[Wit-Rusland 2012] Het appartement, het portret en inspecteur Ivanovitsj [Baranovichi – Minsk]

We arriveerde op Baranovichi Polesskie, het tweede station van Baranovichi. We sloten wederom aan in de wachtrijen voor de loketten. De trein naar Minsk zou niet vanaf Polesskie vertrekken maar vanaf Centralnja. Ze kon ons geen kaartje verkopen wegens het systeem. We diende daar onze vervoersbewijzen  te kopen. Met behulp van Krasnapolsky zijn smartphone vonden we de route naar Centralnja. Eerst liepen we de verkeerde kant op en ontdekten we een Spoorwegmuseum in Baranovichi. Toch moesten we terug eens taken het spoor voer doormiddel van een viaduct. Daar namen we een bus, met behulp van Krasnapolsky zijn smartphone, had dit succes? Nee. Want op het Leninplein over te stappen op een andere bus, maar welke was niet duidelijk. Na wat rondvragen kwam er geen bus in de buurt en diende we nog de nodige meters te lopen. Deze bus kwam zo en we besloten deze bus te nemen om niet onnodig tijd te verliezen.  Desondanks hadden we geruime tijd om onze vervoersbewijzen naar Minsk. Van de lokettisten dienden we platzkart te reizen, dat was de enige manier om gezamenlijk te reizen naar Minsk.

IMG_3313

Na een goede twee uur reizen arriveerden we in Minsk. Krasnapolsky had vooraf een appartement geboekt voor twee nachten. Nadat Krasnapolsky zijn plaatsbewijs voor de nachttrein voor morgen, en Sandrvich en Wosterhouter de trein terug naar Kiev,had kunnen regelen begaven we ons naar de metro om naar het appartement te reizen. Daar diende we de verhuurder op te bellen en die zou ons de sleutels overhandigen en de transactie in ontvangst nemen.  We namen de metro richting het ploeshstsja Peramogi daar wachtte we bij de meest logische uitgang op basis van het adres. Krasnapolsky belde het nummer en niet veel later kwam er een wat dikke man gekleed in een zakkerig shirt, Adidas slippers en gedecoreerd met een zonnebril en goudenketting. Hij sprak ons aan, ook mede omdat we de enige met bagage waren die bij de uitgang stonden te wachten.  Goed, we volgde hem en hij leidde ons richting het appartement.  Een appartement gelegen op de derde verdieping. Het trappenhuis was rommelig, stonk naar kattenpis en overal elektriciteitsdraden. Het appartement dar in tegen was een soort van aanschouwkamer, glimmen parket, uitgedachte verlichting en meubilair met elegante bloemenpatronen.  We handelde de transactie af en maakten ons gereed om Minsk te gaan ontdekken. Onze eerste indrukken van Minsk waren goed we wandelde over de hoofdstraat van Minsk vol met fraaie gebouwen uit de tijd van de wederopbouw van de Sowjet-Unie, mocht ook wel want van Minsk was nagenoeg niets meer over.  We aten varkensvlees en aardappels bij een restaurant en ronde nog een wandelrondje af in het centrum “Dit gebouw niet fotograferen” merkte Sandrvich op en wees naar het kantoor van de KGB, ja de veiligheidsdienst heet in Wit-Rusland nog altijd KGB. We kochten bij een winkel wat bier en water voor de avond en liepen tegen zonsondergang terug naar het appartement.

IMG_3319

Krasnapolsky zou ons die avond al verlaten en omdat we het appartement niet langer dan twee nachten wilde huren zochten we op internet een hostel op. Niet ver van ons appartement vonden we een hostel en gingen die ochtend polshoogte nemen bij het hostel om er te kunnen overnachten. ER was nog eist met de registratie. Sandrvich wou dat alles klopte en informeerde of het hostel de registratie kon vervullen. Hiervoor dienden we naar het lokale politiebureau af te reizen in de buurt van de trekkerfabriek, om daar te komen diende we de tram te nemen en uit te stappen bij de hoofdingang van de trekkerfabriek. Met behulp van Krasnapolsky arriveerden we op het politiebureau.  Een vriendelijke grote agent met imponerende per bracht ons naar de wachtruimte voor de migratie dienst en haalde er iemand bij.  Aan inspecteur Invanovitsj dienden we uit te leggen dat we graag geregistreerd wilde worden op het adres van het hostel.  Invanovitsj begreep het niet helemaal en gezien onze resterende tijd in Wit-Rusland. Desondanks wilde we geregistreerd wilde worden, we diende een formulier in te vullen en bij hem in te leveren. “Kom morgen om tien uur ’s ochtends terug.” We ahdden nog een ruime middag voor ons en besloten om richting de Nationale Bibliotheek te gaan. De bibliotheek bezoeken bleek niet te werken met een Nederlands paspoort maar we konden wel naar het panorama terras op het dak. Na een fenomenaal uitzicht voer Minsk dronken we een kop koffie in de skylounge van de bibliotheek, de reden om dar koffie te drinken was omdat dat café ´Graf” hete en ongetwijfeld slechte koffie zou serveren. Volgens het reisgenootschap bleek het nog redelijke koffie te zijn. Na het bezoek aan de bibliotheek bezochten we nog de naastgelegen flatwijk in Sowjet-stijl om een indruk te krijgen hoe die wijken er uit zin. Vervolgens zijn we weer terug naar het centrum gereisd. Krasnapolsky had een grote drang om een MacDonalds te bezoeken en op die manier bezochten we, misschien wel, meest afgelegen MacDonalds van Europa.. De dichts bijziende MacDonalds was, naar, Krasnaposlky’s inzicht in het Litouwse Vilnius. Gek genoeg was het ook de drukste MacDonalds die ik heb gezien en verbaasde me waarom al deze mensen zo graag MacDonalds wilde eten in plaats van de goede traditionele Wit-Russische voedsel, ongetwijfeld speelt het imago en de prijs mee. Na de MacDonald’s verkenden we het centrum van Minsk verder verkennen en liepen een blokje door het gereconstrueerde centrum met zijn vele gereconstrueerde kerken en het stadshuis van Minsk. We wandelde voer het praspiekt Niezaliežnasci  en beozchten het GOEM. Het GOEM in Minsk is rijkelijk gedecoreerd met marmeren zuilen. Brede trappen, mooie winkels en kroonluchters waar dat kan, een groot contrast met die van Brest.  Na verder gingen met Minsk verkennen stuite we op het Paleis van Loekasjenko. Loekasjenko leeft in een grote residentie tegenover het Paleis van de Republiek, welk na geruchten met een tunnel verbonden is met het Presidentiele Residentie.  Toen we langs zijn voorgevel wandelde vroeg ik mij af wat zo’n man met zo’n enorm gebouw moest. Zou hij, net als Stalin, elke dag een andere slaapkamer hebben?  Toen ontdekten we dat zijn buren een goed uitziend restaurant was, een reden om er te gaan eten. We werden hoffelijk ontvangen, mag ook wel in zo’n buurt, en werden naar een tafel geleid welk goed gedekt was met spierwit tafellinnen, blinkende kristallen wijnglazen en blinkend gepoetst tafel zilver. Na de menukaart bekeken te hebben hadden Krasnapolsky en ik al een keuze gemakt, voor de prijs hoefde je het niet te laten. Alleen dachten Sandrvich en Wosterhouter er anders voer en belanden we bij de Planeta Pizza in het centrum van Minsk. Na een bescheiden pizza hebben we Krasnapolsky op de nachttrein richting Brest gezet, normaal een rit van een kleine vijf uur maar omdat e trein omrijdt deed de trein er een uur of vijf over. Genoeg tijd voor Krasnapolsky om een goede nachtrust te pakken.

IMG_3327

De volgende dag checkten we uit, althans. We lieten de sleutels in het appartement en trokken de deur dicht. We liepen gelijk naar het hostel en checkte daar in voor de resterende tijd van ons. Na het politiebureau gingen we de ingang van Wit-Russisch nationale trots bekijken, de legendarische trekkerfabriek van Minsk. Waar de oude naam Minskij Traktornij Zavod als afkorting nog op de gevel staat, staat de nieuwe naar Belarus er onder. Een oude en nieuwe trekker sierde het plein voor de fabriek en lofbetuigingen uit de DDR en Communistisch Hongarije stonden nog vier overeind. Na de trekkerfabriek bekeken te hebben begaven we ons richting het gereconstrueerde historische centrum van Minsk, negentiende-eeuws geïnspireerd  als Pinsk.  We ontdekten de centrale boekenwinkelvan Minsk. Een schitterende boekenzaak met alleen maar Russischtalige boeken. Van de grote werken van Tolstoj en Dostojewski tot aan fraai gedecoreerde vulpennen en souvenirs.  Het portret van Loekasjenko hing ook achter de toonbank, na een kleine aarzeling vroeg ik toch maar hoe duur dat potret van de President kostte. 3200 Wit-Russische (32 euro cent). De Wosterhouter was inmiddels de winkel uit gevlucht en de kassière haalde een portret van achter op en en ik betaalde. Mijn voorstel was om eerst nar het hostel terug te keren om het portret af te leveren.

IMG_3370

Na dat het portret afwas geleverd zetten we koers naar het beroemde komapovskij pynok, een schildpad achtig gebouw vol met oude weegschalen, althans zo was het volgens de reisgids. De oude weegschalen met wijzer en plaat hadden plaatsgemaakt voor een modernere digitale.  Desondanks was de markt de moeite om te bezoeken en werd ik nog afgezet bij het kopen van een Turkentas, wat is afzetten als de man iets extra’s voor zijn tas krijgt en ik er niet onder lijdt? De voornamste reden van die tas was om het portret makkelijk mee te nemen naar Nederland.Op komapovskij pynok worden voornamelijk voedingsproducten verkocht. Van vlees tot zuivel en van dag verse groente en fruit tot zoetwater vis. Tegen de tijd dat we de markt hadden bekeken liep het al tegen etenstijd, in het hostel informeerden we naar een goed betaalbaar restaurant in de buurt. Er zat er eentje in een complex wat op een ijsberg leek, we diende de tram te nemen en na vijf haltes. Met enige moeite kon je er een ijsberg in zien, in Nederland zou er een toonkamer voor bedden of keukens in gehuisvest zijn maar in Minsk zat er een restaurant in met traditionele Wit-Russische en streek gerechten. We aten de noddige aardappelen, salade, varkensvlees en spoelde het weg met bier in een plattelands atmosfeer van geborduurde tafelkleedjes en oma’s servies.

IMG_3381

De volgende ochtend brak alweer de laatste dag voor Sandrvich en Wosterhouter aan in Minsk. Via Sandrvich had ik begrepen dat ik nog een portret moest aanschaffen van Loekasjenko voor Krasnapolsky. Die ochtend stond in het teken van het portret voor Krasnapolsky regelen en voor me zelf kocht ik gelijk de poster met hem wapen van Wit-Rusland. Sandrvich deed ook mee en haalde ook zo’n poster voor zich zelf en een klein portret voor zichzelf. De Wosterhouter was dit eker voorbereid en had er iets minder moeite mee omdat hij het aanzag komen. Voordat dit werd aangeschaft keken we nog even rond in een warenhuis vol met traditionele kledij.  Na de aanschaf van de nodige papierwerk deponeerde we dit in het hostel en spendeerde Sandrvich en ik de middag op het station terwijl de Wosterhouter een internetcafé opzocht. We zouden elkaar bij de Golden Coffee op de centrale boulevard weder zien. Die middag hadden we geluk. De Parijs – Moskou trein zou komen en de Saratov – Berlijn trein. Voordat deze treinen kwamen waren er genoeg binnenlandse treinen te spotten. We stonden te wachten voor het vertrek van de trein naar Moskou, vanuit Parijs, toen we werden aangesproken om niet te fotograferen op het station. Niet veel was er om handen want de beambte liep verder, omdat filmen een duidelijke houding vergde voor langere tijd besloot ik de trein niet op film vast te leggen. Toen we naar de Golden Coffee wild gaan kwam een jonge agent naar ons toe en vroeg naar onze documenten en waarom we fotografeerde op het station. Dat we dit als hobby deden kwam niet helemaal aan maar uiteindelijk liet hij ons gaan en konden we de Wosterhouter ontmoeten in Golden Coffee. We hadden Minsk eigenlijk wel gezien en vulde die middag met thee en bier drinken, aten een stevige maaltijd in het restaurant waar we eerder waren. Werden nog achterna gerend omdat we een rekenfout maakte en nog 1000 Wit-Russische roebel moesten betalen om die avond de Wosterhouter en Sandrvich op de trein naar Kiev te zetten. We namen afscheid op het perron n grapten nog wie het eerste thuis was van ons allen en gek genoeg was ik dat. Hun trein verliet het station van Minsk en morgen die van mij.

IMG_3390

[Wit-Rusland 2012] Spoorwegmuseum na sluitingstijd, Hotel Moeras en de trein derde klas [Pinsk – Brest – Baranovichi]

Ons ontbijt kregen we geserveerd in de grote zaal, waar we een tafel in het midden kregen. Zo te zien waren wij de enige en al snel werd duidelijk dat het ontbijt al gedefinieerd was. Brood, kaas worst, yoghurt en gebakken eieren.  Omhult door paaldanspalen verorberden we ons ontbijt en checkten uit. We namen de bus terug naar het station waar we een klein uurtje hadden voor de trein naar Brest. Voor het station stelde net iemand een Kvas tank op en zodra die operationeel was haalde ik daar een vers glas kvas. Principieel kochten we de treinkaartjes in de trein en na geruime tijd arriveerden we op het prachtig gedecoreerde station van Brest. Ondertussen had de trein diverse collectieve boerderijen, bossen, weides, akkers en moerassen gepasseerd.

IMG_3204

Tijdens de treinreis hadden we al een hotel uitgezocht in onze reisgids. Hotel Bug, vlakbij het station, goedkoop en vooral de omschrijving was het overtuigend “… with old Soviet service matching the ols-style Sowiet decor..”. Geen reden om dit hotel over te slaan. Het was inderdaad op drie minuten lopen vanaf het station, simpel de sporen oversteken met behulp van de daarvoor bestemde spoorbrug. We stapte het hotel binnen in een oude Sowjetische stijl, niet de grauwe rouwe beton wat we kennen uit de tijd perk van Chroetsjov, Brezjnev en later, maar de op Barok geïnspireerde stijl uit de tijd van Stalin.  Door een vriendelijke dame werden we beleefd naar de receptie begeleid, welk zich in een kamer naast de lobby bevond.  We boekten voor twee nachten maar sleutels kregen we niet. We kregen een kaartje. Boven aan de trap zat een babushka welk ons de sleutels overhandigde nadat we ons kaartje lieten zien. We liepen door een donkere gang met krakend visgraad parket, welk verstopt zat onder een loper met Perzisch motief, en vonden onze kamers halverwege de gang.  De kamers bestonden uit twee tafels, twee bedden, servies met een waterkoker, een eigen toilet en uitzicht op de Leninstraat van Brest. Douches waren gemeenschappelijk en voornamelijk koud water.  Verder was er smaakvol behang, mooie betimmering aan het plafond en bijpassende smaakvolle verlichting aan de muren en een koperen lamp aan het plafond.

IMG_3205

De rest van de middag gingen we Brest verkennen, maar eerst onze sleutels inleveren bij de babushka. Brest heeft een leuk centrum om te wandelen, de centrale winkelstraat is uitgebreid voorzien van eetgelegenheden, terrassen en overwegend negentiende-eeuwse gebouwen. Net als Pinsk was Brest de speelbl van menig rijk in deze regio. Niet te min is Brest voornamelijk bekend van de Vrede van Brest-Litovsk welk in het fort werd ondertekend. Aan het eind van het centrale wandelgebied ontdekten we een GUM, de Russische universele hoofdwinkel welk in elke stad voorkomt (Niet alleen Moskou wat velen denken). Krasnapolsky wild ons hier laten zien. Achter een toonbank, welk pennen en potloden herbergde, hing een portret van Loekasjenko, de President van Wit-Rusland, een portret welk wel aangeschaft zou worden als er een prijskaartje bij hing, welk ontbrak. We namen verder een kijkje in de universele hoofdwinkel welk van het type was van beton uit de latere tijd van de Sowjet-Unie. De producten werden per productgroep verkocht, damesmode, herenmode, muziekinstrumenten, schrijfwaar, gereedschap en drank hadden allemaal hun eigen afdeling welk afgezet was door vitrines. Binnen deze domeinen hadden de producten ook hun eigen verkopers en kassa’s. De avond begon in te zetten en we spoede ons richting het wandelgebied voor om een restaurant te bezoeken. Na een goede maaltijd van aardappelen, varkensvlees en bier begaven we ons richting het fort van Brest.

IMG_3226

Onderweg naar het fort liepen we langs een terrein met veel oude locomotieven. We ontdekten dat dit het spoorwegmuseum van Brest was.  We keken naar de openingstijden bij de ingang toen er een bewaker aan kwam lopen. Veel konden we van hem niet begrijpen, maar als we allemaal de toegangsprijs aan hem overhandigden  liet hij ons binnen. Geen seconde werd getwijfeld en we betaalde de man 48.000 Wit-Russische Roebel (4,80 euro). Gedurende een uur hadden we het museum voor ons zelf en konden we op ons gemak de locomotieven bekijken. Sommigen waren geopend om een gaf ons de mogelijkheid om de locomotieven van binnen te bekijken.  Na de locomotieven bekeken te hebben maakten we nog een groepsfoto voor een monsterlijke sowjetische sneeuwschuiver en melden we ons bij de bewaker die ons weer vrijliet uit het museum en we kondn onze weg vervolgen naar het fort van Brest.

IMG_3258

Het fort van Brest ligt op steenworp afstand van het spoorwegmuseum. Als men het fort binnentreed loopt men door een grote ster in een blokbeton, welk geplaatst is over oude muren van het fort.  Door de goed gekozen verlichting en muziek (https://www.youtube.com/watch?v=DIBmrDUK_RU – The Sacred War – Red Army Choir).; Voor dat we door de betonblok wandelde wilde Sandrvich eerst een foto r mee maken met het 50 Wit-Russische Roebel biljet (0,005 euro) mee maken, het biljet waar dit monument op afgebeeld was.  Een lang pad leidde ons naar het centrale deel van het fort, gedecoreerd door het lelijkste monument ter wereld volgens de CNN.  Na een rondje om het monument, de vlam en de namen van de steden met een “helden” status ontdekten we dat je ook een ronde kon lopen om het fort, echter werd er onduidelijkheid geschept of we daar wel mochten komen met ons Wit-Russisch visum als dat daar fysiek de grens met Polen liep.  Het fort lag toch wel een eind van ons hotel en het begon al langzaam donker te worden en in het westen dreigde donkere wolken Wit-Rusland  binnen te dringen. Bussen reden nog wel, alleen niet in de frequentie dat we er iets aan hadden. Dus liepen we richting het hotel onder het genot van de krekels in het gras en d gerommel boven Polen.  Ruim op tijd haalden we het hotel. We zaten bij elkaar op de kamer toen de stortregen begon. Al snel stond de Leninstraat blank en telden we in de omgeving telden we diverse blikseminslagen. Omdat we nog een hele dag in Brest hadden en we een uitslaap ochtend konden gebruiken zette we voor de volgende dag geen wekker.

IMG_3292

In de loop van de nacht is de bui overgewaaid en hebben we ’s nachts niets meer gemerkt van regen en onweer, behalve dat het ’s ochtends extreem plak weer werd. Na een koude douche leverde we de sleutels in bij de babushka en gingen we ontbijten op de Leninstraat, Hotel Bug serveerde geen ontbijt, des ondanks zat er onder het hotel toch een stalovaja welk in de ochtend geopend was. We vulde ons dienblad met ontbijtproducten en nuttigde ons ontbijt onder het genot van de koele droge airco.  Eigenlijk hadden we die dag Brest wel gezien en bleven we rondhangen rondom het centrum,  uitgebreid de Leninstraat en –plein bekeken, bezochten het GUM, dronken een biertje of twee en na het eten bezochten we weer het fort van Brest. Brest heeft principe genoeg te doen voor twee dagen, maar dan moet je wel van kerken houden en een uitstap naar het grote natuurpark Biełaviežskaja Pušča was niet te doen in een middag.  Die avond zaten er verscheidende mensen op een laptop bij het fort. Volgens Krasnapolsky waren dat mensen die de Wit-Russische internetblokkade willen omzeilen door gebruik te maken van het Poolse netwerk.  Die avond dronken we nog een biertje in het café van het Fort.

IMG_3293

 volgende dag checkten we uit en begaven we ons naar het station, waar we werden verwelkomd door de trein richting Amsterdam. In een majestueuze hal sloten we aan in de rijen voor de loketten. Krasnaapolsky zou het woord voeren als er iemand van ons voor een loket kwam te staan. Na een minuut of vijf wachten stond Sandrvich voor een loket en Krasnapolsky nam het woord over. Een directe trein naar Minsk vertrok pas aan het eind van de middag maar er was een snellere optie. De eerste volgende trein naar Baranovichi vertrok over drie kwartier. Daar hadden we iets meer dan een uur om naar een ander station te gaan om daar een trein naar Minsk te nemen. Na goed, we accepteren dit aanbod en door het systeem kon ze ons niet de vervoersbewijzen van Baranovichi naar Minsk overhandigen. De trein rit naar Baranovichi werd afgelegd in de trots van de Wit-Russische spoorwegen. De trein van Stadler, de zogenaamde FLIRT. Je merkte al dat het hele systeem van provodnitsja;s niet echt heel goed werken op West-Europese treinstellen, ze stonden verveeld bij de deuren van de trein wanneer de trein zich tussen de stations voortbewoog.

IMG_3303

[Wit-Rusland 2012] Smokkel oma’s, Wit-Russische zorgverzekering en een eeuwigdurende spoorwegovergang [Sarny – Gorynj – Pinsk]

We stonden op tijd op om onze trein naar Gorynj te halen. Na een snelle opfrisbeurt en het inpakken van de bagage konden we heel simpel uitchecken en de overgebleven toiletrol inleveren. Ondanks de harde bedden waar we de spiraalveren duidelijk konden voelen. We liepen de zelfde route terug naar het station waar we nog een halfuurtje hadden voor onze trein naar Gorynj. Krasnapolky kocht de treinkaartjes en Sandrvich en de Wosterhouter regelde koffie en iets van ontbijt, wat net als in Tsjernivitsji niet meer was dan een zak spritsen. De trein stond al geruime tijd klaar voor vertrek en op het perron was het een drukte van belang met allemaal babushka’s gekleed in simpele kleding en rubberen laarzen sjouwend met grote tassen vol met producten. 

IMG_3185

Naarmate de vertrektijd naderde nam de onrust onder de babushka’s toe. Alles moet in de trein mee, en bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de uitgang van de trein. Des ondanks konden we nog een goede plaats vinden aan het begin van het rijtuig. Nadat de trein het station en emplacement van Sarny achter zich had gelaten begonnen de babushka’s druk te discussiëren, tellen en goederen te distribueren onder elkaar. Ondertussen hielden we onze bagage goed in de gaten om te voorkomen dat er wat “smokkelwaar” tussen gestopt zou worden. Bij de kaartjes controle bleek dat de drukte onder de babushka’s geen uitzondering was. De conducteurs kenden velen bij naam en maakte zo her en der een klein praatje. De trein voerde langs verscheidende dorpen en halteerde op kleine stations waar weinigen in noch uitstapten. De trein vervolgde zijn weg door verdroogde velden, verlaten kolchozen en bossen die doorkruist werden door stoffige landwegen. Krasnapolsky hing uit het raam, vertelde dat hij het altijd leuk vond om taferelen te fotograferen  uit rijdende treinen, en deze trein bood hem genoeg moois. Kleine trekkers met grote balen stro op karren, overbeladen ZIL vrachtwagens met stro en natuurlijk het grensbord van Wit-Rusland. Zodra die gepasseerd was kwam er reuring  onder de babushka’s. Producten werden uit de rekken gehaald en de eerste slofte al richting de der van de trein en niet veel alter stond het balkon vol en voor de deur welk het balkon met de coupé scheidde.

IMG_3186

De trein was de brug over de Horin nog niet over en de babushka’s stonden al in de startblokken om de trein zo snel mogelijk te verlaten. Toen de trein tot stilstand gekomen was, en de poort naar het station was geopend, rende alle babushka’s te gelijk naar het stations gebouw waar al snel een drukte van jewelste werd voor de kleine ingang van het kleine gebouwtje. Ons idee was om in de trein te wachten tot de grootste drukte voorbij was, daar dacht het trein personeel anders voer en onder het toeziend oog van liepen we met het treinpersoneel richting de poort naar het omheinde stationsplein. De rij voor de grenscontrole was nog lang niet voorbij en gezamenlijk met het treinpersoneel zochten we het schaarse schaduw op van een grote plantaan naast het stationsgebouw. Na ongeveer een kwartiertje begon er schot in de zaak te komen en slonk het aantal babushka’s. Ondertussen waren de eerste babushka’s al aan het handelen op het plein voor het station.  Ondertussen werden we vriendelijk verzocht om een migratieformuliertje in te vullen. De Wit-Russische grensbeambte was ontzettend meewerkend alleen ontbrak het aan ons de kennis van het Russisch en bij hem de ontbrekende kennis van het Engels. Hij ontdekte een fout in onze zorgverzekering, deze zou niet in Wit-Rusland geldig zijn. Desondanks mochten we door de grenscontrole maar het stationsgebouw niet uit.  “Hoe moet men gebruik maken van die kluisjes?” vroeg Sandrvich zich af wijzend naar kluisjes die men kon huren met muntjes. De Wit-Russische Roebel was er alleen in de vorm van briefgeld.  Niet dat deze raadsel opgelost ging worden. Na enig wachten onder het toeziend oog van de grensbeambte kwam er een jonge vrolijke dame aan in een simpele vrijetijd jurk en op slippers. Ze maakte een gehaaste indruk maar arrangeerde wel een tijdelijke Wit-Russisch zorgverzekering. Toen we de zorgverzekering hadden afgesloten marcheerde de eerste babushka’s weer terug naar de grenscontrole met hun opgebrachte winst en nieuwe inkopen.

IMG_3187

We hadden nog ruim anderhalf uur voordat onze trein naar Luninets, aangezien we nu de stationshal mochten verlaten gingen we boodschappen halen bij de produkty aan de overkant van het stationsplein. Het vervelende was dat ik even het wordt voor water in het Russisch kwijt was en desondanks begreep ze wat ik bedoelde en verbeterde ze met een glimlach. Door de hyperinflatie van de Wit-Russische Roebel was het even wennen om met grote getallen kleine boodschappen taf te rekenen. Ondertussen kwam Krasnapolsky terug van de lokale belwinkel en had zijn Wit-Russische beltegoed weer aangevuld. We kochten de vervoersbewijzen naar Luninets, 45 kilometer treinen voor 20 eurocent. Op harde houten bankjes, bedekt met kunstleer, namen wij plaats. De trein vulde zich met groepjes mannen op leeftijd vergezeld met vishengels en overige vis uitrusting.   De trein zette zich in beweging en voerde door een hoofdzakelijk moerassig landschap, waar de drogere gronden gevuld waren met berkenbomen of akkers. Veel activiteit was er niet langs de spoorlijn en deze 45 kilometer en weinig stations werden er gepasseerd. Helaas voor Krasnapolsky wie geld wou besparen door te hopen dat de controle na een volgend stations plaats zou vinden, Wit-Rusland kent veel kleine onbemande stations en is hier door genoodzaakt om vervoersbewijzen in de trein te verkopen.  Alle mannen en visgerei stapten uit bij een klein stationnetje, gezien de gevel hete dit station Pripyat, een station vlak voor de brug over de Pripyat met, waarschijnlijk als voornaamste doel, vissers afleveren bij de Pripyat.Toen we de rivier overstaken realiseerde ik me dat stroomopwaarts onze eindbestemming van de dag lag, Hotel Pripyat, en stroom afwaarts bevondt zich Pripyat, de verlaten stad na het ongeval in de nabij gelegen kerncentrale. De  Pripyat is geen indrukwekkende revier maar heeft desa niet te min een lengte 761 kilometer en stroom voornamelijk door Wit-Rusland en vormt één van de grootste moerassen van Europa.

IMG_3188

In Luminets kochten we, uit interesse, geen vervolg vervoersbewijs naar Pinsk. In het voormalig Sowjet-Unie is het normaal dat vervoersbewijzen zonder voerstap worden verstreken. Wat inhoud dat je tijdens je voerstap, welk riant kunnen zijn, een nieuw vervoersbewijs moet kopen.  Door het vervoersbewijs niet in Luminets te kopen maar in de trein bespaarden we ongeveer drie eurocent omdat na het eerste station de controle kwam. De route van Luminets naar Pinsk voerde door emer ontwikkeld gebied omdat dit parallel liep aan de rivieren de Pirpyat  en Horyn en hierdoor droger was dan de moerassen tussen deze twee rivieren.  De landerijen waren droger en geschikt voor landbouw. Over stoffige wegen reden trekkers en vrachtwagens met oogsten en hooibalen.  Na enige tijd bereikten we Pinsk in de namiddag. Nu was het nog de taak om het hotel te vinden in deze  metropool aan de Pripyat. Krasnapolsky had een bus gevonden en we stapten niets vermoedend in deze bus welk ons de verkeerde kant op bracht. Bij de volgende halte eruit en naar de voerkant van de straat naar de volgende bushalte om de bus terug te nemen, welk wel de goede zou zijn. Na vijf minuten bij een willekeurige bushalte in Pinsk te hebben gewacht stapten we de volgende bus in, zonder kaartje. De chauffeurs deelde mee dat er een conductrice mee reed en we daar een kaartje konden kopen. Bij een bejaarde dame kochten we een kaartje terwijl de bus stopte voor een spoorwegovergang in Pinsk, welk lang dicht bleef en zolang dat zelfs Wit-Russen lichtelijk hun geduld begonnen te verliezen. Kwam er een lange trein aan? Nee, een locomotief met een slakken gangetje welk ook weer terug kwam op een ander spoor. Met behulp van Krasnapolsky’s GSM vonden we de juiste bushalte om uit te stappen en de route naar Hotel Prypjat, dat hernoemd was naar Hotel Andrej. We checkte in bij een receptie vol glimmend marmer en strakke meubels in de lobby. Des al niet te min ware de gangen en de kamers weer naar Sowjet voorbeeld. Parket, bloemetjes behang, minimalistische meubels, troosteloze planten bij de lift en een gebeunde TV aansluiting van ductape. We haden dan weer wel eigen sanitair op de kamers. We lieten d bagage achter en gingen Pinsk verkennen.

IMG_3189

Tsja Pinsk, een oude stad van ongeveer 900 jaar. Groot geworden door de ligging aan de Pripyat en viel al snel onder het regime van de Litouws gezag, later met behulp van Polen en Pinks verkreeg een administratief belang en herbergde Rooms-Katholieke en Orthodoxe kerken en kloosters. Uiteraard zou het niet lang duren voor dat Pinsk en omliggende regio onderdeel zou worden van het Russische Rijk, welk met vel vernieling en geweld de stad innamen. Nog geen halve eeuw later gebeurde dit weer door de Zweedse koning Charles XII welks gezag snel plaats maakte voor het Russische tot dat onze Franse vriend in 1812 langs kwam. Tot 1991 bleef Pinsk onder Russisch, al dan niet Sowjetisch, gezag. In de Tweede Wereld Oorlog verdween 90% van de Joodse bewoning naar de concentratiekampen. Is er nog iets van het oude Pinsk over? Nee niet veel. Het centrum bestaat voornamelijk uit een laat negentiende-eeuwse kopie.

IMG_3194

Al snel rommelde onze magen en met behulp mypinsk.by vonden we een pizzeria niet ver van onze huidige locatie. De Pizzeria “Ciao Cacao” was gehuisvest in een groot bioscoopcomplex omgetrokken tijdens de Sowjet-Unie. De toch wel megalomane hal deed ons verbazen over de architectuur ten tijden van de Sowjet-Unie. De stilte in de hal werd ruw onderbroken door meiden in paniek die de bioscoopzaal uitrenden. Al snel werd de link gelegd met de recent uitgekomen CHernobyl Diaries, wat overigens een erg slechte film is.  Het duurde niet lang voor we de pizzeria vonden. We namen plaats en kregen een Russisch talige menukaart. Mijn Cyrillisch was goed genoeg om te ontdekken dat de Ciao Cacao een pizza peperoni serveerde, alleen wel met mayonaise. Tijdens het verorberen van de pizza werden we door de serveersters uitgebreid bestudeerd en gefotografeerd. Tsja, Twee Holladers, een Belg en een Pool komen er ongetwijfeld niet heel vaak voor.

IMG_3198

Na de pizzeria haalden we nog even de nodige producent voor de rest van de avond en de volgende dag, voor onze treinreis naar Brest. In de lokale supermarkt ontdekten we noemenswaardige prodcuten als Ifrykt (Vruchten sap met het logo van Apple)  en Bela-Kola (Wit-Russische variant van Coca-Cola met dito huisstijl). Laten liggen konden we het niet. Na wat struinen door de reconstructie van het negentiende-eeuwse stadscentrum van Pink ontdekten we een klein café met eigen gemakt bier en kvass. Nadat iedereen niet overtuigd was van de kvass, behalve ik, liepen we naar het hotel terug om het Wit-Russische avondjournaal te bekijken. Dat Loekasjenko te zien zou zijn was duidelijk, dat hij te zien zou zijn terwijl hij zijn ministers terecht wees was een verrassing. Na dat het geraas over ging in het weer diende natuurlijk ook even de radio geïnspecteerd te worden. Een radio met één zender waarop die avond een koor van gepensioneerde arbeidsters optrad uit een fabriek in de regio.

[Oekraïne 2012] Hotel Sljoetsj [Kiev – Sarny]

We daalde de trappen af in de majestueuze stationshal van Kiev Passazjiersky Vakzal. Een schoonmaker was bezig met het aanvegen van de vloer en een verdwaalde jonge meid lag te slapen op de trap, een lijmsnuif verslaafde volgens Krasnapolsky. Op het stationsplein waaide een koude wind en alcoholisten en zwervers zochten warmte in de bushokjes. Krasnapolksy kocht nog een cheeseburger bij en MacDonalds, welk goed voorbereid was om overvallen te weren. Nadat hij de burger gekregen had en genuttigd liepen we verder naar het Hostel waar Sandrvich en Wosterhouter al waren  gearriveerd. Na een klein halfuurtje wandelen door het nachtelijke Kiev bereikten we het hostel,, althans de flat. Het duurde nog even voordat we het daadwerkelijk gevonden had op het binnenplein tussen de flats.

IMG_3169

De volgende ochtend werden we gewekt door een niet startende Lada op het parkeervak onder onze raam. Krasnapolsky en ik hadden een korte nacht gehad ondanks dat we relatief laat waren gewekt. Veel tijd in Kiev hadden we niet, eind van de middag vertrok onze trein richting Sarny. We besloten de tijd te doden in een koffiezaak (ja ik dronk toen nog koffie) om aansluitend naar de Puzata Hata  te gaan, een betaalbaar restaurant met traditionele Oekraïense gerechten. Lang hoef je niet te wachten op je eten, het eten wacht namelijk al op jou en je laad het zo op je dienblad en rekent af. Net als bij de snellehapketens was het nog wel zoeken naar een vrij tafeltje, ondanks de grote drukte was deze zo gevonden. Na het nuttigen van een kom borsht, en de nodige ardappels en koolsalade, weggespeld met een groot glas gekoelde kwass gingen we al weer richting het hostel om onze bagage op te halen en naar het station af te reizen voor de trein naar Sarny.  Voordat we daadwerkelijk de trein konden gebruiken dienden we nog de vervoersbewijzen aftehalen bij het loket, wat makkelijker is gezegd dan gedaan. Voor de afhaal loketten stonden lange rijen en toen Krasnapolsky een leeg loket proberde diende hij zich te legitimeren als Oekraïense militair.  Omdat het niet duidelijk was welke rij sneller was besloten we ons op te splitsen over drie rijden met een loopjongen om te peilen wie het eerst aan de beurt was. Waar de rij van de Wosterhouter abrupt werd onderbroken door een naar beneden rollend luik en dichtdraaiende luxaflex was het toch d eer aan de rij van Krasnapolsky, wie het eerst het loket bereikte. Na een snelle overhandiging van het reserveringsformulier kreeg Krasnapolsky de vervoersbewijzen overhandigt. Nog even snel langs de kiosk voor wat flessen water, bier en chips voor onderweg. “Welk trein nummer hadden we Krasnapolsk? ” Vroeg Sandrvich. Krasnaposlky gaf antwoord en we volgeden Sandrvich naar het juiste perron. We overhandigde de provodnitsja  de vervoersbewijzen en ze liet ons instappen.

IMG_3172

Nadat de trein Kiev uitrolde kwam de provodnitsja  de vervoersbewijzen ophalen en inventariseerde wie een glas thee lustte. Zonder aarzeling bestelde ik een zwarte thee en werd gevolgd door Krasnapolsky, Sandrvich en Wosterhouter aarzelde even en besloten om toch ook maar zwarte thee te bestellen. Nadat de glazen thee in metalen glazenhouders met de logo’s van de Oekraïense spoorwegen op tafel gekomen waren bleek de aarzeling overbodig te zijn. Thee in zulke glazen in de trein voor, omgerekend, 20 eurocent verdient geen aarzeling.  Kiev lag inmiddels achter ons en buiten de trein gleden de bomen en telefoonpalen langs. Net als de thee waren het gespreksstof ook op, tijd voor de Wosterhouter om naar boven te klimmen en de reisgids voor Wit-Rusland gade te slaan. Al snel kwam er een schaterlach van boven. “Jongens, er heet een stad Pinsk! Het schijnt er heel saai te zijn en ligt in de moerassen aan de over van de Pripyat.” Nadat Krasnapolsky gevraagd had waar dat lag en we er per trein konden komen werd er besloten om ons niet aan de voor afgekondigde reisschema te gaan houden maar naar Pinsk Brest en Minsk te gaan in plaats van Vitebsk, Gomel en Minsk. “Oh hahah,, er is een Hotel Pripyat wat een juweel van Sowjet architectuur blijkt te zijn, zullen ze daar ook heel stijf en onvriendelijk Sowjet personeel hebben?” Niet dat we veel keuze hadden om hotel Pripyat want dat was et enige hotel welk vermeldstond in de reisgids. Na een paar uur rijden stopte de trein in Korosten, een stop van zeker een kwartier. Tijd om de benen te strekken en te kijken of er iets te eten te halen viel. Krasnapolsky slaagde er niet in om pizaa’s te halen bij een stalletje op het perron. De rij was daar voor te lang en al klaar gemaakte pizza’s waren uitverkocht, als ze er überhaupt al waren.

Toen de trein Korosten achterliet zat ik te bladeren door een Transaero inflightmagazine, gwoon de standaard ellende van een infligtmagazine over reizen en een miljonairslifestyle maar dan wel na elk artikel, van pak weg twee pagina’s, een pagina grote advertentie voor wodka, Sowjet champagne of Armeense cognac. Niet veel alter kwamen onze buren even bij ons buurten. “Where are you from?” “We are from the Netherlands.” “We are from Ukraine, why you come here Ukraine is bad, you know Stalin, communism, Chernobyl, poor people.” Nadat Wosterhouter uit had proberen te leggen waarom we naar Oekraïne waren gekomen. Nadat zijn vriend er achter kwam dat we uit het westen kwamen en mogelijk rijk waren maar ontdekte dat dat waarschijnlijk niet zo ws omdat we in Oekraïne op vakantie waren merkte hij op “Ah, we don’t ahve to kill you.” In zijn beste Engels feleerd uit actiefilms. Of zij hun eindbestemming bereikten weten we niet, wat we wel weten is dat er in Sarny een ontvangst comité klaarstond bij elke deur van het rijtuig. Dat zij afgevoerd zouden worden naar het politiebureau van Sarny was duiddelijk.

IMG_3185

Door een donker park liepen w richting het hotel dat Krasnapolsky geboekt had. Nadat we de hoofdstraat hadden bereikt moesten we uitkijken naar Hotel Sloetsj, niet dat we het direct vonden want we belanden voor een gesloten gereedschapswinkel welk ook Sloetsj hete. Toen we werden aangesproken door een jonge dame of ze ons kon helpen wijste ze resoluut naar het gebouw aan het begin van de straat aan de overkant. Toen we inmiddels de straat overgestoken waren hoorde we haar “Oh, those are my boys!.” Roepen. We checkten in bij een slecht belichte receptie welk bemand werden door twee dames op leeftijd. Bij het inchecken werden onze paspoorten uitvoerig bestudeerd, vermoedelijk om een beeld te krijgen van de exotische plaatsen van uitgiften en achternamen waar ze nog nooit van gehoord hebben. Het lezen van latijnse letters ging wat stroef want Haarlemmermeer kwam er moeilijk uit, nu wil ik niet gelijk hun afschieten want ongetwijfeld spreek ik een plaats als Hlushytsya vloeiend zou uitspreken. De dames stonden er op dat we met zijn allen op één kamer zouden slapen, we waren immers een gezelschap op reis, dus kregen we de laagste klasse van het hotel. Eén maal op onze kamer aangekomen stonden er vier bedden in een kamer verlicht door twee peertjes aan het plafond. Al snel waren de bedden verdeeld en wilden werd er een expeditie uitgezet om het collectieve sanitair te keuren. Geen toilet papier en geen warm water, althans de kraanknop ontbrak, voor de douche diende je de sleutel op te halen op het hangslot te openen. Wosterhouter ging maar uit voorzorg bij de receptie een rol toiletpapier halen. Gezien het gelach weten we genoeg over de improvisatie. Ondertussen verkende wij de eerste verdieping van dit hotel, wat bestond uit slechts een enkele gang welk niet verlicht was. Naast onze kamer en het sanitair zat de boekhouder en de lokale muziekklas ook op deze gang. Toen we ons opmaakte om te gaan slapen ontdekte Sandrvich dat er prostituees op weg waren naar de bovenste verdieping. Nadat ik een opmerking maakte dat het nog wel eens een gezellige avond zou worden attendeerde Krasnapolsky er op dat nog wel eens een dure avond kon gaan worden. Als er immers één was die op de kosten lette was hij het wel, hij ontdekte de route via Sarny naar Wit-Rusland omdat dat goedkoper was dan de directe trein vanuit Kiev.

[Oekraïne 2012] Magnetronaardappelen in het restauratie rijtuig [Ocnita – Kiev]

“Oke, we hebben ongeveer vier uur in Ocnita, laten we in de stad iets gaan eten.” Stelde Krasnapolsky voor. Toen we boven op de loopbrug over de sporen stonden, moesten we even goed kijken waar we precies heen moesten voor het standscentrum. We besloten de kant op te gaan waar het grootste gebouw stond. Toen we honderd meter hadden gelopen vroeg een ouder echtpaar aan ons waar we naar op zoek waren en al snel deelde ze ons mee dat we de verkeerde kant op gingen. “We kunnen hun volgen, zij gaan naar het centrum.” Zei Krasnapolsky en liepen we achter het echtpaar aan. De loopbrug over de sporen was te veel moeite blijkbaar want al snel staken we de droge sloot voer welk ons scheidde van het spoorwegemplacement en het station. We liepen langs een paar opgestelde goederenwagens en vonden ruimte om tussen de goederenwagens te passeren. De man keek goed naar links en rechts en onder eht toeziend oog van de stationschef kruisten we de sporen en stapten het perron op, de stationsschef hielp zelfs de echtgenote van het echt door haar een handje te geven, aan de andere kant van het station herhaalde de procedure weer en kwamen we in het centrum van Ocnita uit.

IMG_3138

In Ocnita konden we geen restaurant vinden, hooguit een terras waar we een cola en een kwas dronken. “Is dat echt lekker?” vroeg Krasnapolsky me “Oh, dit is misschien wel lekkerder dan cola” was zijn reactie. Een wat stevige man kwam naar ons tafeltje gestrompeld en brabbelde er eits onverstaanbaars uit tot hij over zijn eigen voeten struikelde omdat hij in eens haast hat om te vertrekken. Blijkbaar zag hij een voorbij rijdende politie patrouille. Nadat we ons drinken op hadden gedronken gingen we richting het station. “Laten we hopen dat er een restauratie in de trein zit.” Deelde Krasnapolsky mee “anders kunnen we voor het eerst eten bij de nacht McDonalds in Kiev. Op onze terug weg naar het station passeerden we een winkeltje. Hier kochten we wat pinda’s chips en bronwater. Wisselgeld hadden ze niet en we kregen een extra zak pinda’s met kipsmaak toegestopt. We besloten maar op de loopbrug te nemen in plaats van het spoor om het station van Ocnita te bereiken. In de wachtzaal namen we plaats en uit verveling namen we de asielprocedure voor Moldavië door. “Hangen dit soort dingen ook op Nederlandse stations?” vroeg ik Krasnapolsky. Blijkbaar zouden er in Nederlandse grensstations ook informatie hangen om asiel aan te vragen in Nederland maar is dat mij nooit opgevallen. Een oud zigeunervrouwtje kwam voor ons staan met een kartonnen bord, met tekst in het Russisch. Toen we aangaven geen Russisch te begrijpen draaide ze het bordje om en hiel haar hand op. We bedankten, chagrijnig ging ze verder.

IMG_3150

Ruim van te voren werd onze trein aangekondigd en reizigers verzamelde zich al op het perron. De trein kwam met een grote vaart het station binnen gereden en het eerst wat in mij opkwam was dat die niet voor eht einde van het perron tot stilstand kwam. “Welk rijtuig hebben we?” “Rijtuig nummer zestien!” en rijtuig nummer zestien zagen we met grote vaart langs zoeven. De trein had zo’n lengte dat het niet op het perron paste en dienden we aan het eind van het perron af te stappen. Verschillende reizigers waren al uit de trein geklommen voor een sigaret. Lopen in de ballast van het spoor is nog niet zo makkelijk, maar met een rugzak om is het een stuk beter te doen dan met een rolkoffer. Achter ons hoorden we getoeter van een naderende trein, naarmate deze trein naderde na hem getoeter toe. Iedereen schoot van het naast gelegen spoor af. Blijkbaar passeerde er een goederentrein welk, zover ik snel kon zien, benzine vervoerde. Niet dat iemand er erg in had want ondertussen werd er vrolijk door gerookt. Terwijl de goederenwagens voorbij bleven komen overhandigden we onze paspoorten en vervoersbewijzen aan de provodnik. Nadat alles in orde was moesten we vanuit de ballast het rijtuig inklimmen. Toen we ozne coupé bereikten rolde de laatste goederenwagen met benzine langs.

IMG_3164

Toen de trein de Moldavisch-Oekraïense grens naderde verscheen er iemand in de deur opening van de coupé. Hij wilde onze paspoorten inspecteren en was opvallend snel klaar met de Poolse paspoort en de Nederlandse werd uitvoerend bestudeerd. “Ik denk dat dat een stagiair was die nu de kans had om een Nederlands paspoort te zien.” Was Krasnapolsky’s antwoord wat vreemd was omdat ik de eerder ontmoette provodnik bij het instappen. Even later kwam hij terug met migratieformulieren voor Oekraïne, welk nieuw voor ons waren en we niet nodig hadden gezien onze eerdere ervaring aan de Pools-Oekraïense grens. Na dat Krasnapolsky had verteld dat EU burgers dat niet hoefde int e vullen stond hij er op dat we dat invulde, van onze Russische coupé genoten konden we een pen lenen en een klein nagelschaartje om de in- en uitreis gedeelte van elkaar te scheiden. Toen hij zag dat we het formuliertje ingevuld hadden ging hij tevreden weg naar zijn eigen coupé. Het Russisch stel liet ook wel merken dat ze hem een beetje een vreemde man vonden. Toen de trein arriveerde op het station van Valcinet maakte iedereen zich op voor de grens controle, welk in de trein plats vond. Na de speurhond en de douane beambte met simpele vragen over alcohol en tabak kwam de paspoort controle. Na een vraag wat we deden in Moldavië en waar we heen reisden kregen we onze stempel. Na een klein uurtje vertrok de trein richting Oekraïne. Na wat gekronkel door de voorstadswijken van Valcinet stak de trein over de Dnjestr, de rivier welk Moldavië van Oekraïne scheidt. De trein werd door een grote groep in olijfgroen gehulde mensen met Duitse herdershonden verwelkomd op een afsluit baar perron. Aan de niet perronzijde werden de sporen gescheiden door een groot hek. Toen de daadwerkelijke grensbeambten bij onze coupé waren aanbeland kwam de provodnik er snel aa en zei iets van “Hij heeft die formulieren nodig!” waarop de grensbeambten hem vroeg welke formulieren hij van ons nodig had. De Provodnik  wees naar het formuliertje welk ik nog mijn hand had en overhandigde het de grensbeambten. Hij bulderde van het lachen en attendeerde de provodnik erop dat EU burgers deze niet nodig hadden en verfrommelde de formuliertjes, Russen hadden ze wel nodig en hij nam ze van onze Russische medereizigers aan.

IMG_3167

Nadat de grenscontrole achter de rug was en de trein al een tijdje Mohyliv-Podilsky had verlaten begaven Krasnapolsy en ik ons naar het restauratierijtuigen, welk een aantal rijtuigen verder gepositioneerd was dan de onze. Onderweg passeerden we koddig gedecoreerde rijtuigen met tapijtjes, gordijntjes en bloempotjes met plasticbloemen. Terwijl de trein door het Oekraïense landschap voort kronkelde namen we plaats in het restauratie rijtuigen. We bestelden ons eten en tot grote verbazing hadden ze het gewoon. Normaal lees je in vlogs en reisverhalen over de Trans Siberische spoorweg dat alles op de menu kaart er niet is, maar goed dit was dan niet de Trans Siberië Express. We aten heerlijke aardappeltjes en vlees aangevuld met dille, een salade en dronken een bier. Na de maaltijd genuttigd te hebben keerden we terug naar ons rijtuig. Met grote genoegen hingen we uit het venster, kijkend naar het voorbij komend landschap pratend over de recente ontwikkelingen in Oost-Europa.

Russen hebben een neiging om hun tijd in de trein slapend, maar voornamelijk liggend door te brengen. De Russen in onze coupé hadden bij het vertrek in Chisinau al hun bedden opgemaakt. Gedurende de uren met daglicht konden we op het voeteneind van hu bed plaats nemen, op de gang staan of op onze bovenste bedden plaats nemen. Naarmate de nacht naderde werden onze plaatsen voornamelijk onze. Slapen was voor ons niet echt een optie. Tegen twee uur ’s nachts zouden we arriveren in Kiev dus besteden we de tijd met wat knikkebollen en lezen. Een half uur voor de aankomst in Kiev wekte de provodnik  ons, zijn collega had al de dienst voer genomen. In Kiev verlieten we de trein.

[Moldavië 2012] De desoriënterende rit met trein 610 [Tsjernivitsji – Ocnita]

Nadat er twee keer op de deur werd geklopt opende de provodnitsja de deur en wekte ons. Over een klein half uurtje arriveerden we in Tsjernitisji. Niet veel alter werd het beddengoed opgehaald en maakte de velden plaats voor datsja’s en flatgebouwen. Oekraïense nachttreinen waren me uitstekend bevallen. De trein wiegde heen en weer in het langzame tempo van de trein maar in tegenstelling tot in Europa kon je uitgestrekt liggen zonder je voeten en hoofd tegen een wand aan te drukken. Ook waren de banken breder waardoor je comfortabeler lag. 

IMG_3099

In Tsjernivitsji haalden we een kop koffie bij een automaat in het stationshal en zochtenw e naar een plaats waar we mogelijk een ontbijt konden halen. Voor het station waren geen zaakjes war we konden ontbijten, of ze waren nog niet geopend.  We kochten een zak spritsachtige koekjes en een aantal flessenwater voor de komende rit naar Ocnita. Vervoersbewijzen waren al opgehaald in Kaliningrad, Rusland, door Krasnapolsky.  Ruim op tijd arriveerde een grote diesellocomotief op het station van Tsjernivitsji met twee rijtuigen. We namen plaats op de houten banken end eden het raam open. Andere reizigers kwamen de trein in en namen plaats op de plaatsen die hun het best uitkwamen. Lokale treinen in Oekraïne en Moldavië hebben geen zitplaats reservering in tegens telling tot langeafstandstreinen.  Enkele reizigers probeerde met ons een gesprek aan te knopen over war we vandaan kwamen en waarom we hier waren. Krasnaposlky zijn kennis van slavische talen bood een kleine uitweg door ze te vertellen dat we uit Nederland kwamen en geïnteresseerd waren in deze regio.  De trein voerde door de buitenwijken van Tsjernivitsji. Terwijl er een puter op het potje ging en bank voor ons en het potje naar het toilet werd afgevoerd, nam iemand achter ons een gepofte aardappel tot zich terwijl er een scheutje over de rand kwam. Naarmate de trein vorderde werden de grauwe flats en verlaten industrie ingewisseld door eindeloze velden en maïsakkers. Af en toe reed er een trekker of een vrachtwagen tussen de weiden en in de verte waren restanten van collectieve boerderijen te zien aangevuld met een dorp. Bij de verschillende stations stapten mensen uit, zelden stapten er mensen in. In Mamalyha  Bleef de trein langer staan dan gebruikelijk n werden alle passagiers door de douane en grenspolitie gecontroleerd. Omdat Mamalyha op steenworp afstand van Roemenië ligt kon ik snel even een SMS nar Nederland sturen via het Roemeense mobiele netwerk. Wat ongeveer een euro scheelde met het Oekraïense mobiel netwerk. De machinist toeterde twee keer en de grenscontrole versnelde hun werk om de trein zo snel mogelijk te verlaten. Na een lang toeter signaal brulde de dieselmotoren van de locomotief en werd het emplacement, en de rijtuigen, gevuld met een dieselwalm.  De overgebleven mensen waren voornamelijk handelaren met grote bagage stukken. In Criva kregen w de Moldavische ingangscontrole  en begon de bureaucratie weer. Vragen wat we doen, wat we bij ons hebben en ons paspoort voor het stempeltje.

IMG_3119

Natuurlijk duurde deze bureaucratie te lang voor de machinist en werd er weer ongeduldig op de toeter gedrukt.  Nadat de beambten de trein hadden verlaten werd er verder gereden. Het dorpje maakte plaats voor weide en maïsvelden. Toch waren de dorpen niet ver weg en passeerden we menig dorp bestaande uit kleine huisjes met moestuinen en wat vee. Het viel me op dat er met enige regelmaat koeien langs het spoor stonden welk met een ketting waren vast gezet zodat ze niet wegliepen. Het klassieke beeld van een geit welk het verse gras probeerde te bereiken door aan de ketting te trekken kwam in mij op. Blijkbaar vonden de koeien het te warm om in de zon te staan en stonden of lagen ze in de schaduw.  In het dorpje Lipcani stopte de trein even om twee mensen uit te laten stappen en vertrok weer met een luid gebrul. Ongetwijfeld heeft hee Lipcani de trein gehoord, anders wel gezien door de enorme roet uitstoot van de M62 welk met een V12 is uitgerust. De M62 was een locomotief type welk gebruikt werd door de spoorwegen van de Sowjet-Unie om zware goederentreinen te trekken. Na de Sowjet-Unie reden de breedspoor exemplaren ook in Mongolië en voor de export werd er tevens een normaalspoor variant geproduceerd welk geëxporteerd zijn naar  Polen, Hongarije, Oost-Duitsland, Noord-Korea en zelfs Cuba. “Oh, we zijn nu illegaal in Oekraïne!” deelde Krasnapolsky mee toen we het dorp Podvirivka passeerden. Omdat de trein hier niet halteerde was er ook geen ‘theoretische’ mogelijkheid om in Oekraïne uit te stappen wat de grenscontrole overbodig maakten. Nadat we het dorp Podvirivka gepasseerd waren en twee weilanden en maïsvelden verder, waren we weer in Moldavië.  In het enige dorp wat we gingen passeren was de Moldavische uitcontrole en werd het ritueel van vragen, stempels en een ongeduldige machinist weer herhaald en de laatst keer was nog geen veertig minuten geleden.

Krasnapolsky merkte op dat de uitcontrole in Medveja ons geen uitreisstempel had gegeven, terwijl het wel de bedoeling is wanneer je een land verlaat.  Ondertussen boemelde de trein verder richting Oekraïne en waren we na genoeg de enige in het rijtuig. De temperatuur begon toe te nemen in het rijtuig, ondanks dat bleven alle ramen angstvallig gesloten. Oost-Europeanen hebben een hardnekkige allergie voor tocht.  De trein rolde Larga binnen en het ontvangst comité stond al klaar op het perron. Na ongeveer tien minuten arriveerden de beambten om ons te controleren. De controles waren hoofdzakelijk op de persoon gericht en niet zo zeer op de goederen welk we mee hadden, dat geloofden ze wel. Onze medereizigers verlieten de trein in Larga, geen idee wat ze hier verder moesten of naar toe zouden moeten gaan, maar het gaf ons de gelegenheid om de ramen te openen om nog iets van verkoeling mee te krijgen. De trein boemelde verder tussen maisvelden, dorpjes en weilanden.  “Jij zit nu in Moldavië” vertelde Krasnapolsky me, blijkbaar liep grens in het midden van de spoorlijn. Na een scherpe bocht naar links waren we beiden weer in Oekraïne.  Na ongeveer een half uurtje arriveerden we in Ivanovitsji, een klein niets zeggend stationnetje, werd de trein opgewacht door iemand met een Lada die een bekende opkwam halen van de trein.  Na twee minuten vertrok de trein weer en kwam het tafereel van maisvelden, éénzame koeien langs het spoor en weilanden afgewisseld met dorpjes.  We reden al een uur met het raam open en toch dachten we er aan om deze weer te sluiten ondanks de hitte. Door de grote hoeveelheid uitstoot en dieselwalmen begonnen we toch lichte hoofdpijn te krijgen.  Desondanks bleef het raam open.  De hitte nam verder toe en zo nu en dan sukkelde we in slaap om opgeschikt te worden  door de claxon van de locomotief wanneer de trein een overweg naderde.

IMG_3126

Na in totaal een goede vier uur gereisd te hebben op houtenbanken in een iets te warm met dieselwalm gevuld rijtuig bereikten we de zoveelste grens tussen Oekraïne en Moldavië.  De trein kwam met een snerpend geluid tot stilstand, de grensbeambten stonden al klaar en bestegen het achterste rijtuig. Na ongeveer 10 minuten waren ze bij ons, de enige in het voorste rijtuig. Toen ik mijn paspoort afgaf ontstond er wat onenigheid. We kregen de vraag waar mijn Moldavisch visum was, terwijl Nederlanders geen visum voor Moldavië nodig hebben. Deze vraag kregen we niet van hun collega’s in Mamalyha, daar hadden we nog de trein kunnen verlaten in Larga of de andere Oekraïense dorpen waar de trein halteerden. Ongeduldig klonk de claxon van de locomotief en een grensbeambte opende het raam en schreeuwde een mededeling naar de machinist. Krasnapolsky had inmiddels al duidelijk gemaakt dat Nederlanders geen visum nodig hadden voor Moldavië na een telefoontje met Kiev werd Krasnapolsky’s mededeling bevestigd en kreeg ik mijn Oekraïne uit stempel in mijn paspoort. Met een vertraging verlieten we Sokyriany en ondertussen passeerden we de grens nog een aantal keer. Een kilometer Moldavië werd afgewisseld met een halve kilometer Oekraïne tot we Ocnita bereikten. Daar kregen we keurig de Moldavische grenscontrole en konden we de trein verlaten.

[Oekraïne 2012] Dokument, stempel en marshruthka [Amsterdam – Lviv – Tsjernivitsi]

Nadat Sandrvich en zijn broer Wosterhouter een goede ervaring hadden in Oekraïne zette ze die zomer van 2012 koers richting Kiev met als doel twee weken Oekraïne verkennen, Krasnapolsky stak hier een stokje voor en stelde Wit-Rusland voor met als reden dat het regime nog wel eens minder stabiel in het zadel zat dan dat in Oekraïne. Eén probleem, je had een visum nodig met een uitnodiging en de uitnodiging was goedkoper bij vier personen, bleek achteraf bij vijf te zijn. Via een Pools reisbureau kon Krasnapolsky uitnodigingen voor Wit-Rusland kiezen en gingen we met deze uitnodiging en de visumaanvraagformulieren naar de ambassade in Den Haag en een week later konden we onze visums ophalen.

Op een Sparpreis reisde ik af naar Warschau om Krasnapolsky te ontmoeten. Voor € 29 euro kon je best prima naar Warschau reizen in het zitrijtuig van de Poolse Spoorwegen.  Op tijd arriveerde ik op Warszawa Centralna. Krasnapolsky zou na mij arriveren, maar dat werd twee uur door zich te hebben verslapen en een defecte trein waar hij was ingestapt. Ondertussen vermaakte ik mij door de nodige treinen te bekijken en een snelle wandeling om het Pałac Kultury i Nauki, niet echt een aanrader met 30+ graden Celsius en een zware reisrugtas op mijn rug. Toen Krasnapolsky gearriveerd was regelde hij een kluisje voor onze bagage en bezochten we het uitzichtplatform van Pałac Kultury i Nauki, een gebouw van een goede 200 meter hoog, gebouwd als gift van de Sowjet-Unie tijdens de wederopbouw van Polen en het gebouw met de snelste liften van Polen, naar schijnt. Na uitgewaaid te hebben deden we wat boodschappen in het naast gelegen shoppingcenter. Krasnapolsky in zijn woonplaats al de vervoersbewijzen voor de trein naar Krakow gekocht. We namen de binnenlandse hogesnelheidstrein naar Krakow welk nog gereden werd met getrokken treinen. Omdat Polen geen staande reizigers in hogesnelheidstreinen wenst, beschikt iedereen over een zitplaatsreservering. Na een paar uurtjes arriveerden we op tijd Krakow waar we een avondmaal gingen halen voor in de volgende trein richting Przemyślwelk ons een aantal uur voerde door bossen en weide terwijl het donkerder werd. Ondertussen kwam de catering langs en werden we geattendeerd op het verboden sap op de onderste tree van de trolley. In Przemyśl hadden we een hotel geboekt voor de nacht. “We mogen geen dieren uit Oekraïne meenemen.” merkte Krasnapolsky op. En wijste naar een bord met producten die niet uit Oekraïne.

IMG_3088

In Przemyśl diende Krasnapolsky een zorgverzekering te halen voor Wit-Rusland. Wit-Rusland zou er van uitgaan dat Polen, in tegenstelling tot Nederlanders, geen buitenland dekking had bij zijn zorgverzekering.  Na wat ronddwalen vonden we een geschikt bureau waar Krasnapolsky zijn verzekering kon afsluiten. Ondertussen stond er voor het appartementen complex een vrouw heen en weer te lopen met reclame voor snelle rekeningen tegen 15% rente, een trieste realiteit waar veel Polen intrappen aldus Krasnapolsky.  Bij de tegenovergelegen supermarkt haalden we wat te drinken, het was immers dertig graden Celsius en een fles water, helaas geen kvass, was wel welkom. “Dit is in Polen populair.”  Krasnapolsky wees naar een pallet gevuld met zakken gist en suiker. “Alleen vraag ik me af hoe je die combinatie langs de kassa krijgt”, toen we bij de kassa stonden was stond er een man met een kar vol suiker af te rekenen. “Ik geloof dat hij de gist ergens anders gekocht heeft.” Fluisterde ik Krasnapolsky me toe, en zijn vermoeden was juist. We liepen even “om” om te kijken wat hij in zijn auto hat liggen en daar bleek inderdaad al een grote hoeveelheid gist te zijn ingeladen.  Die middag spendeerde we nog wat tijd in Przemyśl. Helaas moesten we al snel richting de grens met Oekraïne, waar voor mij het echte avontuur zou beginnen. Vanuit Przemyśl reed er elk uur een bus naar de daadwerkelijke grens in Medyka, een gewone autobus reed ons er heen en zette ons nabij de grensovergang af. Op het parkeerterrein voor de grens wemelde het van de kofferbakverkopen. Wodka en sigaretten werden uit Oekraïne gehaald en  auto-onderdelen en chips werden naar Oekraïne gebracht.  Chips bleek in Oekraïne duurder te zijn en de lokale supermarkt had er zijn niche van gemaakt wat bleek uit rijen met Lays en weinig overige levensmiddelen.

We sloten aan in de rij voor de Poolse uit-controle. Het voordeel aan de grenzen van de Europese Unie is dat er een aparte rij is voor mensen uit de Europese Unie, welk in ons geval hier goed uitkwam door de grote hoeveelheid Oekraïners met chips en auto-onderdelen.  We waren zo door d Poolse controle, alleen wilde de vriendelijke blondine wel weten of ik mijn naam kende. Ondanks mijn Nederlandse naam vroeg ik me oprecht af of ze het zelf goed inschatte maar gezien haar beroep en expertise zou het meer om mijn zelfverzekerdheid gaan bij het noemen van mijn naam. We liepen door het niemandsland tussen vier meter hoge hekken richting Oekraïne. Oekraïne heeft geen speciale tijden voor eigen burgers of voor mensen met een EU paspoort.  Dus stonden we in de zon te achten tussen mensen bepakt met auto-onderdelen en chips voordat we onze paspoorten konden laten afstempelen bij de grenscontrole. Na een klein halfuurtje in de brandende zon konden we Oekraïne in en arriveerden we in het dorp Shegyni. Het eerst wat we deden was het opzoeken van het busstation voor de marshrutka richting Lviv. Daar vonden we een pinautomaat en konden we de nodige Hrivna pinnen voor deze reis. Na een glas kvass gingen we naar de marshrutka en kocht Krasnapolsky de kaartje bij de chauffeur. Ruimte voor bagage was er niet en konden we voor een goede ander halfuur met onze bagage op schoot zitten. Onderweg stapten met enige regelmaat mensen in en uit. Toen er iemand achter in instapte werd ik niet veel alter op mijn schouder getikt en kreeg ik Hrivna’s in mijn handen gestopt om door te geven aan de persoon voor mij, niet veel alter kwam er wisselgeld en een kaartje terug.

 We arriveerden op het station van Lviv en haalden de treinkaarten op voor de vervolg treinen tot Tsjernivitsi. Na een maaltijd ging de reis naar Radechiv, een dorpje in de richting waar we uiteindelijk naar toe zouden moeten. In de avond licht gleed het Oekraïense landschap aan ons voorbij, niet snel maar met een gangetje van veertig kilometer per uur was het toch ontzettend aangenaam om uit het raam te hangen en Oekraïne aan me voorbij te laten gaan.  Waar en hoe mensen wisten waar ze uitmesten stappen was mij onduidelijk door het ontbreken van een omroepsysteem, gelukkig attendeerde Krasnapolsky mij op een dienstregeling aan de muur. Wat op verlaten haltes leek bleek de trein nog te stoppen. Gelukkig had Radechiv een stationsgebouw, waar de naam op prijkte, en zo doende konden we herkennen waar we uit diende te stappen. De reden om naar Radechiv te reizen was om wat extra uur nachtrust te krijgen. Onze nachttrein naar Tsjernivitsi zou rond middennacht uit Lviv vertrekken en door Radechiv te reizen konden we anderhalf uur extra slapen. We hadden een uur de tijd in Radechiv en wachtte de tijd af op een bankje op het perron. De avondrust in een Oekraïens dorpje is het benoemen waard. In de verte klonken geluiden van vogels, honden en vee en langzaam verdween het laatste licht achter de bomen. Niet veel later kwam er een klein katje aanzetten. “Hoe heet het geluid wat een kat maakt?” vroeg Krasnapolsky mij, iets wat je vaak niet leert als je op latere leeftijd een taal leert.  Het idee om het katje mee te nemen verviel al snel omdat we geen dieren mochten importeren naar Polen. De station cheffin liep langs en vroeg of we nog een treinkaartje moesten kopen. Krasnapolsky vertelde dat we dat al hadden en we mochten gebruik maken van de stationshal waar nog de hitte van de dag hing. We besloten buiten te wachten en ruim voor vertrektijd doemde er felle xenonlampen op aan de horizon en zo nu en dan werd de stilte verbroken door het vage geluid van een treintoeter.

IMG_3098

De bodem trilde bij binnenkomst van de zware locomotief met de nachttrein naar Tsjernivitsi. De trein stopte maar één minuut maar het rijtuig opzoeken was geen moeite. De provodnitsje  had de deur al geopend en we klommen de trein binnen. Ze controleerde onze tickets op het balkon en gaf ons het nummer van het compartiment. Omdat wij de enige waren werd er al snel een vertrekbevel gegeven en na het horen van de claxon vertrok de trein uit Radechiv richting Lviv en Tsjernivitsi. In tegenstelling tot Europese nachttreinen is de nummering, van zit/ligplaats, niet afhankelijk van het coupé nummer en wordt er vrolijk doorgeteld. Compleet tegen onze verwachting in was de coupé al bezet met mensen, twee mannen welk voor de Oekraïense spoorwegen werkten. Na een inspectie gingen ze terug naar Lviv. Onze nachtrust werd vervangen door een gesprek over de situatie van de Oekraïense spoorwegen. Krasnapolsky hield het gesprek gaande omdat één man vloeiend Pools sprak. Door het heugelijke feit dat een Nederlander een Oekraïense nachttrein nam kregen we thee op kosten van de Oekraïense spoorwegen.  In Lviv namen we afscheid en onze compartiment werd niet gevuld met nieuwe reizigers. We maakten onze bedden op voor de rit naar Tsjernivitsi.

[Slowakije 2012] Dag van de Arbeid, kettingzagen en bier [Košice]

“Als we de volgende trap nemen dan komen we bij die kettingzagenwinkel” vertelde Sandrvich. Eerst leek het mij vreemd dat er een winkel voor kettingzagen op en station zou zitten en dat Sandrvich een grap maakte, maar toen we de trap afgedaald waren zat er inderdaad een winkel met kettingzagen en de tunnel huisveste diverse nieuwe modellen grasmaaiers.  Na het inchecken bij ons hostel gingen we Košice verkennen en een restaurant zoeken. In het centrum werden we getrakteerd op volkszang en dans. Niet veel later viel het kwartje, dit waren de 1 Mei festiviteiten van Košice.  Geen parades met rode vaandels maar volkszang en een hardloopwedstrijd.  Na de avond mal bleven we in het restaurant hangen om de nodige Slowaakse biertjes te drinken en nog een late wandeling door het centrum van Košice.

IMG_2681

De volgende dag was het afzien, de temperaturen stegen boven de dertig graden wat activiteiten belemmerden. In de ochtend, toen de temperaturen nog niet moordend waren, verkenden we de wijken rond het centrum van Košice. Stukken van de oude stadsmuur waren her en der nog tussen de gebouwen te vinden en de gebouwen waren pré Habsburgs dan aan het centrale plein.  Per toeval kwamen we op een modeltreinwinkeltje uit en namen een kijkje. Tot onze verbazing lag er een model van een Wit-Russische rijtuig welk ook in Amsterdam kwam. Omdat ik niets met modeltreinen had en geen tachtig euro kon uitgeven, de bankpassen konden niet worden gedeblokkeerd, namen ik hem niet mee.  Toen de hitte zijn aanwezigheid begon te tonen stapten we de tram in op weg naar een shoppingscentrum voor een lunch en verkoeling. “Het is wel jammer dat je geen paspoort hebt, anders konden we tijdens deze reis naar Uzhnogrod in Oekraïne.” Sandrvich was die winter in Kiev en Charkov geweest en had er een goede tijd gehad en ging er die zomer weer heen. Na de lunch en de nodige biertjes in een verkoelend shoppingcenter gingen we weer de hitte trotseren voor de laatste rondjes door Košice.  Na een stevige maaltijd van varkensvlees, aardappel en bier gingen we langs de supermarkt voor wat rantsoen voor de avond in de nachttrein. Na de supermarkt haalden we onze bagage op in het hostel en gingen we richting het station.

IMG_2685

De laatste uren in Košice brachten we al wachtend door op het station. De winkel met grasmachines en kettingzagen was al gesloten end e eigenaar was druk bezig om de grasmachines uit de stationstunnel naar zijn winkel te rijden.  Na een goede anderhalf uur de nodige treinen gespot te hebben kwam onze nachttrein naar Praag het station binnen gereden. We namenplaats in een zeer comfortabele slaaprijtuig (Type WLABmee) van de Slowaakse Spoorwegen (ZSSK). We hadden de coupé voor ons alleen., zo begrepen we van de Provodnik. Het zou nog een tijd duren voordat de trein in beweging kwam en wachten we buiten geduldig het vertrek af omdat het binnen te warm was. Ondanks dat de airco werkte had het rijtuig de nodige hitte verzameld gedurende de dag.  Na een tijdje onderweg en de nodige bier achter de kiezen was het compartiment zodanig afgekoeld dat slapen mogelijk was.

IMG_2705

’s Ochtends vroeg arriveerden we in Praag, zonder vertraging. Waar ons rijtuig nog voor aan de trein bevond in Košice, was de voorgaande rijtuigen aangevuld met Russisch en Wit-Russische rijtuig waarvan de Russische nog verder ging naar Chleb, wat na mijn inziens raar klinkt voor een Rus omdat Chleb  “brood” in het Russisch is. Hoe de trein verder naar Chleb ging weet ik niet. We kochten een ontbijt en proviand voor de terug weg en wachtte onze trein af naar Berlijn.  De route voerde wederom langs de Elbe en omdat voor de derde keer te gaan beschrijven voegt niet heel veel toe. De flats waren nog altijd zo onderhouden als de week er voor. En de Elbe stroomde nog altijd naar Duitsland, net als onze trein. Zonder vertraging kwamen we aan in Berlijn en aten we een currywurst voordat de trein richting Schiphol vertrok.  De reden dat Sandrvich voor deze route anar huis had gekozen was het verdwijnen van de intercity Berlijn – Schiphol bij het intreden van de nieuwe dienstregeling in december 2012. Vanaf de nieuwe dienstregeling ging deze trein niet meer naar Schiphol, maar reed gewoon naar Amsterdam CS. De trein van Berlijn richting Schiphol is een niet hele boeiende reis langs Berlijnse buitenwijken, een grote Volkswagenfabriek in Wolfsburg en passeert ergens twee heuvels waar één heuvel verfraait is met een protserig beeld van Kaiser Wilhelm I en dan arriveert de trein in Bad Bentheim en wordt de locomotief gewisseld. Bij het aanzien van Oldenzaal komt de vraag op “Waarom is dit geen onderdeel van Duitsland?” In Deventer nam Sandrvich de trein richting Brabant en zat ik d trein uit naar Schiphol. Het perron in Duivendrecht was gevuld met mensen, wat onwaarschijnlijk is voor Duivendrecht. Al snel kwam de aap uit de mouw en vulde de trein zich met inhoudsloze blikken die blijkbaar vreugde moesten uitstralen. In Schiphol liep de trein leeg, helaas ging deze niet door naar Hoofddorp desondanks had ik dan met deze mensen in de trein naar Hoofddorp gezeten en niet in de bus van de Zuidtangnet. Tussen de zielloze vreugde blikken, getrommel op een TL-balk overkapping van een trein en inhoudsloos geschreeuw kwam ik mijn Vlaamse buurvrouw tegen, gelukkig dit keer wel zonder piano. De vorige keer toen ik haar tegen kwam stond ze hopeloos met een piano en een half volkorenbrood voor de flat de piano over de drempel te krijgen.

[Tsjechië 2012] Industrie en Lenin op een billboard [Ostrava]

Nadat we ingecheckt waren en onze bagage in de hotelkamer gedeponeerd hadden gingen we Ostrava in.  Ostrava is een stad aan de rivier Ostravice rivier en staat vol met negentiende -eeuwse architectuur welk deed vermoeden dat Ostrawa deel uitmaakte van het Habsburgs rijk.  We wandelden langs de rivier welk snel door het centrum van Ostrawa stroomt. Na verloop van tijd kwam Sandrvich een fraai fotografeerbaar gebouw tegen, toch twijfelde hij om er een foto van te maken. Het vermoede heerste dat het om een overheidsgebouw ging en werd er vanaf een afstandje een foto genomen van het fraaie gebouw. We liepen verder de stad in en algauw vermoede we dat Ostrava een mijnbouw verleden had, Veel gebouwen werden gesierd door sculpturen van mijnwerkers  zelfs het stadshuis waar nog sierlijk een uitkijkplatvorm uit oprees. We hadden nog net het geluk dat we hier nog gebruik van konden maken. En voor een paar Kronen kregen we een fraai uitzicht over Ostrave welk fraai verlicht werd door een ondergaand zonnetje.  Na het fraaie uitzicht zijn we de stad ingegaan om wat te gan eten. Na veel moeite konden we nog een keuken vinden welk geopend was.  De magen werden gevuld met, heel verrassend, varkensvlees, aardappel en salade. Omdat Tsjechië de bakermat van Pils is, werd er uiteraard een Tsjechische pils gedronken.

IMG_2573

De volgende ochtend ontbeten we in de ontbijtzaal van het hotel. Churchill had zich er ongetwijfeld thuis had gevoeld. De ontbijtzaal was duidelijk geïnspireerd door het thema “safari” alleen deed het vreemd aan om een geschilderde Zebra in een regenwoud te zien. Na het ontbijt kochten we een tramkaartje en reisden we een willekeurige lijn af tot we iets fraais tegenkwamen, en een goede lijn hadden we gekozen. De negentiende-eeuwse gebouwen maakten plaats voor grote roestbruine industriële bouwwerken van staal.  Snel werd er op het rode knopje gedrukt en bij de eerst volgende halte stapten we uit de tram. Na rond gedoold te hebben over straten en de schoonheid van vervallen industrie vastgelegd te hebben werden we verrast door Lenin op en billboard die, zo lijkt het, een paar billen aan het kussen was. Het bil(l)board deed vermoeden dat het een reclame voor plastische chirurgie was, maar de tekst plastova okna verraadde de essentie van de reclame, het ging om kunststofkozijnen.

IMG_2586

Na dat we uitgekeken waren door onze kunststof kozijnen en glazen van de zonnebril dingen we weer terug richting het centrum. Op de terugweg kwamen we langs een grote Spar, maatje Frankrijk, en kochten we wat water, bier voor in de avond en voor de reis van morgen naar Kosice. Bij het betalen weigerde beide betaalpassen van ons, dus betaalden we contant. In het hotel konden we ook niet meer inloggen en een belletje naar de banken deed vermoedend at onze passen geblokkeerd waren, natuurlijk konden ze deze niet deblokkeren en moesten we het doen met de contanten die we nog hadden.  Beetje verslagen gingen we naar het station om de nodige treinen te spotten en uiteraard dit zeer interessante bouwwerk nader te bekijken. Ostrava kende een ruim opgezette betonnen stationshal  waar een modeltreinen winkeltje gevestigd zat. Daar verkochten ze onder anderen de stadstrams in model. Verder ligt Ostrava op een scheiding van twee spoorlijnen, deze positie binnen het spoorwegnetwerk leverde veel treinverkeer op Al helemaal als de spoorlijnen doorgaan nar Polen en Slowakije. Internationale goederen- en passagierstreinen doen Ostrava aan. Ondanks de weggetrokken mijnindustrie reden er nog veel goederentreinen door het station van Ostrava, niet alleen de moderne machines uit West-Europa, maar ook oude locomotieven uit Tsjecho-Slowakije.

IMG_2600

De volgende dg ontbeten we nog in koloniale Churchill-stijl en checkten we uit. Onze reis ging verder naar Košice in Slowakije, een land waar ik al was geweest maar nog geen voet op Slowaakse bodem had gezet. We waren ruim op tijd en vulde onze wachttijd met het fotograferen van voorbijkomende treinen . Onze trein kwam volgens dienstregeling Ostrava binnen rijden en we namen plaats op onze zitplaatsen. We verlieten Ostrava via de spoorlijn welk richting Polen leidde en kregen niet veel alter een “Welkom in Polen” sms’je. De spoorlijn leidde weg van Polen en zette koers naar Slowakije. Na een paar uur arriveerden we in Žilina in Slowakije. Daar hadden we een ruime uur overstaptijd op de trein naar Košice.  In Slowakije haalden we euro’s uit de muur doormiddel van een creditcard. In de stationshal werden we getrakteerd op een fraaie glas in lood raam met folklorische taferelen  We kochten nog snel een vervoersbewijs naar Košice en dode de tijd met het fotograferen van treinen op het station van Žilina.

IMG_2659

De rit van Žilina naar Košice voerde door het Tatra gebergte. Een gebergte welk niet onderdoet van de Zwitserse Alpen. De trein voerde ons langs kliffen, meren en benseeuwde bergtoppen. De Slowaakse spoorwegen hadden een cateringservice door de trein en merkte op dat de Slowaakse cijfers niet heel veel anders waren dan de Russische.

[Tsjechië 2012] Spoorwegmuseum, worst en bier [Hoofddorp – Ostrava]

Toen we de Schipholtunnel uit reden regende het nog steeds. Koplampen verlichte het natte wegdek van de A4. Neon reclame stak neg vel af van de donkergrijze wolkendek boven Amsterdam en op het Zuidstation stapte nog niemand uit of in de trein. Ik snap het ook wel, wie heeft er zin om ’s ochtenden vroeg een nat geregende intercity in te stappen met als eindbestemming Enschede. Na Sandrvich en mij weinig, behalve een paar slaperige reizigers met grote koffers welk ontsierd waren met labels van luchtvaartmaatschappijen. “Had jij al ee kaartje voor de grenslandexpress gekocht?” vroeg Sandrvich me. Nadat ik had uitgelegd dat ik zo braaf was om het kaartje gisteravond in de automaat had gekocht op het station van Hoofddorp. Adviseerde Sandrvich me om de volgende keer ze in de trein te kopen omdat het goedkoper is in de grenslandexpress  zelf dan bij de NS. In Hengelo stapten we uit over op de grenslandexpress, een kleine dieseltreintje van het type DM’90 die de hele dag tussen Hengelo, Oldenzaal en Bad Bentheim pendelt. Tijdens de vervoersbewijs controle attendeerde de conducteur me dat de vervoersbewijzen in de trein goedkoper zijn en een tweede pluspunt is dat de organisatie van de grenslandexpress  sneller over hun geld beschikte. De aankomst in Bad Bentheim ging bij de grensslandexpress alles behalve efficiënt, aangezien de perrons in Nederland aanzienlijk hoger zijn dan in Duitsland diende men een noodperron tegen de trein te plaatsen. Deze noodperrons waren aluminiumtrappen welk met een palletwagen tegen de trein werden gezet. Veel tijd had men niet om een vervoersbewijs voor het vervolg traject te kopen, de overstap tijd op de Westfalenbahn verder Duitsland in. Aangezien Westfalenbahn de Schoneswochenendeticket (SWT) accepteer hadden we van te voren deze aangeschaft en volgen we onze weg via Osnabruck naar Hannover waar we de Regional Express  naar Halle namen. Een bochtig traject langs het Harz. Met een fraai uitzicht over gele koolraapvelden met op de achtergrond bergen bewoog de trein vloeiend door de scherpe bochten dankzij de kantelbaktechniek.

IMG_2527 - kopie

In Halle stapten we over op de stoptrein richting Leipzig Hbf, heel veel tijd hadden we niet om onze lege magen te vullen en besloten we dit uit te stellen tot Leipzig Hbf.  Na een klein uurtje in een te warme airconditioning missende DDR-dubbeldekker bereikten we Leipzig Hbf, een gigantisch kopstation met een paleisachtige stationshal. Voordat we de stationshal gingen verkennen voor een supermarkt moesten we iets gaan bekijken wat onze aandacht trok. Bij het binnen rijden van Leipzig Hbf zagen we een collectie oude treinen staan, welk natuurlijk even van dichtbij bekeken moest worden.  Op een afgelegen perron stonden diverse locomotieven van de Deutsche Reichsbahn (Spoorweg maatschappij van Oost-Duitsland) en een treinstel. Na dit bekeken te hebben vonden we een Lidl in de stationshal en kochten we brood, bier en worst voor de komende uren en ons ontbijt. Tijdens onze reis naar Dresden Hbf nuttigden we onze maaltijd van knakworst-achtige worsten, brood en lauw bier. Het vervelende van die worsten is dat ze verpakt waren in een glazen pot en deze niet in de smalle prullenbakjes bij de zitplaatsen. Gelukkig konden we ze kwijt op het perron in Dresden Hbf. Hier namen we ruim de tijd om de trein te halen en konden we nog een Bradwurst en een koud biertje nuttigen. De reden dat we wat langer bleven hangen op Dresden Hbf was de simpele reden dat we een overnachting hadde in Krippen, één van het laatste dorpen met een station voor de Tsjechische grens. Een dorp, waar van wij vermoede, dat het er best saai kon zijn. Nadat we Krippen bereikt hadden en onze overnachtingsplaats hadden gevonden. Onze overnachtingsplaats was een pension met een omgebouwde garage waar bedden in geplaatst waren. Douche en toilet waren in de schuur en op het veranda mochten we bier drinken uit de koelkast zolang we betaalde in het daarvoor bestemde potje de volgende ochtend was daar ook ontbijt. Tijdens het nuttigen van een aantal biertjes. Tijdens het nuttigen van het bier hadden we een fraai uitzicht over de spoorlijn en de Elbe.

IMG_2538

Na een ontbijt van witte kaisersbroodjes, smakeloze kaas en slappe thee liepen begaven we ons naar het station om de trein richting het Tsjechische Děčín waar we een overstap hadden op de intercity naar Praag.  Het grootste genot van de Tsjechische treinen is dat je over genoeg frisse lucht kan beschikken door het raam te openen en er, toen destijds, coupés waren voor de tweede klasse. Tijd voor een aanschaf van een vervoersbewijzen hadden we niet en kochten deze bij de conducteur. De route hadden we nog geen jaar geleden afgelegd op onze reis naar Roemenië en Servië. Veel was er niet veranderd alleen we het landschap niet onder een grauw wolkendek maar met zon dit keer. In Praag hadden we een riante overstap op onze RegioJet richting Ostrava. Tijd genoeg om de plaats reserveringen voor de nachttrein Košice – Praag aan te schaffen en ons zelf te voorzien van Tsjechische Kronen. Na een snelle simpele lunch besloten we de tijd te doden door wat te gaan treinspotten. Niet veel alter zagen we onze trein arriveren in Praag en zou na ongeveer een uurtje weer terug komen te vertrekken naar Ostrava. RagioJet is een private vervoerder welk oppen acces treindiensten aanbied in Tsjechië, ten des tijds, met concurrerende prijzen en service. Koffie, thee en water waren gratis voor handen en tegen kleine vergoedingen kon je aan een chocoladereep, croissantje en sap komen. In de RegioJet raakten we aan de praat met een jonge man welk ons een kleine introductie gaf van Ostrava en niet heel veel verder kwam dan een kleine geschiedenis en een  straat met uitgaansgelegenheden.  We arriveerden op tijd in Ostrava en we werden verwelkomd door een enorm betonnen station met een interessante indeling welkw at onderhoud kon gebruiken. Al snel vonden we de trams en gingen we naar ons hotel.