Tag archieven: Wit-Rusland

[Wit-Rusland 2012] Euro’s, slechte koffie en vertraging [Minks – Amsterdam]

Geplaatst op door

Sandrvich en de Wosterhouter stapte de nachttrein naar Kiev in, ik zwaaide ze uit en wachtte tot de trein vertrokken was. Nu was ik nog de enige van ons in Minsk maar zou wel het eerst van ons terug zijn in Nederland. Ik pakte de metro terug naar het hostel en haalde onderweg nog de nodige voorraad voor de treinreis van morgen. Omdat in de trein een restauratie ontbrak, naar mijn weten, kocht ik voornamelijk houdbare croissantjes, helaas hadden ze alleen de karamel en aardbeienjam varianten in het schap. Deed er nog wat bronwater, kvas, bier, Belo-Kola, chips, chocoladereep en een paar appels in het mandje. Betaalde, waarschijnlijk voor het laatst, met deze hyperinflatie valuta. Inmiddels waren er andere gasten gearriveerd in het hostel. Via mijn kamergenoot, een diep gelovige Russische jongeman, ontmoete ik de andere gasten, een brandweer commando uit Smolensk. We dronken cognac en ik introduceerde ze met Belo-Kola, tot grote hilariteit van de Russen. Blijkbaar hadden de Russen een kijk op Wit-Rusland alsof het een achterlijk land is die maar wat doet.

IMG_3406

Ruim op tijd was ik in de stationshal van Minsk Passazhirskij, de trein naar Amsterdam stond niet aangekondigd op het centrale bord met vertrekkende treinen, er stond wel een trein naar Praag op. Tijdens het wachten werd ik aangesproken of ik Euro’s wilde wisselen voor Wit-Russische Roebels, een methode dat vaak wordt toegepast om spaargeld veilig te stellen van de hyperinflatie. Helaas voor hem verliet ik Wit-Rusland en kon ik hem niet aan euro’s helpen. De trein naar Amsterdam was nog niet op de vertrekborden verschenen en aan de hand van mijn vervoersbewijs en reservering kon ik niet uitmaken of de trein naar Praag de rijtuigen naar Amsterdam met zich mee droeg. In de hoop dat er personeel rond liep besloot ik een kijkje te nemen op het perron waar de trein naar Praag zou gaan vertrekken. Tussen de (Wit-)Russische gezinnen vond ik een medewerkster van de Wit-Russische Spoorwegen. Met mijn beperkte Russisch vroeg ik of hier ook de trein naar Amsterdam vertrok. “Ja, die wagen nach Amsterdam wird gekoppelt, sobald der Zug aus Moskau arriviert ist.“ Vertaalde een man uit een Russische familie voor mij. Ik had het juiste perron gevonden, nu was het wachten op de trein en legde mijn bagage neer. Na ongeveer een half uur werd er omgeroepen dat de trein elk moment het station binnen kon rijden en een kleine vijf minuten later red een imposant locomotief met rijtuigen in het ‘kleine’ West-Europese profiel het station binnnen. “Ihr wagen komt am spitze des Zuges.” Riep die man mij toe. Ik pakte mijn spullen en liep richting de locomotief, welk werd afgekoppeld. De locomotief was nog niet aan de horizon verschenen toen er twee blauwe rijtuigen mijn kant werden opgedrukt, de Wit-Russische rijtuigen naar Basel SBB en Amsterdam CS. De rijtuigen waren nog niet aangekoppeld terwijl de eerste paspoorten en plaatsbewijzen werden gecontroleerd. Ik haalde mijn plaatsbewijs en paspoort tevoorschijn en kon instappen. Ik kreeg nog de coupé mee en ontdekte dat er al een moeder met dochter in zich in de coupé hadden geïnstalleerd.

IMG_3409

Ik sms’te mijn moeder met dat ik er aan kwam en voer een uur of 30 aan zou komen bij hun thuis. Al snel kwam de vraag of ik Russisch sprak, mijn antwoordt was ontkennend. Engels spraken zij niet maar wel Duits. De moeder vroeg mij of haar dochtertje het bovenste bed kon krijgen, welk ik geboekt had. Normaal vindt ik dat de fijnste plaats omdat het iets knus heeft, je bij je handbagage kan (in het bagagerek) en je geen last hebt van mensen die er ’s nachts uit gaan. Ik had geen moeite met de ruil en kwam er achter dat ik daar maar al te blij mee was. Tot nu toe had ik nooit met echt met (Wit-)Russen gereisd en was niet op de hoogte van dat zij voornamelijk liggend door brachten. We waren Mink nog niet uit en de bedden waren al klaar gemaakt. Gelukkig kon ik mijn bed deels als bank gebruiken en kon zo nog op een West-Europese manier treinreizen.  Voor het eerst kon ik tijd nemen voor het boek wat ik meegebracht had, op de heenweg naar Warschau had ik er al wat in kunnen lezen maar daarna zat er geen schot in de zaak. Ik maakte grote progressie in Jurassic Park van  Michael Crichton. Terwijl de Wit-Russische bossen voorbij schoten. Ondertussen had het meisje vriendjes en vriendinnetjes gemaakt in de andere coupés en werd er op de gang druk gepraat over hun vakantie in (Wit-)Rusland, deels kon ik deze gesprekken volgen omdat ze voor de helft in het Duits werden gevoerd. Toen we Baranovichi uitreden besloot ik maar ens te gaan kijken of er een restauratierijtuig in de trein zat. Met mijn weinige Russisch vroeg ik waar het restauratierijtuig zat en de provodnitsja  wees me vriendelijk de richting. Het restauratierijtuig, eigenlijk een bistro, bevond zich in het treindeel tot Brest. Achter een kleine kioskopening stond een Russische dame koffie te zetten voor een Russische man. Zich fatsoenlijk aangekleed had ze nog niet. De nachtjapon had nog geen plaats gemaakt voor het uniform en de krulspelden zaten nog in het haar. Ik vroeg naar de menukaart en bestelde een zalm sandwich en een bier, ik had immers toch niet veel te doen die dag. De bestelling liep wat moeilijk en de Russische man bood aan om te vertalen, hij sprak immers goed Duits en ging voor zaken naar Berlijn. Wit-Russische Roebels werden niet geaccepteerd, wel Russische Roebels en eventueel Euro’s. Ik kon in Euro’s betalen, welk ongetwijfeld door haar in Roebels werden omgewisseld om haar spaartegoeden te beschermen tegen inflatie. Het lullige was, ik kreeg een kleine zalm sandwich, welk wel oprecht lekker was, en een halve liter blik bier. Dat blikbier stopte ik in mijn tas en begaf me richting mijn rijtuig. Nog een uurtje lezen dan warenw e in Brest en zouden we de grenscontrole krijgen waar een lieftallige grens beambte onze paspoorten verzamelden. De controle op accijns goederen was minimaal . Terwijl mijn paspoort de trein uitwas genomen zette de trein zich alweer in beweging, aangezien niemand in paniek raakte zou het wel zo horen.

IMG_3418

De trein werd een grote loods ingeduwd, nadat we stilstonden werden we weer langszaam naar de uitgang getrokken. Althans zo leek het. De rijtuigen werden gepositioneerd op diverse plaatsen alwaar er diverse arbeiders handelingen verrichten onder aan het rijtuig. Na verloop van tijd werd het hele rijtuig, inclusief passagiers, opgekrikt en kwam boven de draaistellen (wielen) te hangen. Deze werden door arbeiders aan elkaar gekoppeld doormiddel van kettingen om vervolgens onder de rijtuigen vandaan getrokken te worden.  Omdat ik eens eerder bekritiseerd werd op dit proces door treinliefhebbers meld ik er maar ook bij dat niet alleen de draaistellen (wielen) werden vervangen. Ook de koppelingen tussen de rijtuigen werden aangepast voor de verdere reis naar Amsterdam. In Rusland zijn zogenaamde klauw-koppelingen in gebruik terwijl West-Europa de klassieke kettingkoppelingen gebruikt. Een detail, maar het zou ongetwijfeld de moeite zijn om eens een blog te wijden aan de andere spoorbreedte in Rusland enfin. Nadat de koppelingenw aren aangepast en de rijtuigen nog altijd verheven waren in de krikken werden de West-Europese draaistellen onder de rijtuigen door gereden. Door een ingenieus systeem kwamen ze tot stilstand op de juiste positie vervolgensliet men de rijtuigen voorzichtig zakken en werden de draaistellen aan de rijtuigen bevestigd.

Nadat de rijtuigen op de draaistellen stonden werden we weer één voor één naar achteren geduwd en werd de trein weer compleet gemaakt. Omdat de rijtuigen verdeeld stonden over drie sporen nam dit proces de nodige tijd in beslag.  Nadat de trein compleet was werden we naar het perron geduwd waar we werden opgewacht door de grensbeambten en we kregen netjes onze paspoorten terug. Nadat de beambten het perron hadden verlaten konden de reizigers vanuit Brest de trein bestijgen en werd er koers gezet naar het Poolse grensdorp Terespol. Aldaar stond de trein een ruim uur in de namiddag zon.  Gek genoeg was de controle minder streng en strikt als ik had verwacht voor Fort Europa. (Wit-)Russen werden wel extra gecontroleerd maar met een EU paspoort waren ze snel klaar, tevens ook geen vooroordelen over goedkope alcohol en tabak. Ik heb geen idee of Terespol een opstap station was voor deze trein, niet dat er iemand nog bij gekund had want de rijtuigen waren compleet volgeboekt en ik prijsde mij gelukkig dat ik mijn plaatsbewijzen vooraf geregeld had bij Treinreiswinkel.

IMG_3421

Om 17:18 arriveerden we in Warschau Oost, Warszawa Wschodnia, en Krasnapolsky stond al op met perron te wachten. Ik pakte het portret van Loekasjenko welk ik voor hem had aangeschaft en begaf me naar de deur de provodnitsja deelde nog mee hoelang de trein hier stond en Krasnapolsky antwoorde dat het goed kwam. Om nou 3200 Wit-Russische roebels te betalen was ook weer zo iets, en het bedrag in eurocenten is verwaarloosbaar. en daarom besloot Krasnapolsky mij te trakteren op een koffie. Maar voordat we koffie gingen halen attendeerde hij me er op dat er een goed gerecht geserveerd werd in de Bar Wars (Restauratie uitbater bij de Poolse Spoorwegen). Omdat er geen pinautomaten in het station te vinden waren leende hij me de nodige złoty’s. We haalden koffie en ontdekten dat de treindelen al gesorteerd ware over de diverse treinen nar Europa en dus konden we van perron wisselen. We dronken daar de koffie op, op is een groot word want de koffie werd cadeau gedaan aan het ballastbed en de bekertjes netjes in de vuilnisbak gedeponeerd. Ik maakte nog wat foto’s van de locomotieven alvorens we afscheid namen in ik weer in het rijtuig stapte.  Toen Warschau was ingeruild voor de Poolse weilanden en akkers besloot ik maar om dat gerecht te proberen in de Bar Wars. Het smaakte nog goed ook en was een combinatie van pasta en een schnitzel. Na de maaltijd genuttigd te hebben dronk ik nog een bier terwijl de trein door Polen voortbewoog. Het reizen in een restauratierijtuig is toch één van de grootste genoegen in het leven. Lekker eten terwijl het landschap voorbij glijd, het geluid en de geuren uit de keuken, de obers die heen en weer lopen en vooral voor deze obers heb ik meer respect dan de obers in eens tenen restaurant. Het blijft mij verwonderen hoe zij moeiteloos de gerechten en dranken serveren in een wiebelende trein. Na de maaltijd en het biertje begaf ik mij richting het rijtuig en bleef daar voor de rest van de rit. Kocht een biertje bij de provodnitsja wat me 20.000 Wit-Russische roebel koste, ik telde zorgvuldig de biljetten uit toen ze mij duidelijk maakte dat twee Euro ook volstond en kon ze met mijn twee Euro weer 20.000 Wit-Russische roebel veiligstellen voor inflatie.

IMG_3424

Om 04:00 in de morgen werd er op de deur geklopt en de dienstdoende provodnitsja kondigde aan dat we vlak bij Hamm waren. Mijn coupé genoten stonden op, pakte hun bagage en zeiden gedag. Ik had het idee dat in Hamm het hele rijtuig leeg liep gezien de drukte op de gang. De trein ging verder nar Dortmund en via Wuppertal richting Keulen. De trein komt rond 06:15 aan op het Hauptbahhof van Keulen en het is altijd een genoegen om naar de wachtende forens te kijken terwijl jij lekker in bed ligt en je nog een aantal keer kan omdraaien, uiteraard herhaalde ik dit in Düsseldorf en Duisburg en gezien de tijd waren er meerdere chagrijnige forensen op de perrons te bekennen.  Ik bleef in bed liggen tot Breukelen en negeerde de locomotief wissel in Emmerich en niet veel later werd ik uit mijn slaap wakker geschud door een noodremming van de trein. Het Wit-Russische rijtuig kwam tot stilstand op een overweg in Zevenaar. Het vermoeden kwam bij mij op dat er een aanrijding met een persoon had plaatsgevonden. Verschillende mensen liepen richting de voorkant van de trein mar informatie had de provodnitsja niet, gelukkig kon ik iemand van de Deutsche Bahn aanspreken terwijl zij langs liep. Met een zucht antwoorde ze dat we een hond hadden overreden.  De zaak was dus danig niet ernstig en na een uur of anderhalf konden we verder richting Arnhem. Ik zou pas bij Breukelen door de provodnitsja worden opgemerkt terwijl zij het rijtuig aan het stofzuigen was. Ze excuseerde zich en bracht mij mijn vervoersbewijzen, plaatsbewijs hadden zij nodig voor de administratie van de Wit-Russische Spoorwegen. Op Amsterdam Centraal namen we afscheid en wachtte ik nog tot de trein het station had verlaten voordat ik mijn reis richting Friesland vervolgde.

IMG_3427
IMG_3429

[Wit-Rusland 2012] Smokkel oma’s, Wit-Russische zorgverzekering en een eeuwigdurende spoorwegovergang [Sarny – Gorynj – Pinsk]

Geplaatst op door
Beantwoorden

We stonden op tijd op om onze trein naar Gorynj te halen. Na een snelle opfrisbeurt en het inpakken van de bagage konden we heel simpel uitchecken en de overgebleven toiletrol inleveren. Ondanks de harde bedden waar we de spiraalveren duidelijk konden voelen. We liepen de zelfde route terug naar het station waar we nog een halfuurtje hadden voor onze trein naar Gorynj. Krasnapolky kocht de treinkaartjes en Sandrvich en de Wosterhouter regelde koffie en iets van ontbijt, wat net als in Tsjernivitsji niet meer was dan een zak spritsen. De trein stond al geruime tijd klaar voor vertrek en op het perron was het een drukte van belang met allemaal babushka’s gekleed in simpele kleding en rubberen laarzen sjouwend met grote tassen vol met producten. 

IMG_3185

Naarmate de vertrektijd naderde nam de onrust onder de babushka’s toe. Alles moet in de trein mee, en bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de uitgang van de trein. Des ondanks konden we nog een goede plaats vinden aan het begin van het rijtuig. Nadat de trein het station en emplacement van Sarny achter zich had gelaten begonnen de babushka’s druk te discussiëren, tellen en goederen te distribueren onder elkaar. Ondertussen hielden we onze bagage goed in de gaten om te voorkomen dat er wat “smokkelwaar” tussen gestopt zou worden. Bij de kaartjes controle bleek dat de drukte onder de babushka’s geen uitzondering was. De conducteurs kenden velen bij naam en maakte zo her en der een klein praatje. De trein voerde langs verscheidende dorpen en halteerde op kleine stations waar weinigen in noch uitstapten. De trein vervolgde zijn weg door verdroogde velden, verlaten kolchozen en bossen die doorkruist werden door stoffige landwegen. Krasnapolsky hing uit het raam, vertelde dat hij het altijd leuk vond om taferelen te fotograferen  uit rijdende treinen, en deze trein bood hem genoeg moois. Kleine trekkers met grote balen stro op karren, overbeladen ZIL vrachtwagens met stro en natuurlijk het grensbord van Wit-Rusland. Zodra die gepasseerd was kwam er reuring  onder de babushka’s. Producten werden uit de rekken gehaald en de eerste slofte al richting de der van de trein en niet veel alter stond het balkon vol en voor de deur welk het balkon met de coupé scheidde.

IMG_3186

De trein was de brug over de Horin nog niet over en de babushka’s stonden al in de startblokken om de trein zo snel mogelijk te verlaten. Toen de trein tot stilstand gekomen was, en de poort naar het station was geopend, rende alle babushka’s te gelijk naar het stations gebouw waar al snel een drukte van jewelste werd voor de kleine ingang van het kleine gebouwtje. Ons idee was om in de trein te wachten tot de grootste drukte voorbij was, daar dacht het trein personeel anders voer en onder het toeziend oog van liepen we met het treinpersoneel richting de poort naar het omheinde stationsplein. De rij voor de grenscontrole was nog lang niet voorbij en gezamenlijk met het treinpersoneel zochten we het schaarse schaduw op van een grote plantaan naast het stationsgebouw. Na ongeveer een kwartiertje begon er schot in de zaak te komen en slonk het aantal babushka’s. Ondertussen waren de eerste babushka’s al aan het handelen op het plein voor het station.  Ondertussen werden we vriendelijk verzocht om een migratieformuliertje in te vullen. De Wit-Russische grensbeambte was ontzettend meewerkend alleen ontbrak het aan ons de kennis van het Russisch en bij hem de ontbrekende kennis van het Engels. Hij ontdekte een fout in onze zorgverzekering, deze zou niet in Wit-Rusland geldig zijn. Desondanks mochten we door de grenscontrole maar het stationsgebouw niet uit.  “Hoe moet men gebruik maken van die kluisjes?” vroeg Sandrvich zich af wijzend naar kluisjes die men kon huren met muntjes. De Wit-Russische Roebel was er alleen in de vorm van briefgeld.  Niet dat deze raadsel opgelost ging worden. Na enig wachten onder het toeziend oog van de grensbeambte kwam er een jonge vrolijke dame aan in een simpele vrijetijd jurk en op slippers. Ze maakte een gehaaste indruk maar arrangeerde wel een tijdelijke Wit-Russisch zorgverzekering. Toen we de zorgverzekering hadden afgesloten marcheerde de eerste babushka’s weer terug naar de grenscontrole met hun opgebrachte winst en nieuwe inkopen.

IMG_3187

We hadden nog ruim anderhalf uur voordat onze trein naar Luninets, aangezien we nu de stationshal mochten verlaten gingen we boodschappen halen bij de produkty aan de overkant van het stationsplein. Het vervelende was dat ik even het wordt voor water in het Russisch kwijt was en desondanks begreep ze wat ik bedoelde en verbeterde ze met een glimlach. Door de hyperinflatie van de Wit-Russische Roebel was het even wennen om met grote getallen kleine boodschappen taf te rekenen. Ondertussen kwam Krasnapolsky terug van de lokale belwinkel en had zijn Wit-Russische beltegoed weer aangevuld. We kochten de vervoersbewijzen naar Luninets, 45 kilometer treinen voor 20 eurocent. Op harde houten bankjes, bedekt met kunstleer, namen wij plaats. De trein vulde zich met groepjes mannen op leeftijd vergezeld met vishengels en overige vis uitrusting.   De trein zette zich in beweging en voerde door een hoofdzakelijk moerassig landschap, waar de drogere gronden gevuld waren met berkenbomen of akkers. Veel activiteit was er niet langs de spoorlijn en deze 45 kilometer en weinig stations werden er gepasseerd. Helaas voor Krasnapolsky wie geld wou besparen door te hopen dat de controle na een volgend stations plaats zou vinden, Wit-Rusland kent veel kleine onbemande stations en is hier door genoodzaakt om vervoersbewijzen in de trein te verkopen.  Alle mannen en visgerei stapten uit bij een klein stationnetje, gezien de gevel hete dit station Pripyat, een station vlak voor de brug over de Pripyat met, waarschijnlijk als voornaamste doel, vissers afleveren bij de Pripyat.Toen we de rivier overstaken realiseerde ik me dat stroomopwaarts onze eindbestemming van de dag lag, Hotel Pripyat, en stroom afwaarts bevondt zich Pripyat, de verlaten stad na het ongeval in de nabij gelegen kerncentrale. De  Pripyat is geen indrukwekkende revier maar heeft desa niet te min een lengte 761 kilometer en stroom voornamelijk door Wit-Rusland en vormt één van de grootste moerassen van Europa.

IMG_3188

In Luminets kochten we, uit interesse, geen vervolg vervoersbewijs naar Pinsk. In het voormalig Sowjet-Unie is het normaal dat vervoersbewijzen zonder voerstap worden verstreken. Wat inhoud dat je tijdens je voerstap, welk riant kunnen zijn, een nieuw vervoersbewijs moet kopen.  Door het vervoersbewijs niet in Luminets te kopen maar in de trein bespaarden we ongeveer drie eurocent omdat na het eerste station de controle kwam. De route van Luminets naar Pinsk voerde door emer ontwikkeld gebied omdat dit parallel liep aan de rivieren de Pirpyat  en Horyn en hierdoor droger was dan de moerassen tussen deze twee rivieren.  De landerijen waren droger en geschikt voor landbouw. Over stoffige wegen reden trekkers en vrachtwagens met oogsten en hooibalen.  Na enige tijd bereikten we Pinsk in de namiddag. Nu was het nog de taak om het hotel te vinden in deze  metropool aan de Pripyat. Krasnapolsky had een bus gevonden en we stapten niets vermoedend in deze bus welk ons de verkeerde kant op bracht. Bij de volgende halte eruit en naar de voerkant van de straat naar de volgende bushalte om de bus terug te nemen, welk wel de goede zou zijn. Na vijf minuten bij een willekeurige bushalte in Pinsk te hebben gewacht stapten we de volgende bus in, zonder kaartje. De chauffeurs deelde mee dat er een conductrice mee reed en we daar een kaartje konden kopen. Bij een bejaarde dame kochten we een kaartje terwijl de bus stopte voor een spoorwegovergang in Pinsk, welk lang dicht bleef en zolang dat zelfs Wit-Russen lichtelijk hun geduld begonnen te verliezen. Kwam er een lange trein aan? Nee, een locomotief met een slakken gangetje welk ook weer terug kwam op een ander spoor. Met behulp van Krasnapolsky’s GSM vonden we de juiste bushalte om uit te stappen en de route naar Hotel Prypjat, dat hernoemd was naar Hotel Andrej. We checkte in bij een receptie vol glimmend marmer en strakke meubels in de lobby. Des al niet te min ware de gangen en de kamers weer naar Sowjet voorbeeld. Parket, bloemetjes behang, minimalistische meubels, troosteloze planten bij de lift en een gebeunde TV aansluiting van ductape. We haden dan weer wel eigen sanitair op de kamers. We lieten d bagage achter en gingen Pinsk verkennen.

IMG_3189

Tsja Pinsk, een oude stad van ongeveer 900 jaar. Groot geworden door de ligging aan de Pripyat en viel al snel onder het regime van de Litouws gezag, later met behulp van Polen en Pinks verkreeg een administratief belang en herbergde Rooms-Katholieke en Orthodoxe kerken en kloosters. Uiteraard zou het niet lang duren voor dat Pinsk en omliggende regio onderdeel zou worden van het Russische Rijk, welk met vel vernieling en geweld de stad innamen. Nog geen halve eeuw later gebeurde dit weer door de Zweedse koning Charles XII welks gezag snel plaats maakte voor het Russische tot dat onze Franse vriend in 1812 langs kwam. Tot 1991 bleef Pinsk onder Russisch, al dan niet Sowjetisch, gezag. In de Tweede Wereld Oorlog verdween 90% van de Joodse bewoning naar de concentratiekampen. Is er nog iets van het oude Pinsk over? Nee niet veel. Het centrum bestaat voornamelijk uit een laat negentiende-eeuwse kopie.

IMG_3194

Al snel rommelde onze magen en met behulp mypinsk.by vonden we een pizzeria niet ver van onze huidige locatie. De Pizzeria “Ciao Cacao” was gehuisvest in een groot bioscoopcomplex omgetrokken tijdens de Sowjet-Unie. De toch wel megalomane hal deed ons verbazen over de architectuur ten tijden van de Sowjet-Unie. De stilte in de hal werd ruw onderbroken door meiden in paniek die de bioscoopzaal uitrenden. Al snel werd de link gelegd met de recent uitgekomen CHernobyl Diaries, wat overigens een erg slechte film is.  Het duurde niet lang voor we de pizzeria vonden. We namen plaats en kregen een Russisch talige menukaart. Mijn Cyrillisch was goed genoeg om te ontdekken dat de Ciao Cacao een pizza peperoni serveerde, alleen wel met mayonaise. Tijdens het verorberen van de pizza werden we door de serveersters uitgebreid bestudeerd en gefotografeerd. Tsja, Twee Holladers, een Belg en een Pool komen er ongetwijfeld niet heel vaak voor.

IMG_3198

Na de pizzeria haalden we nog even de nodige producent voor de rest van de avond en de volgende dag, voor onze treinreis naar Brest. In de lokale supermarkt ontdekten we noemenswaardige prodcuten als Ifrykt (Vruchten sap met het logo van Apple)  en Bela-Kola (Wit-Russische variant van Coca-Cola met dito huisstijl). Laten liggen konden we het niet. Na wat struinen door de reconstructie van het negentiende-eeuwse stadscentrum van Pink ontdekten we een klein café met eigen gemakt bier en kvass. Nadat iedereen niet overtuigd was van de kvass, behalve ik, liepen we naar het hotel terug om het Wit-Russische avondjournaal te bekijken. Dat Loekasjenko te zien zou zijn was duidelijk, dat hij te zien zou zijn terwijl hij zijn ministers terecht wees was een verrassing. Na dat het geraas over ging in het weer diende natuurlijk ook even de radio geïnspecteerd te worden. Een radio met één zender waarop die avond een koor van gepensioneerde arbeidsters optrad uit een fabriek in de regio.