“KLOOTZAK!! Ik heb een camera om!!” na de snauw werd er agressief achter een jongen in een blauwe parka aangerend, hij had  zojuist een sneeuwbal tegen iemands achterhoofd gegooid. Veel meters werden er niet gerend en na wat gevloek en verwijten naar de dader werd er humeurig meegedeeld dat hij geen sneeuw op zijn camera wenste, want dit zou zomaar negatieve gevolgen voor de werking van de camera hebben, waar natuurlijk iets inzat. Ik was in Hatting en realiseerde dat ik zomaar en lange dag voor de boeg kon hebben. Ik had immers al een avond met deze mensen doorgebracht, en dat was nog best een prima avond.

Op een koud en winderig perron stond ik op mijn trein naar Innsbruck te wachten. Ik ging met een groep bekenden en onbekenden naar de omgeving rond Innsbruck om een dagje treinen te fotograferen. Toen ik het rijtuig instapte werd ik ruimschoots in het Russisch verwelkomd. Nadat ik  beleefd terug groette en vroeg wat hun naam was en hoe het met hun ging, werd het stil en met schaamrood werd er geantwoord in het Nederlands. Zeker nadat er eentje ontdekte dat hij niet de enige was met een ushanka, alleen was hij wel de enige met een toeristenexemplaar uit de Oekraïne.

Naarmate de trein dichterbij Helmond traden er een aantal wat meer op de voorgrond, het idee was om ter hoogte van de Railcam in Mierlo uit de trein te hangen en zo hard mogelijk proberen te schreeuwen zodat het ook op de Railcam te horen zou zijn. Twee minuten na de actie brak er een grote vreugde uit in de groep, het was ze gelukt. De locomotief wissel werd niet vastgelegd in Venlo. Door de korte tijd zouden ze het moeten doen met een perron foto. Dit weerhield er een paar niet van om als nog een foto te nemen. Na de ontdekking van de gesloten Kiosk in Venlo besloot het merendeel richting het barrijtuig te gegaan, waaronder ik. Lang hield ik het niet vol. De geur van schraal bier, een plakkerige vloer en apré ski hits, deed maken dat ik snel weer terug ging naar mijn coupé alwaar ik Oorlog en Vrede verder las. Vlak voor Keulen kam onze trein tot stilstand  op een emplacement. Omdat ik nieuwsgierig werd naar deze stop besloot ik om uit het raam te kijken wat er aan de hand was. Ik kon niet veel wijzer worden, lag het boek weg en keek wie er allemaal in het rijtuig waren achtergebleven. Ik besloot bij twee bekenden aan te schuiven. Verder dan treinen en wie in de treinhobbyistenwereld als kansloos werden gezien, kwam het gesprek niet. Nadat ik weer terug gekeerd was naar mijn coupé en de trein niet heel veel later weer verder reed, hoorde ik door het raam dat er door twee deelnemers druk gediscussieerd werd of er geen tweede locomotief wissel was geweest. Eentje kon horen dat er een Vectron, een nieuw model locomotief van Siemens, de trein trok en omdat hi wist dat er in Venlo de 110 428, een oude Duitse locomotief, voor werd gezet. Nadat mijn coupé genoten uit gefeest waren en teruggekeerd waren werden er de nodige grappen gemaakt over opmerkingen en blijdschappen van een bepaalde groep treinhobbyisten, zeker nadat ik verteld had dat er iemand kon horend at er een Vectron voor de trein staat. Dit zette de poorten open voor grappen bij passerende goederentreinen. “ohh cargo!!”, “Verona shuttle!!” Niet veel later werd er gesproken over het versnellen van de treindienst tussen Amsterdam en Berlijn. De oplossing was duidelijk, halteer niet meer op Berlijn Spandau want niemand heeft iets aan Berlijn Spandau, jammer dat dat niet gesneuveld was tijdens de Koude Oorlog aldus iemand die de ligplaats boven mij had.

De volgende ochtend ging ik met een paar een ontbijtje halen in de stationshal van Innsburck Hbf. Nadat de nodige croissants waren aangeschaft wisten we niet waar we moesten zijn voor onze trein richting Hatting. We besloten maar om op spoor één te gaan kijken, want dit was het enige wat ons bijstond  van het programmaboekje en de reisinformatie van de ÖBB gaf aan dat de eerst volgende trein richting Landeck daar vertrok. De trap oplopend werd de Duitse leraar uit Rundfunk goed nagedaan maar ging het dit keer niet over Lebensraum, maar over Zügverruckte.  We sloten ons bij de groep aan waarvan een aantal als een schaap naar het spoor stonden te kijken en anderen weer luidruchtig aan het discussiëren waren over treinnummers en goederentrein paden. Ik kon nog weg van de groep maar besloot toch om te blijven en stapte uiteindelijk, met de groep, in de trein naar Hatting. Onderweg werd er veel gesproken over treinnummers, goederentrein paden en internationale reizigerstreinen. Iemand sprak mij aan over een nieuwe trein verbinding Wenen – Bakoe via Constantinopel, zonder twijfel blijft het bij het idee.

Op het perron in Hatting werd er snel gekeken of iedereen de trein verlaten had en zonder waarschuwing werd er koers gezet richting het viaduct die ons onder het spoor leidde naar de andere kant.  Aan de andere kant werd er even gewacht op de achtergebleven groep en schijnbaar was iedereen uitgestapt in Hatting. Het rustige wachten werd onderbroken. “KLOOTZAK!! Ik heb een camera om!!” na de snauw werd er agressief achter een jongen in een blauwe parka aangerend, hij had  zojuist een sneeuwbal tegen iemands achterhoofd gegooid. Veel meters werden er niet gerend en na wat gevloek en verwijten naar de dader werd er humeurig meegedeeld dat hij geen sneeuw op zijn camera wenste. “Rustig Jongens””  kwam er uit de groep op “is iedereen compleet? Dan kunnen we gaan.” En de weg werd ingezet door een besneeuwd weiland naar onze eerste locatie om treinen te fotograferen.

Op locatie werd er met uiterste ernst een fotolijn afgesproken om de sneeuw tussen ons en de treinen maagdelijk te houden. We hadden alleen gegevens gekregen over de reizigerstreinen die ons passeerde gedurende de periode dat wij ons in het weiland bij Hatting bevonden. Veel vreugde bracht dit niet bij menig deelnemer. Met veel ongeduld werd er gewacht tot de eerste “Cargoooh”, gewoon een goederentrein, zich aan de horizon opdoemde. Ondanks dat dit met willekeur werd geroepen en altijd loos alarm was bleven sommige uiterst scherp op deze onderbreking van de rust in de groep. De verveling begon toe te slaan en er werd een sneeuwballen gevecht gehouden welk zonder schroom de met ernst uitgezette sneeuwgrens passeerde die was uitgezet voor de foto’s. Nadat de lunch was opgenomen en door was gegeven naar het restaurant zetten we weer koers naar het station om richting Flaurling te reizen, het volgende station. Dar zou ook de lunch worden bezorgd voor die middag.

Na drie minuten stapten we al weer uit de trein. Er werd gelijk koers gezet richting de spotlocatie voor die middag. Deze locatie was wat verder lopen. De groep werd met argus ogen na gekeken door menig bewoner die de post ophaalde uit de brievenbus, zo’n grote groep werd niet dagelijks waargenomen in dit Tiroler gehucht. Na enige minuten lopen, over asfalt en door de sneeuw, bereikten we de locatie. Een boom vergezeld met een bankje op een T-splitsing bij het spoor, wel met erg mooi zicht op het spoor en de Höhe Munde op de achtergrond, waar helaas de top in een wolk verdween. Op deze locatie werden weer de nodige keren “Cargooh” geschreeuwd. Tegen de tijd dat de lunch zou moeten verschijnen, verscheen er geen auto uit de dorpen die onze kant op kwam. Er werd wat humeurig gereageerd toen de leiding meedeelde dat het restaurant gesloten was, maar gebeld was er niet of de bestelling door was gekomen. Het is natuurlijk ook uiterst vreemd als er voor ongeveer 100 euro aan eten word besteld bij een boom in het niets. Toen de laatste trein was afgewacht op deze locatie en de zon al achter een berg begon te dalen werd er besloten over hoe de dag verder voort te zetten. Een deel van de reis kon niet gedaan worden door dicht gesneeuwde bergpassen. Er werd naar lang wikken en wegen besloten om naar een station verder op te gaan en ik ging met een groepje terug naar Innsbruck. Het doorgaande groepje bleef achter, hun trein kwam immers net langs rijden, en wij haasten ons al naar het station. In een mist liepen we door de sneeuw richting het station. Deze mist is ontstaan door dat opgewarmd sneeuw weer begon af te koelen.

 “Zo even weg bij zie ZUG VERRÜCKTEN!” werd er mede gedeeld in de trein. “Die gasten maken zich echt over niets druk.” Aan zijn opmerking kon ik weinig toevoegen. Het was leuk om met hun op stap te zijn, maar ook erg vermoeiend. Nu konden we met een paar Innsbruck gaan verkennen. Het idee was om met de tram richting een buitenwijk te gaan. Toch besloot ik af te haken want het centrum van Innsbruck, welk ik nooit echt bezocht heb, sprak mij aan. Met de besneeuwde bergen op de achtergrond. Ik belande in een boekwinkel met, helaas, alleen Oostenrijke en Tiroler literatuur en her en der wat wereldliteratuur een boeken over kunst. Omdat een geschiedenis afdeling ontbrak had ik het al snel gezien en deed wat boodschappen bij de Aldi. Na een klein rondje gelopen te hebben ben ik weer naar het station terug gekeerd om wat treinfoto’s in het donker te maken. Daar kwam ik anderen tegen van de groep uit die terug gekeerd was naar Innsbruck, zij waren druk doende bezig met foto’s maken en renden van perron naar perron.

De afspraak was om rond half zeven in de stationshal te verzamelen als je, tegen eigen kosten, wilde eten bij een gereserveerd restaurant. Rond kwart over zes keerde het groepje terug die met de tram weg waren geweest sloten bij mij aan in de stations hal. Uit mijn ooghoek zag ik een man in een uniform van het Derde Rijk en iemand in een Italiaans uniform uit die zelfde periode.. “Vriend van je?” vroeg ik aan de gene die bij mij bekend stond als de imitator van de Duitse docent uit Rundfunk. “Holy fuck, dit is echt niet goed man. Zie die man daar staan bij de tram in zijn uniform.”. Toen de Nazi, cq acteur, in de tram was gestapt verscheen de groep welk was achter gebleven bij de boom in Flaurling en kon er koers gezet worden naar het restaurant. Vreemd genoeg werden we naar de eerste etage begeleid in de Stifstkeller, wat er Keller  aan was bleef een geheim. Tijdens het bestijgen van de trap vroeg de kelner of ik Russisch was, glimlachend wees hij naar mijn Ushanka. “Maarten, wel vanaf pagina 12 bestellen!” “Hoezo?” “Goed voor je Russisch.”. Het verbaasde me niet dat iedereen ging voor een Wiener Schnitzel, bij de meesten vergezeld door een halve liter Weizen. Wat men lekker vindt aan Weizen weet ik ook niet en nam gewoon een normale pils, wel van een halve liter. Na het eten begaf ik me weer richting het station, ik had niet echt de zin om over treinen en trams te blijven praten in het restaurant.  Na het afrekenen kreeg ik een appje over een mogelijke vertraging van de Alpen Express, door een spoorstaafbreuk, en ik mocht dit niet uitlekken naar de groep. Vreemd genoeg hoorde ik nog geen twintig seconde later het zelfde bericht buiten bij het restaurant. Ook niet heel vreemd, er was immers een medewerker van Railexperts bij de groep.

De ÖBB kon mij niets vertellen over de vertraging van de Alpen Express en deelde mee dat de Nightjet gewoon reed naar Düsseldorf. Na het treinnummer van de Alpen Express gegeven te hebben, deelden ze mee dat de vertraging tien minuten was en werd mij vriendelijk verzocht om het informatiecentrum te verlaten in verband met de sluitingstijd. Tien minuten leek mij ontzettend optimistisch bij een spoorstaaf breuk. De tip van mijn afstudeerbegeleider om mijn laptop mee te nemen bleek uit te komen. Deze tip kreeg ik mee omdat de inleverdatum van mijn afstudeeropdracht naderde en mocht ik stranden in Oostenrijk dan kon ik er nog aan werken en inleveren, dat laatste hoop ik toch te doen in Nederland. Ik besloot maar om naar de perrons te gaan en wat te oefenen met nachtfoto’s maken. Omdat de Nightjet op het punt van vertrekken stond zochten we een plaats om deze trein te fotograferen. Op de perrons vonden we geen goede locatie en besloten we om achter bij de oude goederenloodsen te kijken, wederom geen succes. Er stonden te veel hekken voor.

Na verloop van de tijd kwam de rest van de groep er aan. De jonge in de blauwe parka had zich al uitgeroepen tot aanspreekpunt van Rail Experts, de vervoerder achter de Alpen Express. Na ongeveer een halfuur gewacht te hebben in de kou verscheen de Alpen Express aan de horizon en verkleumd stapten we allemaal in, of eerder blij dat de trein alsnog gekomen was. Iedereen nam vermoeid plaats in zijn coupé. Naar de bar werd niet gegaan, dus werd er in de coupés vol op gekaart. Het interessante was dat dit al de tiende variant van spelregels bij het spel Pesten waren voor mij. Schijnbaar heeft iedereen een eigen variant er op. Nabij Wörgl begaf ik mij naar de deur om van de laatste sneeuw te genieten. Ik ahd al vernomen dat we hier vertraging opliepen door vertraagde bussen die het treinverkeer vervingen op de gestremde spoorlijn naar Zell am See. Toen we in Wörgl aankwamen besloot ik naar de voorkant van de trein te lopen voor een foto van de locomotief in de sneeuw. Toen ik wegliep kwamen er een aantal van de groep er aan lopen, om mij vervolgens renend in te halen om zo snel mogelijk naar het andere perron te begeven. Daar konden ze de Vectron, de locomotief van de trein, zonder perron op de foto zetten. Ondanks hun grote snelheid waren ze te laat om de trein met frontseinen, koplampen, op de foto te zeten vanaf het andere perron. “Eindelijk ligt hier de meter sneeuw waar we voor komen.” Riep iemand sarcastisch achter mij toen wik het einde van het perron naderde. Inderdaad lag in het midden een meter hoge bult bij elkaar geveegd sneeuw. Aan het eind van het perron was menig deelnemer druk bezig met het fotograferen van de trein in de sneeuw en de oranje verlichting van het emplacement achter het station. “De ontbrekende frontseinen photoshop ik er wel in.” Werd er geroepen, naar mijn weten zijn er weinig foto’s van deze trein zo gepubliceerd.

Terug op het perron werden er nog “sfeerfoto’s” gemaakt. In treinspotters termen zijn dit foto’s welk ander persoon maakt van een trein. Aan een perron, zonder locomotief of treinnummer. Zeg maar foto’s die niet in de spoorhobbyistentijdschriften komen. Doorgaans zijn dit wel goede foto’s voor reisbladen. Ik stond vlak bij een treinspotter die zulke foto’s aan het maken was toen de hoofdconducteur langs liep. “Schöne Bilder machen? Wenn Leute fragen, wann der Zug abfährt, sage ich “Wenn die Bilder fertig sind”“ en nonchelant liep hij door het beeld heen zwaaiend met zijn spiegel ei. Er werd vroeger naar bed gegaan dan de avond er voor. Omdat ik normaal vroeg in bed leg had ik maar de bovenste ligplaats opgeëist zodat men nog langer kon blijven zitten. Voordat iedereen naar bed ging, ging ik nog even het toilet bezoeken. Hoewel ik met gemak kwam ik beneden, maar naar boven had ik toch het trapje nodig. “Hoezo ga je dan ook boven liggen?” vroeg eentje geïrriteerd.  Nadat ik het de fijnste plaats vindt in een trein, zomers uitgezonderd, was het in dit geval ook het meest praktisch. Ik hoefde van het reisgezelschap er laatste uit en ging ook als eerste naar bed. Een soort van Eerst er in, laatst er uit methode en dan is de bovenste plaats in de trein wel praktisch. Toen ik halverwege de nacht naar het toilet ging was de ladder weg gehaald en moest naar beneden vonder het hulpmiddel. Per ongeluk trapte ik iemand wakker en belande op de schoenen van een ander. Na mijn schoenen aan getrokken te hebben, bezocht ik het toilet. Uit het raam kijken zag ik met moeite schepen en kades aan de Rijn.  Terug in bed kon ik mijn telefoon niet vinden. Had ik deze verloren op het toilet of is deze gevallen in de coupé. Ik probeerde mijn telefoon te zoeken zonder succes omdat hij niet op het toilet lag moest hij wel in de coupé zijn.

“Goedemorgen, over enkele minuten bereiken we Venlo…” We werden wakker gemaakt door de omroep van de Alpen Express. Het was iets na zevenen en we bevonden ons nog in Duitsland.   Toen ik mijn schoenen aandeed zag ik dat we het station van  Kaldenkerken passeerden en er een groepje naar voren bewoog zonder ook maar een goedemorgen te kunnen terug zeggen.  “Was ben je je telefoon kwijt?” vroeg de gene die onder me lag. Nadat we mijn nummer gebeld hadden haalde hij zo mijn telefoon tevoorschijn die op de hoofdsteunen  lag. Ik ging met een coupé en oud studiegenoot naar het barrijtuig voor een kop thee, hij nam koffie, en een tosti voor het ontbijt. Op het station in Venlo wachten we buiten de bereiding van onze tosti af. Voor aan de trein was het groepje druk bezig om de locomotief wissel vast te leggen, terwijl het personeel hun uitgebreid vastlegde via een smartphones.  We namen onze tosti’s tot ons op het koude perron van Venlo naast het barrijtuig, nadat de tosti’s achter de kiezen waren begaf ik me richting mijn coupe. Ik kreeg nog de vraag waarom ik iemand wakker trapte, nadat ik uitgelegd had hoe het zat en ik in de veronderstelling was dat hij bij iemand anders in de coupé in slaap gevallen was, begreep hij het enw as het geen probleem.

“Spoorbruggen zijn fantastische bouwwerken, vooral de brug over de Waal is een mooi bouwwerk. Toch sta ik er liever naast dan dat ik er over heen rij.”  Op dat moment minderde de trein snelheid en kwam tot stilstand voor een rood sein. Ons rijtuig begaf zich nog net boven de oever aan de noordkant van de Waal en een beetje nerveus werd de liefhebber van de spoorbruggen. Vlak voor Utrecht “Jou spreek ik nog wel jongeman!” met zwaar Duits accent werd er afscheid van mij genomen en al gauw kwam de Duitse spelling van Lebensraum aanbod in de gang. Op Utrecht Centraal verliet iedereen de trein. Om naar huis te gaan of om snel richting Woerden en Gouda te reizen om daar het ledig materieel van de Alpen Express te “Platen” . Na Utrecht begaf ik mij naar het rijtuig waar een vriend van mij op werkte en sprak hem bij over het weekend. “Ach, het zijn opzich prima gasten om in het rijtuig te hebben, ze weten  wat wel en niet kan ondanks dat ze wat druk zijn en wat rommel maken.”  Ter hoogte van Spaklerweg trok ik het raam naar beneden om lekker hangend op het kozijn Amsterdam Amstel, mat haar niets vermoedende reizigers, en Amsterdam aan mij voorbij te laten gaan. Amsterdam heeft als laatste stad nog een mooi stuk spoor over straten en langs gevels. Met open raam, de rijwind door je haren kijkend naar de stad die voorbij schuift, niets vermoedende fietsers en voetgangers onder de viaducten door met op de achtergrond de geluiden van de rijdende trein is pas thuis komen in. Nadat de Basiliek van de Heilige Nicolaas achter het oude Postgebouw was verdwenen en de overkapping boven de trein schoof deed ik het raam dicht om uit te stappen.