De volgende ochtend hield Sandrvich een taxi aan voor een rit naar het station. We waren wat aan de te late kant en zouden het lopend niet meer halen. We waren op tijd op het station en onze trein stond al gereed voor vertrek, welk voer zeven minuten plaats zou vinden. We zochten onze gereserveerde zitplaatsen op en nuttigde een ontbijt van vruchtendrankjes en droge croissantjes van het beruchte merk. Stipt op tijd vertrok de trein richting Sighișoara. Grauwe buiten wijken van Cluj-Napoca maakten plaats voor graslanden. Veel tekenen van mechanische landbouw waren niet te herkennen in de weilanden. Hooistapels in plaats van hooibalen, We hadden de Accelerat naar Sighișoara genomen, de Roemeense versie van de Intercity. Niet at het de snelheid geniet als in Nederland, maar comfortabeler materieel was het zeker. Vanuit comfortabele stoelen zagen we het landschap van heuvels langzaam overgaan in bergen. De trein volgde de oevers van een rivier en schaapsherders leidde hun kudde langs een modderig pas.  Het ouderwetse geluid van een trein welk over het spoor rijdt en de daarbij behorende bewegingen van het rijtuig moesten we naar een paar uur missen omdat Sighișoara bereikt was. We stapten uit op een smal perron en moesten eerst wachten tot de trein vertrokken was om het stationsplein te betreden. Gelukkig zat onze accommodatie niet ver naast het station. Onze plaats van overnachting was gevestigd boven een reisbureau welk gesloten was maar waar we wel moesten inchecken. In de achtertuin vonden we de beheerder en konden we alsnog inchecken. In de kelder konden we onze, vooraf ingekochte, maaltijd opwarmen. In de kelder stond een gasfornuis van het merk Modern een relikwie uit vervlogen tijden. Goed onderhouden was het fornuis niet. Er ontbraken drie van de vier knoppen maar genoeg om onze knakworstachtigeworsten op te warmen.

Sighișoara is begonnen als een ommuurde stad op de top van een heuvel, deze middeleeuwse stad is het bezoeken waard en daarom de reden dat we Sighișoara hebben aangedaan. Na de top van de heuvel te hebben bereikt waanden we ons een in middeleeuwse stad welk zich onderscheid door de torens, gevels en daken. Deze karakteristieke torens, daken en gevels heeft Sighișoara te danken aan het importeren van Duitse vakmensen gedurende de late middeleeuwen door de Hongaarse overheersers. Dat Sighișoara de geboorte plaats van Vlad de Derde word je duidelijk gemaakt door de vele verwijzingen naar vleermuizen en vampiers, een rol die aan Vlad is toegedicht door Bram Stoker met als achtergrond zijn harde en bloeddorstige optreden tegen de Ottomanen tijdens zijn regeer periode. Op een terrasje dronken we een biertje en spraken wat over de charme van Roemenië. Sandrvich was al vaker in Roemenië geweest en heeft het uit geroepen tot zijn favoriete land in Oost-Europa. Roemenië is interessant land, zeker gezien de taal, Roemeens, een romaans taal is na genoeg omringd wordt door Slavische landen, waar de invloed in de taal aanwezig is in het woord van da (‘ja’ in het Roemeens). Na het biertje liepen we weer terug richting onze accommodatie, omdat het nog licht was gingen we eerst een tijd op het station door brengen om de nodige treinen te fotograferen. De rest van die avond namen we tijd om boeken te lezen en televisie te kijken, Sandrvich kijkt in tegenstelling tot mij wel televisie.  Op en gegeven moment werden we, opgeschrikt is een groot woord, opgeschrikt door het geluid van beslagenpaardenhoeven op een harde ondergrond. Voor onze accommodatie stond een Roma gezien met paard en wagen te wachten te wachten voor een rood licht. “Volgens mij zijn de overburen ook Roma.” Deelde Sandrvich mee toen we het raam weer dicht deden. “Het huis ziet er van buiten slecht onderhouden uit, maar meestal geven Roma niet zoveel om het uiterlijk van het huis maar meer om de binnenkant. Omdat je binnen leeft en niet buiten.” Aan de redenering zat iets in. Als je je geld maar één keer uit kan geven, geef het dan uit aan iets waar je meer aan hebt. Een mooie badkamer of bed heeft meer effect dan een mooie dakgoot.

De volgende ochtend zapte Sandrvich weer door het aanbod Roemeense zenders en stuitte op een zender waar wel gedecolleteerde dames een liedje zongen in een vreselijke etnografische setting terwijl iemand groenten aan het snijden was. Het kook programma was zo absurd opgezet en werd nog aangesterkt dat de cameraman de camera weghaalde van het groente snijden om een close-up van een decolleté te tonen. Op de volgende zender werden de treintijden getoond van het station van Sighișoara, om et nog absurder te maken werd op de achtergrond een screenshot van Microsoft Train Simulator getoond. We waren ruim op tijd voor onze volgende trein naar Brașov, een trein met de ruim tachtig jaar oude dubbeldeksrijtuigen die we eerder zagen in Cluj-Napoca. We namen de stoptrein naar Brașov. Op het perron was het een drukte van belang en werden er grote zakken, manden en kooien met producten en pluimvee in de trein geladen. Deze mensen hadden duidelijk inkopen gedaan in Sighișoara. Nadat de trein Sighișoara achter zich had gelaten controleerde de conducteur, met grote snor, pet en gezellige ambtenarenbuik, de vervoersbewijzen. Blijkbaar had deze treindienst stops naar wens, of te wel. Mensen konden aangeven waar ze de trein wilde verlaten en de trein stopte hier dan ook netjes. Hoe de machinist dit van de conducteur te horen kreeg is mij nog steeds een raadsel , net als dat de conducteur het zou onthouden. Er hing een ontzettend wijn geur om hem heen als hij sprak. Het interieur van de trein bestond uit lerenbanken, ouderwetse bagagerekken en elk rijtuig had een houtskool gestookte kachel, welk gelukkig niet ontbrand was in de zomer. De trein stopte zo nu en dan in een weiland en zakken met zaden, meel en kooien met pluimvee werden op wagens geladen welk getrokken werden door paarden. Soms stopte de trein om een persoon op te laten stappen, een flinke klim vanuit de berm. Dit waren zogenaamde Haltas, langs het spoor staan en hopen dat de machinist je op tijd zag zodat je de trein niet mist. Ondanks dat de trein 80 km/h reed konden de deuren geopend worden tijdens het rijden. Hier kwam ik achter na dat ik naar het toilet was geweest en de deur opende door de rijwind.

In Brașov checkten we in, in ons hostel en namen vrij snel de benenwagen om Brașov te ontdekken. Een stad met de charme van Cluj-Napoca in termen van architectuur alleen wat grootser opgezet. De stad leefde ook meer dan Cluj-Napoca. Na de stad verkend te hebben namen we plaats op een terras aan de beroemde Piața Sfatului met uitzicht op de 15^e -eeuwse Raadhuis. We bestelde een goede maaltijd en dronken de nodige biertjes. Die avond verkende we Brașov verder en werden achtervolgd door straathonden, een probleem in Roemenië. Terwijl we in Cluj-Napoca ook straathondentegenkwamen, achtervolgde ze ons niet. “Oh, kut. Ik weet waarom ze ons achtervolgen.” Deelde Sandrvich mee “We lopen met een ijsje over straat en ze hopen dat we ze wat te eten geven.” Op de heuvels van Brașov prijkte groot de naam van de stad en deed vermoeden dan de Hollywood letters in Los Angeles. Na een wandeling door de stad en genoten te hebben van de Habsburgse gebouwen, aangevuld met communistische beton, Gingen we richting het hostel. Al snel werden we aangesproken door de eigenaresse van het hostel met het aanbod om het kasteel van Dracula te bezoeken. Een interessant uitje maar omdat we morgen middag alweer de trein zouden nemen naar Boekarest, sloegen we het aanbod af. “Zelf kan je dat soort uitstapjes goedkoper organiseren met een lokale taxi.” vertelde Sandrvich me.