Nadat we ingecheckt waren en onze bagage in de hotelkamer gedeponeerd hadden gingen we Ostrava in. Ostrava is een stad aan de rivier Ostravice rivier en staat vol met negentiende -eeuwse architectuur welk deed vermoeden dat Ostrawa deel uitmaakte van het Habsburgs rijk. We wandelden langs de rivier welk snel door het centrum van Ostrawa stroomt. Na verloop van tijd kwam Sandrvich een fraai fotografeerbaar gebouw tegen, toch twijfelde hij om er een foto van te maken. Het vermoede heerste dat het om een overheidsgebouw ging en werd er vanaf een afstandje een foto genomen van het fraaie gebouw. We liepen verder de stad in en algauw vermoede we dat Ostrava een mijnbouw verleden had, Veel gebouwen werden gesierd door sculpturen van mijnwerkers zelfs het stadshuis waar nog sierlijk een uitkijkplatvorm uit oprees. We hadden nog net het geluk dat we hier nog gebruik van konden maken. En voor een paar Kronen kregen we een fraai uitzicht over Ostrave welk fraai verlicht werd door een ondergaand zonnetje. Na het fraaie uitzicht zijn we de stad ingegaan om wat te gan eten. Na veel moeite konden we nog een keuken vinden welk geopend was. De magen werden gevuld met, heel verrassend, varkensvlees, aardappel en salade. Omdat Tsjechië de bakermat van Pils is, werd er uiteraard een Tsjechische pils gedronken.
De volgende ochtend ontbeten we in de ontbijtzaal van het hotel. Churchill had zich er ongetwijfeld thuis had gevoeld. De ontbijtzaal was duidelijk geïnspireerd door het thema “safari” alleen deed het vreemd aan om een geschilderde Zebra in een regenwoud te zien. Na het ontbijt kochten we een tramkaartje en reisden we een willekeurige lijn af tot we iets fraais tegenkwamen, en een goede lijn hadden we gekozen. De negentiende-eeuwse gebouwen maakten plaats voor grote roestbruine industriële bouwwerken van staal. Snel werd er op het rode knopje gedrukt en bij de eerst volgende halte stapten we uit de tram. Na rond gedoold te hebben over straten en de schoonheid van vervallen industrie vastgelegd te hebben werden we verrast door Lenin op en billboard die, zo lijkt het, een paar billen aan het kussen was. Het bil(l)board deed vermoeden dat het een reclame voor plastische chirurgie was, maar de tekst plastova okna verraadde de essentie van de reclame, het ging om kunststofkozijnen.
Na dat we uitgekeken waren door onze kunststof kozijnen en glazen van de zonnebril dingen we weer terug richting het centrum. Op de terugweg kwamen we langs een grote Spar, maatje Frankrijk, en kochten we wat water, bier voor in de avond en voor de reis van morgen naar Kosice. Bij het betalen weigerde beide betaalpassen van ons, dus betaalden we contant. In het hotel konden we ook niet meer inloggen en een belletje naar de banken deed vermoedend at onze passen geblokkeerd waren, natuurlijk konden ze deze niet deblokkeren en moesten we het doen met de contanten die we nog hadden. Beetje verslagen gingen we naar het station om de nodige treinen te spotten en uiteraard dit zeer interessante bouwwerk nader te bekijken. Ostrava kende een ruim opgezette betonnen stationshal waar een modeltreinen winkeltje gevestigd zat. Daar verkochten ze onder anderen de stadstrams in model. Verder ligt Ostrava op een scheiding van twee spoorlijnen, deze positie binnen het spoorwegnetwerk leverde veel treinverkeer op Al helemaal als de spoorlijnen doorgaan nar Polen en Slowakije. Internationale goederen- en passagierstreinen doen Ostrava aan. Ondanks de weggetrokken mijnindustrie reden er nog veel goederentreinen door het station van Ostrava, niet alleen de moderne machines uit West-Europa, maar ook oude locomotieven uit Tsjecho-Slowakije.
De volgende dg ontbeten we nog in koloniale Churchill-stijl en checkten we uit. Onze reis ging verder naar Košice in Slowakije, een land waar ik al was geweest maar nog geen voet op Slowaakse bodem had gezet. We waren ruim op tijd en vulde onze wachttijd met het fotograferen van voorbijkomende treinen . Onze trein kwam volgens dienstregeling Ostrava binnen rijden en we namen plaats op onze zitplaatsen. We verlieten Ostrava via de spoorlijn welk richting Polen leidde en kregen niet veel alter een “Welkom in Polen” sms’je. De spoorlijn leidde weg van Polen en zette koers naar Slowakije. Na een paar uur arriveerden we in Žilina in Slowakije. Daar hadden we een ruime uur overstaptijd op de trein naar Košice. In Slowakije haalden we euro’s uit de muur doormiddel van een creditcard. In de stationshal werden we getrakteerd op een fraaie glas in lood raam met folklorische taferelen We kochten nog snel een vervoersbewijs naar Košice en dode de tijd met het fotograferen van treinen op het station van Žilina.
De rit van Žilina naar Košice voerde door het Tatra gebergte. Een gebergte welk niet onderdoet van de Zwitserse Alpen. De trein voerde ons langs kliffen, meren en benseeuwde bergtoppen. De Slowaakse spoorwegen hadden een cateringservice door de trein en merkte op dat de Slowaakse cijfers niet heel veel anders waren dan de Russische.
