Venetië stond al langer op mijn lijstje om eens te bekijken, ik wist van te voren al dat dit een ontzettend ongelukkige ervaring kon gaan worden en de volgende bestemming op mijn Interrail en dus stapte ik de Frecciarossa in richting Venetië. Dat ik voor mijn Interrail een reservering/toeslag nodig had was mij onbekend en kon ik twintig euro betalen aan de conducteur. Aan het loket zou het me tien euro gekost hebben, geen idee hoe ik dit niet kon weten. Twee en een half uur duurde de treinrit van Milaan naar Venetië en Noord-Italië is eigenlijk een ontzettend saai gebied welk volgebouwd is met schuren en magazijnen. Na dat en éénjarige de vijf minuten lang het lege waterflesje van zijn moeder naar mij gooide greep zijn moeder op zijn Italiaans in en was het janken. Ik weet niet wat irritanter was.
Op tijd kwamen we aan in Venetië en reed de trein langzaam over de imposante Ponte della Libertà die Venetië verbind met het vaste land. Het station wijkt qua architectuur ontzettend af met de rest van de gebouwen in de directe omgeving, eigenlijk is het gewoon een misdaad om zo’n bouwwerk in Venetië neer te zetten maar wel een leuke misdaad. Ik kan het wel waarderen. Het stationsplein van Venetië is een chaos met haastende en verdwaalde toeristen. Ik moest, aldus mijn route beschrijving, een boot vinden. Boot nummer zeven moest ik hebben en kocht van te voren mijn kaartje bij de kiosk op het station voor uiteraard veel te veel geld. Ik stapte in en voer over het kanaal voor het station af via de haven van Venetië en de Canale della Giudecca naar de S. Marco-San Zaccaria, de aanleg plaats voor de veerboten en daar begon het echte grote navigatie avontuur. Ik haalde het a4’tje met de route beschrijving naar het hostel tevoorschijn en begon het gepuzzel met de Google Maps omschrijving binnen een stad vol met doodlopende steegjes, pleintjes en afslagen die jij ziet als de steeg wat je moet hebben maar het niet blijkt te zijn.
Al snel ontdekte dat ik verdwaald was in een deel van Venetië zonder toeristen. Op een verlaten pleintje liep een oude Italiaanse man met een wandelstok. Ik sprak hem aan in mijn beste Italiaans en vroeg of hij wist waar mijn hostel was. Hij herkende de straat en wees met zijn wandel stok in de richting die ik op moest gaan en na ik hem bedankte vond ik het hostel binnen een paar minuten. Na het inchecken ging in Venetië verkennen en verbaasde mij over de drukte op het Piazza San Marco en de route naar de Ponte di Rialto. In polonaise liep ik langs deze toeristische attracties. Genieten van deze historische was onmogelijk. Wilde je stilstaan om een ornament te bewonderen dan werd je door de polonaise voorgedrukt, een snelle foto of blik was er niet bij. Massa toerisme leek me al ongemakkelijk maar dat het zo vreselijk was had ik niet verwacht. Gelukkig had ik maar één nacht in Venetië.
Gelukkig was de mensen massa in de achteraf straatjes een stuk minder, en soms zelfs nagenoeg nul, en kon ik eindelijk in alle rust me verdwalen in Venetië tot dat ik honger kreeg en op zoek ging naar een restaurant en al snel kom ik in wat drukkere gebieden. Op de drukkere pleinen ontdekte ik Afrikaanse schoenen en tassen verkopers die duidelijk zonder vergunning verkochten. Want wanneer ze een politieagent spotte pakten ze de hoeken van het kleed, waar hun waar op lag, en verdwenen ze in de mensenmassa. Restaurants zoeken was lastig, te hoge prijzen weerhielden mij er van om plaats te nemen op het terras. Prijzen van twintig euro voor een pizza was de norm op diverse pleinen aan de westkant van Venetië en prijsde me zelf gelukkig dat ik ergens een pizza van € 7,50. Ik nam plaats dronk bier van € 5,- euro en ontving even later een diepvries pizza die iets te lang in de oven had gelegen. En bestelde nog een biertje om mee te helpen om dit weg te spoelen.
Ik maakte nog een wandeling langs de oevers aan de westkant van Venetië en ervaarde daar de overlast van cruiseschepen die langs de stad voerden. Mijn voeten werden overspoeld door de boeggolven die over de kades heen stroomden. Verwonderend over dat dit zomaar kan in dit toch wel kwetsbare erfgoed. Ik wandelde door diverse stegen en bruggen terug naar mijn hostel om een douch te nemen na een zweterige wandeling door deze plakkerige stad. Eenmaal in het hostel nam ik een douch in de geïmproviseerde, niet dat het veel zin had want de douche was zo ontworpen dat het waterdamp niet weg kon en je zweet gelijk weer een ongeluk.
De volgende ochtend had ik de trein richting Innsbruck en dus besloot ik op tijd op te staan. Ik had nauwelijks geslapen door het warme benauwde weer en besloot toch maar eens een douch te nemen ondanks dat ik er niet droger van werd maar het zweet was dan wel weer vers. Ik wist inmiddels de weg naar de boot die me naar het station bracht en stapte op. Ik kon niet uitvinden waar ik een kaartje moest kopen maar werd zonder controle toegelaten tot de boot en kon zonder kaartje uitstappen bij het station van Venetië. Ik had nog een goede uur voordat mijn trein naar Innsbruck zou vertrekken en besloot bij de supermarkt iets van ontbijt en te drinken te kopen. Tijdens mijn ontbijt werd ik door een jonge Franse meid aangesproken die mij vroeg of ik wist hoe zij een treinkaartje kon kopen. Ik hielp haar met de kaartenautomaat en begreep niet helemaal waarom zij het niet begreep.
