De trein verliet het dichtbebouwde noorden van Italië richting de Alpen. Ik had plaats genomen in een Oostenrijks rijtuig en had een coupé voor mij alleen. Opvallen genoeg diende ik weer bij te betalen met mijn interrail, dit keer zeven euro. Ik keek naar de bergen waar de toppen van verdwenen in de wolken. Ik ging naar het toilet en toen ik terug kwam zat er een Arabisch sprekend gezin in mijn coupé. Ik had geen probleem met ze zolang ik maar op mijn plaats kon zitten en dat kon. Gelukkig vertrokken ze na tien minuten omdat ze ergens anders een plaats hebben gevonden.
In Innsbruck was het weer aangenaam weer en ik nam de tram naar mijn hostel welk buiten de stand lag tegen de A12 aan. Op mijn kamer ontmoette ik een Australiër die vol lof over Europa sprak, de diversiteit, het trein en openbaar vervoer netwerk en de moeite die werd genomen om klassieke muziek ten horen te brengen op pleinen en in parken. Maar er was een keerzijde, de oprukkende islam. Hadden wij ook discussies over boerka’s, halal assortimenten en hun steeds groter wordende stem om bikini’s en andere onthullende vrouwenkleding te verbieden. Die zijn er zeker en ik vertelde hem dat er hele wijken in Amsterdam, Brussel en Parijs geïslamiseerd waren en dat we ze als multiculturele wijken beschouwden. Hij treurde over de toekomst van het prachtige Europa en ik besloot de peilen hoe het er in Australië voorstond en inderdaad de discussie over vrouwenkleding was er ook en er werd zelfs geëist dat sommige stranden in Sydney bikini vrij moesten worden omdat ze niet tegen ontblote benen en navels konden. Ik was benieuwd waar deze migranten vandaan kwamen. Australië heeft natuurlijk een aantrekkingskracht in de regio en ongetwijfeld trekken veel Indonesiërs er heen en dat bleek hij ook te bevestigen al vroeg ik mij af hoe het zou gaan met de generaties Afghanen die al in Australië aanwezig zijn. Deze vraag verbaasde hem want het was voor hem nieuw. Maar ergens wist hij wel dat er vroeger Afghanen kamelenkaravanen door de outback waar alter de beroemde trein welk Adelaide met Darwin verbindt.
De volgende dag ging ik eens treinen spotten aan de Brennerpas wat geen uitgebreide beschrijving verdient behalve dat ik dit heb leren kennen met de NVBS Jongerenreis naar Oostenrijk. En nu kon ik het eens op mijn eigen gemak doen zonder elle lange discussies over nummertjes en treinhobbyistenlatijn. Eigenlijk is het gewoon naar een aantal stations gaan je statief opzetten en als een trein komt de camera aan doen om te filmen en met je fotocamera een fotootje maken. Zodoende begon ik eerst in Martrei am Brenner, een klein stationnetje in het dorp Martrei. In tegenstelling tot de zaterdag met de NVBS Jongeren was het iets drukker qua goederenverkeer. Om de zoveel tijd verscheen er een goederentrein voor de camera. Martrei am Brenner kent een lange historie met betrekking tot goederenvervoer. Voordat de Brennerspoorlijn in 1867 werd geopend had Martrei al een langere staat van dienst met doorstroom van goederen. Al vanaf de late bronstijd was de omgeving van Martrei een verkeersknooppunt. Dankzij archeologische vondsten van de Hallstattcultuur is dit gebleken.
Na Martrei am Brenner nam ik de trein naar Gries am Brenner. Wederom weer een klein station waar ik afgelopen winter was met de NVBS Jongeren. Dit keer bleef ik niet op het station en liep ik richting Italië. Een paar honderd meter ten zuiden van het station boog de spoorlijn af en in het grasland er naast vond ik een plaats om wat video’s en foto’s te maken van de treinen van en naar Italië. Ik was gedwongen om er zeker een uur te blijven omdat dit station slechts eens per uur bedient wordt. Eigenlijk had ik het vrij snel bekeken en besloot ik twee uur later door te reizen naar Brenner-Brennero alwaar het ook rustig was met goederentreinen. Vanuit de rangeer bewegingen leek het er niet op dat de eerder gespotte goederentreinen snel zouden vertrekken met Italiaanse locomotieven en dus besloot ik maar om de rommel op het station te fotograferen voordat ik de trein terug richting Innsbruck zou nemen.
