Ik wandelde naar het station van Chur om de trein te nemen richting Zurich. Daar zou ik voerstappen op de regionale trein over de Gotthardpas. Ongetwijfeld had ik een leukere route kunnen nemen richting Milaan maar omdat de Gotthard Basistunnel zijn einde naderde wilde ik nog eens de trein nemen over de Gotthardpas, en eigenlijk niet alleen dat. Ik wilde ook een aantal video’s en foto’s maken. Dus besloot ik mijn reis te onderbreken in Faldo. Het eerste station aan de Italiaanse kant van de Gotthardpas.

Na twee uur treinspotten ontmoete ik een man uit Zurich. Hij reisde regelmatig af naar de Gotthardpas om te wandelen en treinen te spotten. Hij ergerde zich aan mensen uit Noord-Duitsland die Zwitserland een onaangenaam land vinden omdat je niet ver kan kijken, laten we eerlijk zijn je kijkt vaak tegen een berg aan in Zwitserland. Maar een Zwitser kon tenminste ver kijken als hij de top van een berg bereikte, aldus de man uit Zurich. Laten we eerlijk zijn, een Noord-Duitser hoeft er alleen maar een dijk voor op te lopen. Dat deze man zijn trein miste maakte hem niets uit. Hij ging lekker een biertje drinken en zijn vrouw wijsmaken dat er een trein uitviel, want dat gebeurt regelmatig op de Gotthardpas en is dus geloof waardig. Toen hij een biertje dronk stapte ik in de trein richting Bellinzona. Daar stapte ik over op de EuroCity richting Milaan.

Ik kwam in de late middag aan in Milaan, op het imposante station Milano Centrale. Om bij mijn hostel te komen diende ik een bus te nemen, nu ben ik vergeten welke buslijn maar dat maakt niet veel uit voor het verhaal. Omdat er veel werkzaamheden waren aan straten en bushaltes rondom het centraal station van Milaan kon ik de halte niet vinden, ik had ergens wel verwacht dat dit niet goed aangegeven zou zijn in Italië.  Niemand kon het mij vertellen, de kiosk niet, de politieagenten niet en na een uur zoeken en een keer aangereden worden door een vliegtuig in de vestibule van Milano Centrale, wees gerust het was een lawaaierig stuk plastic in de vorm van een Boeing 747, vond ik een jonge Italiaanse man die Engels sprak en mij kon vertellen hoe ik het hostel kon bereiken en met zijn aanwijzingen nam ik de metro richting het hostel. Waar ik uit moet stappen ben ik bij opschrijven vergeten. Maar bij de tramhalte waar ik de tram diende te nemen werd ik geholpen door een Italiaanse musicus die verdacht veel op mijn wiskundeleraar leek op de middelbare school. Welk grappig genoeg een liefde voor Italië hadt en  Italiaans sprak. Hij woonde twee straten verwijdert van het hostel waar ik in ging checken en vond het geen probleem om mij daar op de stoep af te leveren, ondanks dat het hem extra tijd koste.

De avond ervoor had ik niet betaalt voor de tram, dat vond de Italiaanse musicus niet nodig. Er was immers nooit een controle. Ik vond geen verkoop automaat bij de halte of iets in de tram en besloot ik maar zwart rijdend richting het centrum te gaan. Mijn eerste stop was het Castello Sforzesco. In de parken aldaar werd ik al snel aangesproken door een Afrikaans man uit Ghana in een prachtig traditionele kleeddij. Hij vroeg waar ik vandaan kwam, hoelang ik bleef en of dit mijn eerste keer Milaan was. Drie vragen op een rij die je opscherp moet zetten voor oplichting, als je het herkent. Ik had hier nog geen ervaring mee en antwoorde zijn vragen waarna het al vrij persoonlijk was. Op de vraag of ik getrouwd was antwoorde ik negatief waarop snel kwam of ik een dame op het oog had. Ja, dat had ik. Ik koesterde amoureuze gevoelens voor een jonge vrouw destijds en voor ik het wist zat er een bandje om mijn arm en knipte hij de overtollige draadjes af met een nagelknipper die snel in zijn sierlijke mouw verdween. Het koste me slechts vijf euro en hij had terug van vijftig euro. Toen ik hem toch, voor zijn moeite, vijf euro betaalde zat er al een tweede bandje om mijn arm. Een bandje voor een goed huwelijk met haar end at zij mij veel gezonde kinderen zou geven. Deze was twintig euro en dat gin ik niet betalen, zelfs niet omdat het nu bleek om honger te stillen in West-Afrika. Ik liep weg en na slechts honderdmeter haakte hij al af met zijn protest.

Nadat ik Castello Sforzesco en de tuinen bekeken had wandelde ik naar het beroemde Duomo di Milano, de grootste kerk van Italië en één van de grootste Rooms-Katholieke kerken ter wereld. Het is de toeristische trekpleister van Milaan en is overdreven weelderig versierd voor en gotische kerk. Ik heb de kerk niet bezocht, had geen zin om in de lange rij te gaan wachten maar het viel mij wel op dat het plein voor de kerk wemelde van toeristen welk ten prooi vielen van de Afrikaanse collega’s van de man van zonet. Geniepig lopen ze naar een vrouw, die met haar minnaar de kerk stat te bewonderen, en zonder aankondiging pakken ze de pools van de vrouw die het verschrikt wegtrekt en wreed gestoord wordt in het proces van het genieten van bouwkunst. Het is een plaag in Milaan. Mijn resterende tijd in Milaan zou ik dit nog enige malen te zien krijgen. Na Duomo di Milano ging in naar het naast gelegen Galleria Vittorio Emanuele. Een winkel galerij waar iedereen komt om te kijken behalve Russische oligarchen met hun golddiggers, welk het al normaal vonden om, om half tien in de morgen aan de prosecco of aan en rooie wijn te nippen op een terrasje.

Milaan is niet heel boeiend, ik had het in een ochtend wel gezien. Natuurlijk had ik ook wat tijd ingecalculeerd om de nodige foto’s en video’s van treinen te gaan maken in Milaan en dus besloot ik om naar Milano Centrale te wandelen, het station waar ik gister avond aankwam en verdwaald raakte. Ik kwam niet alleen voor de treinen naar Milano Centrale, maar ook voor een internationale krant. Ik kreeg in de nacht van mijn moeder een SMS dat er een vliegtuig uit de lucht geschoten was boven Oekraïne. De Russen zouden het hebben gedaan en uit de spaarzame koppen van de internationale kranten kon ik slechts opmaken dat er een Russische vrachtwagen bij de plaats des onheils is gesignaleerd welk volgens de Italiaanse tabloids een Ural 4320 zou zijn, een standaard type militaire vrachtwagen in het voormalig Sowjet-Unie  Omdat ik Milaan wel gezien had besloot ik maar om eens een middagje treinen te kijken en Milano Centrale was niet veel soeps en dus besloot ik om af te reizen naar Milano Rogoredo te gaan. Ondanks de omvang van het station bleek het een schot in de roos want ik spotte de Autoslaaptrein naar Nederland.