stappen en een fles gekoeld water, kwas en een brood aan te schaffen bij de kioskjes op het perron en bij te praten met de Britse reizigster. Zij introduceerde ons met twee Amerikanen die in de coupé naast haar verbleven. Twee vrienden die samen de Trans-Siberië Express reisde. Een reis wat hun uiteindelijk wereldreis opleverde aangezien ze in Los Angeles en New York woonden en in New York hun reis gezamenlijk begonnen en in Los Angeles eindigde. Misha kwam er ook bij en stak nog snel een sigaret op voordat de trein weer vertrok. Veel aandacht voor ons had hij niet, hij had meer interesse in de Britse dame die op haar beurt weer haar best deed om hem zo veel mogelijk te negeren. Na een uur in de trein gezeten te hebben en verder gepraat te hebben over muziek en auto’s met Sasha drong ik aan om deze avond eens in het restauratie rijtuig te gaan eten. Ik werd op expeditie gestuurd om de prijzen daar te gaan bestuderen. Nadat ik een rijtuig of zeven gepasseerd was bereikte ik het restauratierijtuig en vroeg ik naar het menu. De Russische spoorwegen waren tot een bepaalde hoogte ingespeeld op buitenlandse reizigers door de gerechten ook in het Engels te beschrijven. De prijs dient men uit een tabel te halen welk enkel een Russische aanduiding heeft. Met wat basis Russisch was er prima uit te komen waar de prijsstond in het schema. Ik informeerde mijn vader voer de prijzen en volgens hem kon dat geen Russische Roebels zijn want hij had ergens gelezen dat dat Chinese Yuan moest zijn. Nadat ik uitlegde dat deze trein niet in China kwam en de Russische Spoorwegen niets bereikte met diensten te alten afrekenen in Yuan overtuigde ik hem en namen we een maaltijd in het restauratierijtuig. Na het bestuderen van de kaart besloot ik voor een gerecht te gaan met gegrilde Siberische zalm maar kreeg bij het bestellen een “Njet” want ze hadden geen Siberische zalm of zalm in zijn geheel niet. Ik besloot voor een gerecht met varkensvlees te gaan maar wonder boven wonder kwam er wel een Siberische zalm aan en werd opgevolgd door het bestelde gerecht met varkensvlees. Een wonderbaarlijke gebeurtenis en zoals te verwachten was hun Engels niet toereikend genoeg om verhaal te halen, hun Duits tevens ook niet en mijn Russisch ook niet. Misschien had mijn vader wat kunnen doen in het Frans maar we verwachtte het niet. Met vragen maar voldaan keerden we terug naar onze coupé, de prijzen waren meegevallen maar toch wat te duur om het dagelijks te doen ondanks dat de grootste genoegens van treinreizen het uitgebreid dineren met een voortdurend veranderend uitzicht is. Sasha en Kolja waren geïnteresseerd in onze ervaring en deelde de mening dat het wat aan de dure kant was. De schemer begon te vallen en we daalden vanuit het Oeral gebergte naar beneden. Het volgende station was Jekaterinaburg maar voordat we deze Aziatische stad zouden bereiken moesten we eerst Azië nog halen. Het was dat Sasha ons wees op een obelisk langs het spoor en ik was had voor het eerst in mijn leven Europa verlaten. Heb wel eens Azië zien liggen vanuit Rhodos maar dichterbij was ik nog niet geweest dan nu. In Jekaterinaburg namen we afscheid van Sasha en Kolja. We hadden tijd om de trein te verlaten maar een onweersbui zorgde er voor dat iedereen in de trein bleef.

De volgende morgen werden we wakker in onze coupé. Er waren geen andere reizigers bijgekomen. Ik dronk mijn thee at wat brood en soep en las in het boek wat ik meegebracht had, Dee Groot Spoorwegcarrousel van Paul Theroux. Rond tienen, Moskou tijd, hadden we de eerste lange stop voor die dag. Een klein kwartiertje in Itsjim. Veel was er niet te doen, het bleek gewoon een perron in een klein ogend plattelands nederzetting te zijn wat vreemd genoeg Europees aanvoelde, maar dat was logisch te verklaren aangezien de Russische cultuur Europees is. Een kwartiertje je benen strekken en frisse lucht deed wonderen en opgeladen en wel stapten we de trein in voor de volgende kilometers. We waren nog twee dagen en 2500 kilometer van Irkoetsk verwijderd, ongeveer dan. Die middag werd er niet veel meer gedaan dan verder lezen in De Grote Spoorwegcarrousel en dom weg uit het raam staren.  We spraken wat met de Britse reiziger en Misha, welk wel een zeer grote interesse had in welke dranken, voornamelijk sterke dranken, we lekker vonden. Hij vond alles lekker wat hij kende terwijl wij wat gereserveerde waren hier in. Misha ging naar het toilet tot grote opluchting van de Britse reiziger, ze begon het langzaam aan vermoeiend te vinden dat hij constant contact met haar zocht. Ik begreep oprecht zijn interesse in haar niet. Die middag gebeurde eigenlijk niet veel. De trein denderde voort en zo nu en dan kwam er een tegentrein langs en telde mijn vader het aantal wagens in de trein, stee vast kwam hij op 88.  Dit herhaalde zich tot dat we in Omsk aankwamen waar we voor 20 minuten konden genieten van beweging en frisse lucht. In Omsk was ik mijn vader even kwijt maar al snel kwam hij aan gelopen met een bakje gevuld met een bruine substantie en presenteerde trots dat hij ergens iets te eten had gekocht.

We nuttigde het tijdens het avond eten. Het smaakte niet verkeerd en deze substantie zou zomaar eens één van de smakelijkste consumpties zijn wat ik gegeten heb. Mijn  vader was er mee eens maar dan wel zonder de dille, geen idee wat dat was maar het bleek de groene takachtige kruide te zijn. De tijd ging net als de trein maar voort en op de gang werden er vele gesprekken gevoerd, niet alleen tussen de toeristen maar ook de Russen onderling. Ik sprak met de Britse over of ze Minsk had bezocht en dat had ze gedaan. Ze vond het een verrassend mooie stad en de valuta bleef haar bij, niet heel afwijkend van mijn herinneringen. Helaas konden we Minsk niet bezoeken voorafgaand aan deze reis. Dit had te maken met het beleid van mijn vaders werkgever, welk niet heel flexibel was in onbetaald verlof, ik realiseerde me dat ik de tijd en de vrijheid van het studenten leven moest koesteren. Toen het begon te schemeren besloot ik weer op expeditie te gaan naar het restauratie rijtuig, niet om de menukaart te bestuderen maar om twee gekoelde flessen bier te halen. Waar de expeditie makkelijk ging overdag, althans bij daglicht, werd het uitdagender in het donker. De tweede klas rijtuigen waren nog prima te doen met de verlichte corridors van het rijtuig, de derde klas werd wat uitdagender. Dit waren slaapzalen waar de verlichting collectief geregeld werd en de corridor niet aan de uiterste zijde van het rijtuig bevond. Hierdoor liep je in het donker wel eens tegen een uitstekende voet, elle boog of hand aan. Gelukkig hadden de uiteinde van de corridor een lichtkrant met de tijd, datum en het volgende station. Wat hielp om recht uit te lopen maar de uitstekende voet niet te ontdekken. In het restauratie rijtuig kocht ik twee bier als service wouden ze het openen maar gezien de terugreis leek het mij beter dat we het in onze coupé opende zodat er niemand onnodig met bier werd besmeurt. We hadden immers toch een flessenopener mee. Onderweg liep ik weer tegen, waarschijnlijk, de zelfde voeten, elle bogen en handen aan en dankzij een wissel stootte ik mijn hoofd nog tegen iemands achterwerk.

Ik begon me immers te realiseren dat het verschil tussen de Moskou tijd en de lokale tijd merkbaarder De zon stond merkbaar verder dan de tijd welk ik aanhield net als de Russische spoorwegen. Het aanhouden van de Moskou tijd is aan te raden omdat de gehele dienstregeling in Moskou tijd is uitgewerkt en je dus zo weet wanneer een lange stop gepland is.  Ik stond net voor Krasnojarsk op en nam mijn ontbijt op het perron, gehaald en realiseerde me dat de inwoners van Krasnojarsk hun lunch al op hadden. De trein arriveerde in Krasnojarsk om 08:35 Moskou tijd end at vertaalde zich in 12:35 Krasnojarsk tijd. Die middag werd er niet veel ondernomen, we kregen geen nieuwe reizigers in onze coupé en er werd rustig uit het raam gestaard en door mij gelezen. Af en toe vond er een gesprek plaats op de gang en een Russische moeder probeerde steevast haar zeven jarige dochter te dwingen om met de buitenlanders te gaan praten om zo Engels te leren. Tegen de avond was er nog een lange stop in Ilandskaja en werden we voor her eerst geïntroduceerd met Omoel, een gedroogde vis wat men graag in deze regio nuttigt. We sloegen het aanbod over en de dame liep met de, aan een stok geregen, vissen verder te trein af. Wel kocht ik een lunch in de vorm van een soort van worstenbroodjes bij een stantionshandelaar, eigenlijk gewoon een bejaarde die haar pensioen aanvulde met zelfgemaakte broodjes op het perron.  Berken bomen waren schoten nog altijd voor bij ent als de tegemoet komende goederentreinen. Na Krasnojarsk was het spoor merkbaar slechter geworden en de trein reed al niet meer zo soepel als voor heen, her en der waren er nog stukken ongelest spoor en konden we genieten van het kedeng-kedeng geluid.  Die avond besloot ik maar “vroeg” naar bed te gaan want om want om 04:00 in de ochtend werden we gewekt, maar blijkbaar leefde mijn vader de hele tijd niet in Moskou tijd want hij vond dat dat niet echt vroeg was om op te staan want het was immers toch vijf uur later.

Benieuwd naar het veranderende tussen Moskou en Irkoetsk? Bekijk dan deze uur durende video welk ik onder weg gemakt hebt. Ik heb geprobeerd om, ongeveer, het uur een opname te maken.  

En mocht je willen weten welke stations gepasseerd zijn en het verschil tussen lokale en Moskou tijd? Gebruik dan de volgende link, het is wel in het Russisch.  (Местное время = Lokale tijd /  Московское время = Moskou tijd)

We arriveerde op Baranovichi Polesskie, het tweede station van Baranovichi. We sloten wederom aan in de wachtrijen voor de loketten. De trein naar Minsk zou niet vanaf Polesskie vertrekken maar vanaf Centralnja. Ze kon ons geen kaartje verkopen wegens het systeem. We diende daar onze vervoersbewijzen  te kopen. Met behulp van Jakob zijn smartphone vonden we de route naar Centralnja. Eerst liepen we de verkeerde kant op en ontdekten we een Spoorwegmuseum in Baranovichi. Toch moesten we terug eens taken het spoor voer door middel van een viaduct. Daar namen we een bus, met behulp van Jakob zijn smartphone, had dit succes? Nee. Want op het Leninplein over te stappen op een andere bus, maar welke was niet duidelijk. Na wat rondvragen kwam er geen bus in de buurt en diende we nog de nodige meters te lopen. Deze bus kwam zo en we besloten deze bus te nemen om niet onnodig tijd te verliezen.  Desondanks hadden we geruime tijd om onze vervoersbewijzen naar Minsk. Van de lokettisten dienden we platzkart te reizen, dat was de enige manier om gezamenlijk te reizen naar Minsk.

Na een goede twee uur reizen arriveerden we in Minsk. Jakob had vooraf een appartement geboekt voor twee nachten. Nadat Jakob zijn plaatsbewijs voor de nachttrein voor morgen, en Sander en Jochem de trein terug naar Kiev,had kunnen regelen begaven we ons naar de metro om naar het appartement te reizen. Daar diende we de verhuurder op te bellen en die zou ons de sleutels overhandigen en de transactie in ontvangst nemen.  We namen de metro richting het ploeshstsja Peramogi daar wachtte we bij de meest logische uitgang op basis van het adres. Jakob belde het nummer en niet veel later kwam er een wat dikke man gekleed in een zakkerig shirt, Adidas slippers en gedecoreerd met een zonnebril en gouden ketting. Hij sprak ons aan, ook mede omdat we de enige met bagage waren die bij de uitgang stonden te wachten.  Goed, we volgde hem en hij leidde ons richting het appartement.  Een appartement gelegen op de derde verdieping. Het trappenhuis was rommelig, stonk naar kattenpis en overal elektriciteitsdraden. Het appartement dar in tegen was een soort van aanschouwkamer, glimmend parket, uitgedachte verlichting en meubilair met elegante bloemenpatronen.  We handelde de transactie af en maakten ons gereed om Minsk te gaan ontdekken. Onze eerste indrukken van Minsk waren goed we wandelde over de hoofdstraat van Minsk vol met fraaie gebouwen uit de tijd van de wederopbouw van de Sowjet-Unie, mocht ook wel want van Minsk was nagenoeg niets meer over.  We aten varkensvlees en aardappels bij een restaurant en ronde nog een wandelrondje af in het centrum “Dit gebouw niet fotograferen” merkte Sander op en wees naar het kantoor van de KGB, ja de veiligheidsdienst heet in Wit-Rusland nog altijd KGB. We kochten bij een winkel wat bier en water voor de avond en liepen tegen zonsondergang terug naar het appartement.

Jakob zou ons die avond al verlaten en omdat we het appartement niet langer dan twee nachten wilde huren zochten we op internet een hostel op. Niet ver van ons appartement vonden we een hostel en gingen die ochtend pols hoogte nemen bij het hostel om er te kunnen overnachten. ER was nog eist met de registratie. Sander wou dat alles klopte en informeerde of het hostel de registratie kon vervullen. Hiervoor dienden we naar het lokale politiebureau af te reizen in de buurt van de trekker fabriek, om daar te komen diende we de tram te nemen en uit te stappen bij de hoofdingang van de trekker fabriek. Met behulp van Jakob arriveerden we op het politiebureau.  Een vriendelijke grote agent met imponerende per bracht ons naar de wachtruimte voor de migratie dienst en haalde er iemand bij.  Aan inspecteur Invanovitsj dienden we uit te leggen dat we graag geregistreerd wilde worden op het adres van het hostel.  Invanovitsj begreep het niet helemaal en gezien onze resterende tijd in Wit-Rusland. Desondanks wilde we geregistreerd wilde worden, we diende een formulier in te vullen en bij hem in te leveren. “Kom morgen om tien uur ’s ochtends terug.” We ahdden nog een ruime middag voor ons en besloten om richting de Nationale Bibliotheek te gaan. De bibliotheek bezoeken bleek niet te werken met een Nederlands paspoort maar we konden wel naar het panorama terras op het dak. Na een fenomenaal uitzicht voer Minsk dronken we een kop koffie in de skylounge van de bibliotheek, de reden om dar koffie te drinken was omdat dat café ´Graf” hete en ongetwijfeld slechte koffie zou serveren. Volgens het reisgenootschap bleek het nog redelijke koffie te zijn. Na het bezoek aan de bibliotheek bezochten we nog de naastgelegen flatwijk in Sowjet-stijl om een indruk te krijgen hoe die wijken er uit zin. Vervolgens zijn we weer terug naar het centrum gereisd. Jakob had een grote drang om een MacDonalds te bezoeken en op die manier bezochten we, misschien wel, meest afgelegen MacDonalds van Europa.. De dichts bijziende MacDonalds was, naar, Jakob’s inzicht in het Litouwse Vilnius. Gek genoeg was het ook de drukste MacDonalds die ik heb gezien en verbaasde me waarom al deze mensen zo graag MacDonalds wilde eten in plaats van de goede traditionele Wit-Russische voedsel, ongetwijfeld speelt het imago en de prijs mee. Na de MacDonald’s verkenden we het centrum van Minsk verder verkennen en liepen een blokje door het gereconstrueerde centrum met zijn vele gereconstrueerde kerken en het stadhuis van Minsk. We wandelde voer het praspiekt Niezaliežnasci  en beozchten het GOEM. Het GOEM in Minsk is rijkelijk gedecoreerd met marmeren zuilen. Brede trappen, mooie winkels en kroonluchters waar dat kan, een groot contrast met die van Brest.  Na verder gingen met Minsk verkennen stuite we op het Paleis van Loekasjenko. Loekasjenko leeft in een grote residentie tegenover het Paleis van de Republiek, welk na geruchten met een tunnel verbonden is met het Presidentiële Residentie.  Toen we langs zijn voorgevel wandelde vroeg ik mij af wat zo’n man met zo’n enorm gebouw moest. Zou hij, net als Stalin, elke dag een andere slaapkamer hebben?  Toen ontdekten we dat zijn buren een goed uitziend restaurant was, een reden om er te gaan eten. We werden hoffelijk ontvangen, mag ook wel in zo’n buurt, en werden naar een tafel geleid welk goed gedekt was met spierwit tafellinnen, blinkende kristallen wijnglazen en blinkend gepoetst tafel zilver. Na de menukaart bekeken te hebben hadden Jakob en ik al een keuze gemaakt, voor de prijs hoefde je het niet te laten. Alleen dachten Sander en Jochem er anders voer en belanden we bij de Planeta Pizza in het centrum van Minsk. Na een bescheiden pizza hebben we Jakob op de nachttrein richting Brest gezet, normaal een rit van een kleine vijf uur maar omdat e trein omrijdt deed de trein er een uur of vijf over. Genoeg tijd voor Jakob om een goede nachtrust te pakken.

De volgende dag checkten we uit, althans. We lieten de sleutels in het appartement en trokken de deur dicht. We liepen gelijk naar het hostel en checkte daar in voor de resterende tijd van ons. Na het politiebureau gingen we de ingang van Wit-Russisch nationale trots bekijken, de legendarische trekker fabriek van Minsk. Waar de oude naam Minskij
Traktornij Zavod als afkorting nog op de gevel staat, staat de nieuwe naar Belarus er onder. Een oude en nieuwe trekker sierde het plein voor de fabriek en lofbetuigingen uit de DDR en Communistisch Hongarije stonden nog vier overeind. Na de trekker fabriek bekeken te hebben begaven we ons richting het gereconstrueerde historische centrum van Minsk, negentiende-eeuws geïnspireerd  als Pinsk.  We ontdekten de centrale boekenwinkel van Minsk. Een schitterende boekenzaak met alleen maar Russischtalige boeken. Van de grote werken van Tolstoj en Dostojewski tot aan fraai gedecoreerde vulpennen en souvenirs.  Het portret van Loekasjenko hing ook achter de toonbank, na een kleine aarzeling vroeg ik toch maar hoe duur dat potret
van de President kostte. 3200 Wit-Russische (32 euro cent). De Jochem was inmiddels de winkel uit gevlucht en de kassière haalde een portret van achter op en en ik betaalde. Mijn voorstel was om eerst nar het hostel terug te keren om het portret af te leveren.

Na dat het portret afwas geleverd zetten we koers naar het beroemde komapovskij pynok, een schildpad achtig gebouw vol met oude weegschalen, althans zo was het volgens de reisgids. De oude weegschalen met wijzer en plaat hadden plaatsgemaakt voor een modernere digitale.  Desondanks was de markt de moeite om te bezoeken en werd ik nog afgezet bij het kopen van een Turkentas, wat is afzetten als de man iets extra’s voor zijn tas krijgt en ik er niet onder lijdt? De voornaamste reden van die tas was om het portret makkelijk mee te nemen naar Nederland.Op komapovskij pynok worden voornamelijk voedingsproducten verkocht. Van vlees tot zuivel en van dag verse groente en fruit tot zoetwater vis. Tegen de tijd dat we de markt hadden bekeken liep het al tegen etenstijd, in het hostel informeerden we naar een goed betaalbaar restaurant in de buurt. Er zat er eentje in een complex wat op een ijsberg leek, we diende de tram te nemen en na vijf haltes. Met enige moeite kon je er een ijsberg in zien, in Nederland zou er een toonkamer voor bedden of keukens in gehuisvest zijn maar in Minsk zat er een restaurant in met traditionele Wit-Russische en streek gerechten. We aten de nodige aardappelen, salade, varkensvlees en spoelde het weg met bier in een plattelands atmosfeer van geborduurde tafelkleedjes en oma’s servies.

De volgende ochtend brak alweer de laatste dag voor Sander en Jochem aan in Minsk. Via Sander had ik begrepen dat ik nog een portret moest aanschaffen van Loekasjenko voor Jakob. Die ochtend stond in het teken van het portret voor Jakob regelen en voor me zelf kocht ik gelijk de poster met hem wapen van Wit-Rusland. Sander deed ook mee en haalde ook zo’n poster voor zich zelf en een klein portret voor zichzelf. De Jochem was dit eker voorbereid en had er iets minder moeite mee omdat hij het aanzag komen. Voordat dit werd aangeschaft keken we nog even rond in een warenhuis vol met traditionele kledij.  Na de aanschaf van de nodige papierwerk deponeerde we dit in het hostel en spendeerde Sander en ik de middag op het station terwijl de Jochem een internetcafé opzocht. We zouden elkaar bij de Golden Coffee op de centrale boulevard weder zien. Die middag hadden we geluk. De Parijs – Moskou trein zou komen en de Saratov – Berlijn trein. Voordat deze treinen kwamen waren er genoeg binnenlandse treinen te spotten. We stonden te wachten voor het vertrek van de trein naar Moskou, vanuit Parijs, toen we werden aangesproken om niet te fotograferen op het station. Niet veel was er om handen want de beambte liep verder, omdat filmen een duidelijke houding vergde voor langere tijd besloot ik de trein niet op film vast te leggen. Toen we naar de Golden Coffee wild gaan kwam een jonge agent naar ons toe en vroeg naar onze documenten en waarom we fotografeerde op het station. Dat we dit als hobby deden kwam niet helemaal aan maar uiteindelijk liet hij ons gaan en konden we de Jochem ontmoeten in Golden
Coffee. We hadden Minsk eigenlijk wel gezien en vulde die middag met thee en bier drinken, aten een stevige maaltijd in het restaurant waar we eerder waren. Werden nog achterna gerend omdat we een rekenfout maakte en nog 1000 Wit-Russische roebel moesten betalen om die avond de Jochem en Sander op de trein naar Kiev te zetten. We namen afscheid op het perron n grapten nog wie het eerste thuis was van ons allen en gek genoeg was ik dat. Hun trein verliet het station van Minsk en morgen die van mij.

Ons ontbijt kregen we geserveerd in de grote zaal, waar we een tafel in het midden kregen. Zo te zien waren wij de enige en al snel werd duidelijk dat het ontbijt al gedefinieerd was. Brood, kaas worst, yoghurt en gebakken eieren.  Omhult door paaldanspalen verorberden we ons ontbijt en checkten uit. We namen de bus terug naar het station waar we een klein uurtje hadden voor de trein naar Brest. Voor het station stelde net iemand een Kvas tank op en zodra die operationeel was haalde ik daar een vers glas kvas. Principieel kochten we de treinkaartjes in de trein en na geruime tijd arriveerden we op het prachtig gedecoreerde station van Brest. Ondertussen had de trein diverse collectieve boerderijen, bossen, weides, akkers en moerassen gepasseerd.

Tijdens de treinreis hadden we al een hotel uitgezocht in onze reisgids. Hotel Bug, vlakbij het station, goedkoop en vooral de omschrijving was het overtuigend “…
with old Soviet service matching the old-style Sowiet decor..”. Geen reden om dit hotel over te slaan. Het was inderdaad op drie minuten lopen vanaf het station, simpel de sporen oversteken met behulp van de daarvoor bestemde spoorbrug. We stapte het hotel binnen in een oude Sowjetische stijl, niet de grauwe rouwe beton wat we kennen uit de tijd perk van Chroetsjov, Brezjnev en later, maar de op Barok geïnspireerde stijl uit de tijd van Stalin.  Door een vriendelijke dame werden we beleefd naar de receptie begeleid, welk zich in een kamer naast de lobby bevond.  We boekten voor twee nachten maar sleutels kregen we niet. We kregen een kaartje. Boven aan de trap zat een babushka welk ons de sleutels overhandigde nadat we ons kaartje lieten zien. We liepen door een donkere gang met krakend visgraat parket, welk verstopt zat onder een loper met Perzisch motief, en vonden onze kamers halverwege de gang.  De kamers bestonden uit twee tafels, twee bedden, servies met een waterkoker, een eigen toilet en uitzicht op de Leninstraat van Brest. Douches waren gemeenschappelijk en voornamelijk koud water.  Verder was er smaakvol behang, mooie betimmering aan het plafond en bijpassende smaakvolle verlichting aan de muren en een koperen lamp aan het plafond.

De rest van de middag gingen we Brest verkennen, maar eerst onze sleutels inleveren bij de babushka. Brest heeft een leuk centrum om te wandelen, de centrale winkelstraat is uitgebreid voorzien van eetgelegenheden, terrassen en overwegend negentiende-eeuwse gebouwen. Net als Pinsk was Brest de speelbal van menig rijk in deze regio. Niet te min is Brest voornamelijk bekend van de Vrede van Brest-Litovsk welk in het fort werd ondertekend. Aan het eind van het centrale wandelgebied ontdekten we een GUM, de Russische universele hoofdwinkel welk in elke stad voorkomt (Niet alleen Moskou wat velen denken). Jakob wild ons hier laten zien. Achter een toonbank, welk pennen en potloden herbergde, hing een portret van Loekasjenko, de President van Wit-Rusland, een portret welk wel aangeschaft zou worden als er een prijskaartje bij hing, welk ontbrak. We namen verder een kijkje in de universele hoofdwinkel welk van het type was van beton uit de latere tijd van de Sowjet-Unie. De producten werden per productgroep verkocht, damesmode, herenmode, muziekinstrumenten, schrijfwaar, gereedschap en drank hadden allemaal hun eigen afdeling welk afgezet was door vitrines. Binnen deze domeinen hadden de producten ook hun eigen verkopers en kassa’s. De avond begon in te zetten en we spoeden ons richting het wandelgebied voor om een restaurant te bezoeken. Na een goede maaltijd van aardappelen, varkensvlees en bier begaven we ons richting het fort van Brest.

Onderweg naar het fort liepen we langs een terrein met veel oude locomotieven. We ontdekten dat dit het spoorwegmuseum van Brest was.  We keken naar de openingstijden bij de ingang toen er een bewaker aan kwam lopen. Veel konden we van hem niet begrijpen, maar als we allemaal de toegangsprijs aan hem overhandigden  liet hij ons binnen. Geen seconde werd getwijfeld en we betaalde de man 48.000 Wit-Russische Roebel (4,80 euro). Gedurende een uur hadden we het museum voor ons zelf en konden we op ons gemak de locomotieven bekijken. Sommigen waren geopend om een gaf ons de mogelijkheid om de locomotieven van binnen te bekijken.  Na de locomotieven bekeken te hebben maakten we nog een groepsfoto voor een monsterlijke sowjetische sneeuwschuiver en melden we ons bij de bewaker die ons weer vrijliet uit het museum en we konden onze weg vervolgen naar het fort van Brest.

Het fort van Brest ligt op steenworp afstand van het spoorwegmuseum. Als men het fort binnentreed loopt men door een grote ster in een blokbeton, welk geplaatst is over oude muren van het fort.  Door de goed gekozen verlichting en muziek (https://www.youtube.com/watch?v=DIBmrDUK_RU – The Sacred War – Red Army Choir).; Voor dat we door de betonblok wandelde wilde Sander eerst een foto te mee maken met het 50 Wit-Russische Roebel biljet (0,005 euro) mee maken, het biljet waar dit monument op afgebeeld was.  Een lang pad leidde ons naar het centrale deel van het fort, gedecoreerd door het lelijkste monument ter wereld volgens de CNN.  Na een rondje om het monument, de vlam en de namen van de steden met een “helden” status ontdekten we dat je ook een ronde kon lopen om het fort, echter werd er onduidelijkheid geschept of we daar wel mochten komen met ons Wit-Russisch visum als dat daar fysiek de grens met Polen liep.  Het fort lag toch wel een eind van ons hotel en het begon al langzaam donker te worden en in het westen dreigde donkere wolken Wit-Rusland  binnen te dringen. Bussen reden nog wel, alleen niet in de frequentie dat we er iets aan hadden. Dus liepen we richting het hotel onder het genot van de krekels in het gras en d gerommel boven Polen.  Ruim op tijd haalden we het hotel. We zaten bij elkaar op de kamer toen de stortregen begon. Al snel stond de Leninstraat blank en telden we in de omgeving telden we diverse blikseminslagen. Omdat we nog een hele dag in Brest hadden en we een uitslaap ochtend konden gebruiken zette we voor de volgende dag geen wekker.

In de loop van de nacht is de bui overgewaaid en hebben we ’s nachts niets meer gemerkt van regen en onweer, behalve dat het ’s ochtends extreem plak weer werd. Na een koude douche leverde we de sleutels in bij de babushka en gingen we ontbijten op de Leninstraat, Hotel Bug serveerde geen ontbijt, des ondanks zat er onder het hotel toch een stalovaja welk in de ochtend geopend was. We vulde ons dienblad met ontbijtproducten en nuttigde ons ontbijt onder het genot van de koele droge airco.  Eigenlijk hadden we die dag Brest wel gezien en bleven we rondhangen rondom het centrum,  uitgebreid de Leninstraat en –plein bekeken, bezochten het GUM, dronken een biertje of twee en na het eten bezochten we weer het fort van Brest. Brest heeft principe genoeg te doen voor twee dagen, maar dan moet je wel van kerken houden en een uitstap naar het grote natuurpark Biełaviežskaja Pušča was niet te doen in een middag.  Die avond zaten er verscheidende mensen op een laptop bij het fort. Volgens Jakob waren dat mensen die de Wit-Russische internetblokkade willen omzeilen door gebruik te maken van het Poolse netwerk.  Die avond dronken we nog een biertje in het café van het Fort.

 volgende dag checkten we uit en begaven we ons naar het station, waar we werden verwelkomd door de trein richting Amsterdam. In een majestueuze hal sloten we aan in de rijen voor de loketten. Jakob zou het woord voeren als er iemand van ons voor een loket kwam te staan. Na een minuut of vijf wachten stond Sander voor een loket en Jakob nam het woord over. Een directe trein naar Minsk vertrok pas aan het eind van de middag maar er was een snellere optie. De eerste volgende trein naar Baranovichi vertrok over drie kwartier. Daar hadden we iets meer dan een uur om naar een ander station te gaan om daar een trein naar Minsk te nemen. Na goed, we accepteren dit aanbod en door het systeem kon ze ons niet de vervoersbewijzen van Baranovichi naar Minsk overhandigen. De trein rit naar Baranovichi werd afgelegd in de trots van de Wit-Russische spoorwegen. De trein van Stadler, de zogenaamde FLIRT. Je merkte al dat het hele systeem van provodnitsja;s niet echt heel goed werken op West-Europese treinstellen, ze stonden verveeld bij de deuren van de trein wanneer de trein zich tussen de stations voortbewoog.