Ik stond vroeg op. Ik ging naar Praag alleen niet via de snelle directe manier. Ik wilde een dagje treinen spotten in Boedapest. In 2011 was ik gecharmeerd geraakt door het Keleti station en de nog in grote getale getrokken treinen bij de Hongaarse spoorwegen. Alle reden om Boedapest in mijn Interrail trip op te nemen. Ik stapte op Wien Westbahnhof op de Railjet richting Boedapest Keleti. De Railjet is niet echt een trein om over te schrijven. Een vrij standaard product op het spoor. In een kleine tweeëneenhalf uur rijdt deze van Wenen naar Boedapest. De trein arriveerde op de midden sporen onder de magnifieke stationsoverkapping van Keleti. De Railjet ontsiert de omgeving.

Om vrijer rond te bewegen op het station besloot ik om mijn backpack achter te alten in een bagage kluis, echter diende ik te betalen in Forynt en die had ik niet. Ik besloot daarom om toch maar op het midden perron me te installeren op een bankje en af te wachten wat er allemaal langs kwam die paar uur dat ik er zou gaan plaats nemen. Gelukkig had ik water en eten ingekocht in Wenen.

Het viel mij op dat het Hongaars spoorwegpersoneel vriendelijk langsliep en mij groette bij de passages. Dit was compleet tegen de verwachting in die ik me zelf had voorgenomen.  Uit Duitse fora had ik vernomen dat in Hongarije treinspotten alleen mocht na toestemming van de Hongaarse spoorwegen mits je een verplichte veiligheidscursus had gevolgd, waarschijnlijk alleen in het Hongaars te volgen. Nu leek ik ook meer op een verveelde backpacker die zat te wachten op zijn onhandig gekozen treinreservering dan een fanatiek Duitse treinspotter met een te grote camera, lens en DB zichtbaarheidsvestje en rugtas die tussen de sporen doorloopt. Ik bleef dus onder de radar. Ik wachtte de tijd af tot dat mijn trein naar Praag zou binnenkomen. Uiteraard was deze trein vertraagd maar gelukkig viel de schade ontzettend mee voor een trein die in de ochtend is vertrokken uit Belgrado.

Met een half uurtje vertraging vertrokken we uit Boedapest en volgde de trein zijn route door de buitenwijken richting de Slowaakse grens. Ik had plaats genomen in de Servische rijtuigen die meereden in deze trein. We waren al een goede halfuur onderweg richting de Slowaakse grens toen ik werd aangesproken door twee conducteurs die de vervoersbewijzen gingen controleren. Ik ahd een groot probleem, want er zou iets niet goed ingevuld zijn op mijn Interrailpas. Ik moest mee komen en werd in een lege coupé geplaatst. Ik kreeg een engelstalig foldertje over het invullen van de  Interrailpas en haalde er niet uit wat ik fout had ingevuld. Het bleek dat ik het dagboek niet had ingevuld, eigenlijk was ik er slechts één keer op gecontroleerd en de Zwitser gebaarde dat het een beetje onzinnig was. Daarna is het ook nooit meer gecontroleerd. Ik had dit moeten invullen, dat maakten ze duidelijk. Druk waren ze opzoek naar het sanctiebedrag voor deze overtreding. “Fifty euro you have to pay.” Ik had vijftig euro contant in mijn portemonnee maar blufte dat ik dit toch graag wilde pinnen. “Creditcard not possible, no connection here. Pay cash.”. Ik blufte weer dit keer dat ik geen vijftig euro had. Het bedrag werd naar beneden afgeschaald tot dertig euro en tot mijn grote schrik had ik alleen maar vijftig euro biljetten. Ik  overhandigde dit dan toch maar want er zat niets anders op en kreeg keurig twintig euro wisselgeld terug. Dit was geen boete, dit was een vorm van corruptie. Ik had dan weer wel voor de rest van de reis een privé coupé. Toen de trein het grond gebied van Tsjechië opreed begaf ik mij naar het JLV restauratierijtuig om te profiteren van de “Happy Hour” waardoor je korting kreeg op maltijden.

De volgende dag werd ik wakker op de bank bij een vriend van mij, Jawaad, hij woonde en werkte in Praag. Het was even lastig hem te zoeken omdat we allebei rondliepen op Praha hlavní nádraží vonden we elkaar toevallig ergens in een verlaten gedeelte van het hotel. Nadat ik me bijna had geëlektrocuteerd door de wlan-router in het bad te stoten gingen we de stad in. We liepen via de Karlesbrug naar het Kasteel van Praag. Onderweg uitte Jawaad zijn  onvrede voer de vele toeristen die maar blijven hangen in het oude centrum en de Karelsbrug. Ik moet zeggen dat Praag mij ergens wel kon gaan bevallen. Het zag er mooi uit. Bezweet kwam ik boven aan bij het kasteel van Praag, al waar ik een flesje gekoelde ijsthee kocht  om af te koelen. We keken vanaf de heuvel over Praag heen en besloten toch maar om deze dag door te brengen met bier, het was gewoon te warm om Praag te gaan ontdekken. Op de terug weg liep ik door rood, iets waar bij de politie in Praag ahrd bij optreed, zeker bij toeristen. Volgens Jawaad kregen die een overnachting, een goedkoop croissantje en slechte jus d’orange        bij de verkeersboete het leek me nogal overdreven voor een kleine overtreding maar blijkbaar is Praag klaar moet toeristen die zich misdragen, en Praag is een bestemming waar West-Europese jongeren zich goedkoop kunnen bezatten.

We namen plaats bij Vytopna, het café waar je drankjes met een modeltrein bij je worden afgeleverd. De bekende grappen waarbij treinspotters belachelijk gemaakt worden. Vytopna is nog al een vrij duur café voor Praagse begrippen, wat ook logisch is want ze hebben een vrij uniek concept en dat weten ze. Het is een café wat ontzettend de moeite is want menig toerist is vooral druk bezig met het vastleggen van het treintje met grote glazen bier dat ze vergeten dat het treintje ook wegrijdt, de achtervolgende trein dient immers ook zijn glazen gevuld met bier te bezorgen, en hierdoor komt het wel eens voor dat de trein vertrekt terwijl de bierglazen nog niet zijn gelost. De oplettende bediening pakt dan zonder moeite de bierglazen uit de voorbij rijdende trein en levert deze alsnog af.