Na een hectische periode waarin ik nipt door kon naar het tweede jaar van mijn studie, lang leve HBO waar je afhankelijk bent gemotiveerde medestudenten was het tijd voor het zomerreces. Tijdens dit zomerreces trok ik mijn stoute bergschoenen aan en ging alleen op reis, op basis van een Interrail Pass. Mijn idee was om Zwitserland te bezoeken aan de vele goede verhalen die ik er over had gehoord om via Noord-Italië naar Oostenrijk te reizen en een vriend in Praag te bezoeken. En dus stapte ik de ICE naar Bazel SBB in met een Interrail en een reservering. Ik had de hele reis gepland tot Praag. Ik had al wel eens eerder met de ICE gereisd, ook internationaal naar Duitsland. Ik heb het altijd een prima trein gevonden voor reizen tot twee uur, en daar blijft mijn standpunt bij. De zit naar Bazel was wel erg lang en na Frankfurt am Main begon ik me lichtelijk te irriteren aan de stoelen. Het comfort laat wat te wensen over voor een trein als de ICE. In Bazel had ik een overstap op de trein naar Zurich en kon ik gelukkig even mijn benen en rug buigen in de normale positie en mijn zitvlees rusten. Vanaf Bazel is het een uurtje naar Zurich.

In Zurich zocht ik mijn weg naar mijn hostel doormiddel van cryptische beschrijvingen van website en een matige beschrijving van Google Maps na de trein naar een buitenwijk van Zurich, ik moest uitstappen Zurich Wollishofen. Ik had altijd het idee dat iedereen in Zurich blij zou zijn met zijn uitzonderlijk goede positie. Maar onderweg naar het hostel kwam ik toch revolutionaire kunst tegen op een schutting. Ik checkte in bij het Zurich Youth Hostel en kreeg een kamer toegewezen waar een Amerikaanse hippie en een jonge dame uit Londen al bivakkeerde. Ze waren druk in discussie of een middag mediteren bij de McDonalds op Times Square asociaal was of een verbetering voor je leven. Toen ik binnenkwam kreeg ik de vraag of het kon, met één kopje thee de hele dag in de McDonalds te zitten. Aangezien het een groot kapitalistisch bedrijf is vind ik elke mogelijkheid om zo’n bedrijf te irriteren gerechtvaardigd.

Ik ging maar Zurich in. Op zoek naar eten, geen McDonalds, en de stad Zurich te leren kennen. Zurich is niet echt een spectaculaire stad. De architectuur is mooi, rustgevend en niet te wild. Misschien wat eentonig voor een toerist. Maar de ligging van Zurich sprak mij meer aan. Aan een meer war heerlijk gerecreëerd kon worden met de bergen op de achtergrond. Zwitserland was even wennen, waar je in Wit-Rusland of Roemenië gewoon voor weinig kan dineren betekend in Zwitserland dat je het slechts met een braadworst moet doen. Na een dure braadworst besloot ik naar het station van Zurich te gaan om de nodige nachttreinen te gaan bekijken en vastleggen. Het voelde raar om een aanstaande nacht alleen in het buitenland door te brengen. Ik had eigenlijk heel veel zin om de nacht niet in het hostel door te brengen maar in een nachttrein en bij voorkeur die naar Amsterdam. Nadat de nachttrein naar Amsterdam vertrok ging ik terug naar het hostel om te gaan slapen. Die nacht sliep ik slecht, op een één of andere manier bleef ik denken aan thuis en of ik dit goed had achtergelaten. Iets wat ik niet had in de voorgaande reizen.

Na een nacht piekeren over allerlei onzin thuis als in of ik vergeten was de badkamerlamp of het computerbeeldscherm uit had gezet, ging ik naar het ontbijt buffet. Ik ben zelf niet zo van een ontbijt maar als je er toch voor betaald hebt en je er gratis eten mee kan nemen in een duur land als Zwitserland dan maak ik er wel een uitzondering voor. Ik zou Zurich verlaten om naar Geneve te reizen. Ik had eigenlijk geen idee wat ik in Geneve moest doen maar wilde het gewoon bekijken. Ik nam de intercity van Zurich naar Geneve. Een prachtige rit langs meren en heuvels met wijnranken gleden langs mij voorbij met op de achtergrond de Alpen. Geneve had een vreselijk modern stationsgebouw en door de hitte zag ik niet meer dan die stad dan het station. Ik had mijn grote rugzak mee, zo’n een die mensen gebruiken voor een maand Australië. Omdat het dik in de dertig graden was en de kluisjes ontzettend duur zijn besloot ik op het station te blijven voor wat video beelden en foto’s van de diverse treinen. Een aantal lege bagagekarren aan het einde van het perron gaf mij een prima gelegenheid om mijn bagage te dumpen en te zitten. Volgens een aantal werknemers van de Zwitserse spoorwegen kon je er ook prima op slappen.

Na een goede middag treinspotten in Geneve vertrok ik weer richting Zurich. Niet om in Zurich te overnachten maar om door te reizen naar Chur. Geen idee hoe ik dit moest uitspreken en toen de conductrice kwam vroeg ik naar de overstapmogelijkheden in Zurich HB. De conductrice begreep mij niet omdat ik Chur op zijn Nederlands of Algemeen Beschaafd Duits uit probeer te spreken. Nadat ik het spelde gaf ze mij een korte les hoe ik Chur uitdiende te spreken. In Zurich had ik een ruime overstap op de trein richting Chur. De rit van Zurich naar Chur loop langs het meer van Zurich. Hier begonnen de bergen vorm te krijgen en door de breedte van het meer kreeg je vanuit de trein een mooi uitzicht op de rotswanden in de het avond licht.

In Chur aangekomen zocht ik de weg naar het hostel, welk in de binnenstad van Chur bevond. Ik diende de spoorlijn te volgen, welk over de straat was aangelegd als een soort van tram. Terwijl ik het spoor volgde hoopte ik dat ik nog de mogelijkheid had om er een trein te kunnen vastleggen, en die kans kreeg ik. Ik hoorde achter mij een trein de heuvel oprijden en was op tijd met de camera voor een video van. Het blijft een vreemde gewaarwording om een trein tussen het wegverkeer te zien. Ik kwam aan bij het hostel en de receptie was onbemand. Er hing geen telefoonnummer om mij te melden en de belknop werkte ook niet. Ik besloot om inlichtingen te gaan halen bij een restaurant naast het hostel. Ik bleek daar te moeten inchecken in verband met een vakantie van de eigenaar.