“Oke, we hebben ongeveer vier uur in Ocnita, laten we in de stad iets gaan eten.” Stelde Krasnapolsky voor. Toen we boven op de loopbrug over de sporen stonden, moesten we even goed kijken waar we precies heen moesten voor het standscentrum. We besloten de kant op te gaan waar het grootste gebouw stond. Toen we honderd meter hadden gelopen vroeg een ouder echtpaar aan ons waar we naar op zoek waren en al snel deelde ze ons mee dat we de verkeerde kant op gingen. “We kunnen hun volgen, zij gaan naar het centrum.” Zei Krasnapolsky en liepen we achter het echtpaar aan. De loopbrug over de sporen was te veel moeite blijkbaar want al snel staken we de droge sloot voer welk ons scheidde van het spoorwegemplacement en het station. We liepen langs een paar opgestelde goederenwagens en vonden ruimte om tussen de goederenwagens te passeren. De man keek goed naar links en rechts en onder eht toeziend oog van de stationschef kruisten we de sporen en stapten het perron op, de stationsschef hielp zelfs de echtgenote van het echt door haar een handje te geven, aan de andere kant van het station herhaalde de procedure weer en kwamen we in het centrum van Ocnita uit.

In Ocnita konden we geen restaurant vinden, hooguit een terras waar we een cola en een kwas dronken. “Is dat echt lekker?” vroeg Krasnapolsky me “Oh, dit is misschien wel lekkerder dan cola” was zijn reactie. Een wat stevige man kwam naar ons tafeltje gestrompeld en brabbelde er eits onverstaanbaars uit tot hij over zijn eigen voeten struikelde omdat hij in eens haast hat om te vertrekken. Blijkbaar zag hij een voorbij rijdende politie patrouille. Nadat we ons drinken op hadden gedronken gingen we richting het station. “Laten we hopen dat er een restauratie in de trein zit.” Deelde Krasnapolsky mee “anders kunnen we voor het eerst eten bij de nacht McDonalds in Kiev. Op onze terug weg naar het station passeerden we een winkeltje. Hier kochten we wat pinda’s chips en bronwater. Wisselgeld hadden ze niet en we kregen een extra zak pinda’s met kipsmaak toegestopt. We besloten maar op de loopbrug te nemen in plaats van het spoor om het station van Ocnita te bereiken. In de wachtzaal namen we plaats en uit verveling namen we de asielprocedure voor Moldavië door. “Hangen dit soort dingen ook op Nederlandse stations?” vroeg ik Krasnapolsky. Blijkbaar zouden er in Nederlandse grensstations ook informatie hangen om asiel aan te vragen in Nederland maar is dat mij nooit opgevallen. Een oud zigeunervrouwtje kwam voor ons staan met een kartonnen bord, met tekst in het Russisch. Toen we aangaven geen Russisch te begrijpen draaide ze het bordje om en hiel haar hand op. We bedankten, chagrijnig ging ze verder.

Ruim van te voren werd onze trein aangekondigd en reizigers verzamelde zich al op het perron. De trein kwam met een grote vaart het station binnen gereden en het eerst wat in mij opkwam was dat die niet voor eht einde van het perron tot stilstand kwam. “Welk rijtuig hebben we?” “Rijtuig nummer zestien!” en rijtuig nummer zestien zagen we met grote vaart langs zoeven. De trein had zo’n lengte dat het niet op het perron paste en dienden we aan het eind van het perron af te stappen. Verschillende reizigers waren al uit de trein geklommen voor een sigaret. Lopen in de ballast van het spoor is nog niet zo makkelijk, maar met een rugzak om is het een stuk beter te doen dan met een rolkoffer. Achter ons hoorden we getoeter van een naderende trein, naarmate deze trein naderde na hem getoeter toe. Iedereen schoot van het naast gelegen spoor af. Blijkbaar passeerde er een goederentrein welk, zover ik snel kon zien, benzine vervoerde. Niet dat iemand er erg in had want ondertussen werd er vrolijk door gerookt. Terwijl de goederenwagens voorbij bleven komen overhandigden we onze paspoorten en vervoersbewijzen aan de provodnik. Nadat alles in orde was moesten we vanuit de ballast het rijtuig inklimmen. Toen we ozne coupé bereikten rolde de laatste goederenwagen met benzine langs.

Toen de trein de Moldavisch-Oekraïense grens naderde verscheen er iemand in de deur opening van de coupé. Hij wilde onze paspoorten inspecteren en was opvallend snel klaar met de Poolse paspoort en de Nederlandse werd uitvoerend bestudeerd. “Ik denk dat dat een stagiair was die nu de kans had om een Nederlands paspoort te zien.” Was Krasnapolsky’s antwoord wat vreemd was omdat ik de eerder ontmoette provodnik bij het instappen. Even later kwam hij terug met migratieformulieren voor Oekraïne, welk nieuw voor ons waren en we niet nodig hadden gezien onze eerdere ervaring aan de Pools-Oekraïense grens. Na dat Krasnapolsky had verteld dat EU burgers dat niet hoefde int e vullen stond hij er op dat we dat invulde, van onze Russische coupé genoten konden we een pen lenen en een klein nagelschaartje om de in- en uitreis gedeelte van elkaar te scheiden. Toen hij zag dat we het formuliertje ingevuld hadden ging hij tevreden weg naar zijn eigen coupé. Het Russisch stel liet ook wel merken dat ze hem een beetje een vreemde man vonden. Toen de trein arriveerde op het station van Valcinet maakte iedereen zich op voor de grens controle, welk in de trein plats vond. Na de speurhond en de douane beambte met simpele vragen over alcohol en tabak kwam de paspoort controle. Na een vraag wat we deden in Moldavië en waar we heen reisden kregen we onze stempel. Na een klein uurtje vertrok de trein richting Oekraïne. Na wat gekronkel door de voorstadswijken van Valcinet stak de trein over de Dnjestr, de rivier welk Moldavië van Oekraïne scheidt. De trein werd door een grote groep in olijfgroen gehulde mensen met Duitse herdershonden verwelkomd op een afsluit baar perron. Aan de niet perronzijde werden de sporen gescheiden door een groot hek. Toen de daadwerkelijke grensbeambten bij onze coupé waren aanbeland kwam de provodnik er snel aa en zei iets van “Hij heeft die formulieren nodig!” waarop de grensbeambten hem vroeg welke formulieren hij van ons nodig had. De Provodnik  wees naar het formuliertje welk ik nog mijn hand had en overhandigde het de grensbeambten. Hij bulderde van het lachen en attendeerde de provodnik erop dat EU burgers deze niet nodig hadden en verfrommelde de formuliertjes, Russen hadden ze wel nodig en hij nam ze van onze Russische medereizigers aan.

Nadat de grenscontrole achter de rug was en de trein al een tijdje Mohyliv-Podilsky had verlaten begaven Krasnapolsy en ik ons naar het restauratierijtuigen, welk een aantal rijtuigen verder gepositioneerd was dan de onze. Onderweg passeerden we koddig gedecoreerde rijtuigen met tapijtjes, gordijntjes en bloempotjes met plasticbloemen. Terwijl de trein door het Oekraïense landschap voort kronkelde namen we plaats in het restauratie rijtuigen. We bestelden ons eten en tot grote verbazing hadden ze het gewoon. Normaal lees je in vlogs en reisverhalen over de Trans Siberische spoorweg dat alles op de menu kaart er niet is, maar goed dit was dan niet de Trans Siberië Express. We aten heerlijke aardappeltjes en vlees aangevuld met dille, een salade en dronken een bier. Na de maaltijd genuttigd te hebben keerden we terug naar ons rijtuig. Met grote genoegen hingen we uit het venster, kijkend naar het voorbij komend landschap pratend over de recente ontwikkelingen in Oost-Europa.

Russen hebben een neiging om hun tijd in de trein slapend, maar voornamelijk liggend door te brengen. De Russen in onze coupé hadden bij het vertrek in Chisinau al hun bedden opgemaakt. Gedurende de uren met daglicht konden we op het voeteneind van hu bed plaats nemen, op de gang staan of op onze bovenste bedden plaats nemen. Naarmate de nacht naderde werden onze plaatsen voornamelijk onze. Slapen was voor ons niet echt een optie. Tegen twee uur ’s nachts zouden we arriveren in Kiev dus besteden we de tijd met wat knikkebollen en lezen. Een half uur voor de aankomst in Kiev wekte de provodnik  ons, zijn collega had al de dienst voer genomen. In Kiev verlieten we de trein.