[Mongolië 2013] Duiven, Ghenghis Khan en een radiografische spin[Ulan Bataar]

Die nacht moest ik er uit om naar het toilet te gaan. Het was volle maan en onbewolkt. Tot mijn geluk kon ik in de holst van de nacht zonder kunstmatige verlichting het toilet vinden, binnen moest ik dan weer wel de zaklamp gebruiken. Op de terug weg liep ik even naar de rand van de camping en keek ik over de door maanlicht verlichte steppe.  Het maanlicht verlichte het zo goed dat ik in de verte witte ger tenten kon onderscheiden en de gleuven op de heuvels. Ik sloot de deur van de ger weer achter me dicht en vond het een privilege om veilig te kunnen slapen zonder de deur op slot te doen. Op het platteland in Mongolië heb ik de mensen als vriendelijk en eerlijk ervaren en zo goed zelfs dat ik mijn telefoon aan een wild vreemde mee gaf om het op te laden, hij had immers een zonnecollector en regelde zonder betaling vaker oplaad services voor de gasten van Bert zijn camping.

IMG_7046

Een uur na het ontbijt werden we opgehaald door Gandalf. Met het karretje en een witte pony bracht hij ons weer richting het hotel. De rivier was een minder groot obstakel als op de heen weg, het had immers twee dagen niet geregend. Toch voelde ik en soort lichte vorm van jaloezië naar de mensen die ik zag rijden in een UAZ 452. Ergens diep van binnen verlangde ik naar een stuk Sowjet comfort in plaats van dit karretje.  Wachtend op de parkeerplaats van het hotel legde Gandalf uit hoe je een Mongoliër van een Chinees herkend, niet alleen aan hun gezicht maar ook aan hoe ze lopen. Met overdreven stappen maakte hij een stereotype van de Chinees. Toen de chauffeur arriveerde namen we afscheid van Gandalf en stapte mijn vader, de vrouw uit Eupen en ik in de auto. Terwijl mijn vader achter in een gesprek voerde met de vrouw uit Eupen keek ik naar buiten naar het Mongoolse landschap. We werden opgehouden door kuddes paarden en runderen langs en op de weg en moesten soms over een modderpad een omleiding volgen om voorbij wegwerkzaamheden te komen.

IMG_7058
IMG_7061
IMG_7062

De dichtheid van de ger tenten namen toe en meer modderwegen kwamen vanuit de heuvels. Duidelijk was dat we de grote stad Ulan Bataar naardere. De Mongoolse autoriteiten hebben besloten om elk inkomende auto tol te vragen voordat ze de stad binnen mogen rijden. Duidelijk is dat de Mongoolse autoriteiten niet op nascholing zijn gegaan naar Frankrijk want onze chauffeur kende als geen één de zwak heden van deze tolpoortjes. Zodra we voor aan in de rij stonden kwam een Mongoolse vrouw op onze auto af om de verontschuldigde bedrag te innen. Met een voorzichtigheid zorgde onze chauffeur er voor dat er langzaam ruimte ontstond tussen ons en de voorganger.  Nadat hij de vrouw het geld “overhandigde” gaf hij een stoot gas en met een lach van oor tot oor liet hij de biljetten zien die hij haar verschuldigd zou zijn en stopte ze weg in het middenconsole, ondertussen hoorde ik door de openruiten en zag de vrouw vloeken en tieren in de achteruitkijkspiegel.  Hoe verder we Ulan Bataar binnen reden hoe groter de chaos werd. De bebouwing nam in kwaliteit toe maar de weg stond muurvast met verkeer, en aan de houding van de deelnemers gaat het ook niet veranderen. Plotseling trapte de chauffeur flink op de rem want vanuit het niets dook er een bus op van rechts, en die bus zou hoe dan ook de schaarse ruimte tussen ons en de voorganger gebruiken om stil te gaan staan voor de vrachtwagen, beladen met losstaande paarden in de laadbak, die weer geblokkeerd werd door een vrachtwagen, beladen met losse zaken graan, die onze voorganger blokkeerde. Als de puzzel Rushhour ergens op gebasseerd is dan is het wel het verkeer in Ulan Bataar buiten de spits.

IMG_7082

We werden keurig zonder kleerscheuren en blikschade afgeleverd bij ons appartement. We konden er inchecken en de vrouw uit Eupen ging te voet verder naar haar kennissen in Ulan Bataar waar ze zou blijven overnachten.  Ik meende dat Mongolië geen verloop nodig had voor de stekkers en de Lonely Planet adviseerde die alleen voor Britten en Amerikanen. Maar met het doordrukken van de stekker kon ik toch mijn batterijen voor mijn camera opladen. Die middag ging ik met mijn vader Ulan Bataar in. Zonder enige kennis gingen we op pad en namen een late lunch bij een Koreaans restaurant waar we voor het eerst geconfronteerd werden met het eten met stokje, we bekeken het Beatles monument (Waarom staat dat hier) en kochten souvenirs in het Nationale Warenhuis. Het Nationale Warenhuis had een hele verdieping gewijd aan souvenirs op de bovenste verdieping. Leer producten met afbeeldingen van Genghis Khan, Kashmir sjaals, theemutsen in de vorm van  een ger (Helaas niet gekocht), t-shirts, en de bekende magneetjes. Helaas kon ik van de boek afdeling de Engelstalige selectie over de hoogtij dagen van het Mongoolse Rijk, Genghis Khan en de Communistische Periode niet meenemen qua gewicht en volume.

Die avond bleef de vrouw uit Eupen slapen, zij had immers haar bagage in ons appartement achter gelaten en haar Mongoolse kennissen waren zonder bericht niet thuis en hebben haar in d steek gelaten. Op de weg naar ons toe werd ze achtervolgd en durfde ze niet meer naar buiten. Ze bleef slapen in de hal op haar slaapmatje zonder probleem achter af van de huisbaas.

IMG_7069

De volgende ochtend stond er een stadstour met een gids op het programma. De vrouw uit Eupen had weer een camping op het platteland gevonden en was daar heen vertrokken per bus. Wij werden opgehaald door een vrouwelijke gids en chauffeuse die ons Ulan Bataar gingen laten zien. Met de nodige handgebaren en binnensmonds gevloek baande de chauffeuse een weg door het chaotisch verkeer van Ulan Bataar. Op een gegeven moment sloeg ze een nauwe steeg in en behendig manoeuvreerde ze de auto met hoge snelheid tussen de stapels bronwater, frisdrankflessen mensen en paarden door. Over de schuttingen en de ger tenten heen zag ik in de verte het Gandanklooster opdoemen.  Op de parkeerplaats werd de auto geparkeerd en wij met de gids gingen het klooster in. Het klooster werd druk bezocht door toeristen in groepen, solo of met een privé gids. Naast de hoeveelheid toeristen stikte het van de duiven.  We kregen wat basis informatie en keken hoe jonge jongens hun traject aflegde om Boeddhistisch Monnik te worden wat wonderbaarlijk met grote interesse en vreugde door menig toerist werd bekeken. In hoe verre die jonge jongens vrijwillig hun leven gaan leiden als een monnik is discutabel. Tot overmaat van ramp gingen de toeristen ook nog even langs de gebedsrollen lopen om ze te laten draaien, natuurlijk lieten ze tijdens deze bezigheid uitgebreid fotograferen. Ik weigerde dit op principiële redenen. De toeristen deden dit als een culturele ervaring in een ver land, maar zouden ze bij een bezoek aan een kerkje in Griekenland of Spanje ook een kaarsje opsteken?

IMG_7077

Na het klooster werden we naar het Nationaal Museum gereden voor een rondleiding van onze gids.  We liepen langs oude opgravingen van gereedschappen en replica’s van diverse traditionele kostuums voor diverse sociale gelegenheden en kregen uitleg over hoe een huwelijk werd voltroken en hoe ouders invloed hadden op de partner van hun kind. Voorbeelden van bruidsschatten en waar mensen mee werden begraven kwamen uitvoerig aan bod. Na het bekijken van de wapens de harnas stukken was de tour door het museum klaar en staken we de weg over om het centrale plein te bekijken. Op het Sukhbataar plein kregen we een opsomming van de gebouwen om ons heen, welk deels in Socialistisch classicisme waren opgetrokken. Na dat we op de gebouwen gewezen waren was de tour ten einde en kregen we de vraag wat onze plannen verder waren. De gids waarschuwde ons nog voor de zakkenrollerij en overvallen op buitenlanders in Ulan Bataar en dat haar aanwezigheid hier in een dempend effect zou hebben.

IMG_7079
IMG_7085

Die rest van de middag spendeerde we in het spoorwegmuseum van Ulan Bataar, een omheinde tuin met diverse stoom- en diesellocomotieven welk in het verleden door Mongolië hebben gereden. Grote rode sterren, het gele vliegende paard en zelfs Stalin. Toen we naar het museum liepen kwam er een auto langzaam naast ons rijden en vroeg waar we vandaan kwamen. Toen hij wist dat we uit Nederland kwamen zei hij “Goede dag” en reed weer snel verder. De locomotieven stonden met hun voorkant opgesteld richting de weg en zijn goed te zien vanaf het trottoir. Arbeiders waren druk bezig met het onderhoud van de paden in de muur die de treinen scheidde van het trottoir ontbrak deels en niemand die het erg vond dat wij hier langs nar binnen glipte. Rustig konden we de locomotieven bekijken en fotograferen en natuurlijk werden er twee treinen op de film gezet.

Trans Mongolian Express 2013 - Ulan Bator Railway Museum CU-116

Na het museum wandelde we richting het station om vervolgens weer het centrum van Ulan Bataar te gaan ontdekken. Grauw Sowjet beton werd afgewisseld met wilde reclame en op de rechter rijbaan reden oude trolleybussen door links ingehaald te worden met uit Japan geïmporteerde SUV’s en middenklassers met het stuur aan de linker kant. In de buurt van het Sukhbataar plein werden we door een man aan gesproken. Hij vroeg waar we op vandaan kwamen en wegens een rood stoplicht konden we niet bij hem weglopen. Nadat we hem vertelde dat we uit Nederland kwamen vroeg hij beleefd aan ons of we nog munten hadden met Beatrix er op. Hij verzamelde immers diverse munten vanuit alle landen die de wereld rijk is. Nadat wij vertelden dat door de Duitse overwicht in Euro munten wij niet beschikte over munten met Beatrix werd zijn interesse zonder more veranderd in munten met Duitse symbolen. Door het groene licht raakten we deze creatieve bedelaar kwijt.

IMG_7113

Die avond aten we bij een Mongools restaurant en bestelden we een schotel met veel vlees, vlees van verschillende dieren die traditioneel in Mongolië werden gehouden. Op tafel verscheen een vleesplankje met schaap, rund, geit en paard, voor ieder lag er twee stuks gebraden vlees per dier op de plank. Dit verscheen nadat wij een soepje hadden gegeten met orgaanvlees en aardappel. Die avond liepen we terug naar ons appartement en in de straat van ons appartement zat een man verveeld voorzag uit te kijken met een afstandsbediening met een grote antenne. Zot mijn grote verbazing moest ik een grote stap zetten over een grote radiografisch bestuurbare spin welk voer de parkeerplaats van ons appartement bewoog.

IMG_7115

[Mongolië 2013] Aardappels prakken op de steppe [Terelj National Park – deel 1]

Door een combinatie van naar binnen waaiende regen, ik had het raam op een kiertje laten staan voor de frisse lucht, en rumoer op de gang werd ik wakker. Het was buiten al licht en in de verste verte herkende ik geen naderende grote stad. Toch zou het nog ongeveer een halfuur duren voordat we zouden arriveren in Ulaan Bator.  Na ongeveer een kwartiertje kwamen de eerste omheinde ger tenten voor bij het raam glijden en gestaag nam de densiteit toe en verscheen er zo af en toe een zeecontainer of een simpel gebouwtje tussen door. Het centrum van Ulaan Bator liet zich makkelijk raden, de ger tenten hadden plaats gemaakt voor Sowjet beton en modern glas werk. Op het perron werden we na de regen ontvangen door diverse chauffeurs die hun ritten aanboden of personen stonden op te wachten.  

IMG_6979

Onze chauffeur leidde ons richting zijn auto, voordat wij onze bagage in de kofferbak mochten leggen haalde hij eerst met een plumeau een hoop stof weg. Het duurde even voordat we de parkeerplaats naast het station konden verlaten, alle chauffeurs vonden het nodig om soms te parkeren zonder langer termijn visie. Ergerend bewoog hij zich door de ochtend spits van Ulaan Bator. Na een kwartiertje ballende vuisten en gescheld binnensmonds kwamen we in rustiger verkeer en had het Sowjet beton en glas plaats gemaakt door een zanderige wek met aan weerszijde omheinde ger tenten en autowrakken.  Langzaam verdwenen de buitenwijken van Ulaan Bator achter ons en werden we omringt door dor grasland wat de regen goed kon gebruiken. De asfalt weg ging langzaam over in een soort van grote sporennetwerk in de modder. Kuilen deden automobilisten en vrachtwagenchauffeurs uitwijken en aan rijrichting werd op een gegeven moment niet meer gehouden. De brede sporennetwerk vertakte zich al snel af in allerlei kleine sporen de heuvels in en al snel waren schraapte de bodem van een Japanse middenklasse in sedan uitvoering over het wegdek bij oneffenheden.  Na ongeveer anderhalf uur rijden parkeerde de chauffeur op de parkeer plaats van een lux hotel, een hotel waar ik me niet dood gevonden zou willen worden. We werden er opgewacht door een Gandalf achtig persoon, maar met wel een kleinere baard en geen staf. Hij leidde ons over een simpele touwbrug over een rivier. Aan de overkant stond een wit paard met een karretje van sloophout en oude wielen.

IMG_6985

Op dat karretje werden we verder de Mongoolse steppen op gereden. Al snel werden we omringt door bomen en grazend vee. We volgden een riviertje  en verdwenen steeds verder van de bewoonde wereld. Zo her en der verscheen er een klein huisje of ger tussen de bomen. Na een kwartiertje bereikten we een rivier. De koetsier stuurde het paard naar een doorwaadbare plek. Het paard had er duidelijk niet veel zin. Door de regen van de afgelopen tijd stond het water hoger dan normaal en was de hoogte van het karretje net voldoende om de bagage droog naar de overkant te brengen.  Terwijl het paard het karretje door de stromende trok keek een drinkende jak verwonderd op het schouwspel te aanschouwen. Zijn blik volgde ons richting de grote weidse steppen landschap die ons na dit riviertje verwelkomde. Het Mongolië wat ik me had voorgesteld vanuit de foto’s uit de folders en het internet ontvouwde voor ons uit. Een weids landschap met heuvels vol groen gras en een kamp van spier witte vilten ger tenten. “Bert big boss”  riep Gandalf uit het niets en wees naar een groepje ger tenten en herhaalde de naam Bert.

IMG_6988

We werden ontvangen door een Mongoolse vrouw die even tijd vrijmaakte uit de keuken. Haar keuken bevond zich in een klein houten huisje zonder elektriciteit en stromend water. Ze gaf Gandalf de nodige tugrik en leidde ons naar onze ger tent. Nadat we onze bagage daar hadden achtergelaten kregen we een korte rondleiding over het terrein en de tijdstippen voor de diverse maaltijden, want dit verblijf was all-inclusive.  Over ongeveer een half uurtje konden we onze lunch halen in de grote gemeenschappelijke grote ger tent. De lunch bestond ut volkoren brood van de germanbakery.mn kaas en boter van Friesland-Campina en diverse jam en vleeswaren. Normaal eet ik niet vel bij een inbegrepen maaltijd, ik vind dat altijd bezwarend en totaal nutteloos om meer te eten omdat het zogenaamd gratis is. Maar in deze omgeving had ik een dubbel gevoel om een extra boterham nu te nuttigen of de mogelijkheid uit te stellen mocht er geen de volgende dag geen germanbakery.mn brood op de plank zou liggen. Tijdens de lunch ontmoette we onze mede kampbewoners. Een praat grage vrouw uit het Belgische Eupen en twee dispuut meisjes uit Utrecht die, hoe origineel ook, bezig waren met een Trans-Mongolië Express Backpack trip. Na de genuttigde lunch bleven wij en de Belgische vrouw nog door praten en kregen een nieuwe thermosfles koffie en warmwater aangereikt. Die middag hadden we niet veel te doen wegens een onweersbui welk langzaam over de steppen trok.

IMG_6995

Na de bui gingen mijn vader en ik er op uit om een rondje over de steppe te wandelen. Al snel bleek de mooie groene weides bezaaid te liggen met stenen, mest en vooral veel kleine botjes van overleden en verteerde dieren.  Door de hopen mest van het vrij rondlopend vee is de steppe van Mongolië een waar paradijs voor muggen en vliegen. Constant zoemen ze om je hoofd of kriebelen ze je in je nek en op je armen. Het wonderbaarlijke van wandelen op de steppe is dat je totaal geen gevoel hebt hoe ver je hebt gelopen. Referentie punten als huizenblokken en bomen ontbreken er nog al. De enige referentie die je kon hebben was een telefoonlijn met om de zestig meter een telefoonpaal. We hadden al begrepen dat het dit jaar opvallend nat was geweest en dit leverde voldoende groen gras op voor het vee walk maar al te graag de totale vlakte kaal zat te grazen. De mooie Eidelweiss en andere bloemetjes uit de folders waren natuurlijk al vermalen tussen de kiezen van de grote grazers, maar er woonde iemand met hart voor de biodiversiteit  en kon er een glimp worden opgevangen van de prachtige biodiversiteit welk de steppe oorspronkelijk sierde.

IMG_7003
IMG_7004

Die avond bereikte ons het bericht dat Bert het avond eten wat later bezorgde, dit hield uit eindelijk in dat hij het eten niet kwam brengen maar een bevriende vrachtwagen chauffeur met een oude militaire Sowjet vrachtwagen. Reden voor deze opdracht is dat de rivier te hoog stond voor de Toyota Landcruiser van Bert. Tot mijn grote spijt verscheen het voedsel niet in een grote groene militaire vrachtwagen maar kwam het bij ons aan in een zilverkleurige Japanse vier wiel aangedreven auto.  De maaltijd bestond uit spinazie, gehaktballen en gekookte aardappels. Een oer Hollands AVG’tje ten midden van de Mongoolse steppe. Ondanks dat ik eerst niet veel met deze camping ophad ontdekte ik nu wel de mooie unieke ervaring het is om aardappels te prakken ten midden van loslopend vee op de steppe van Mongolië.

IMG_6998

Die avond deden we niet heel veel. De zon verschool zich snel achter de heuvels en grijze wolken verschenen aan de hemel. Tijdens onze wandeling hadden we wat eten en drinken gekocht bij een lokale buurtsuper, nou ja, eerder een winkel in een houten huisje waar een paar essentiele producten werden verkocht als. Genghis Khan  Bier, Genghis Khan  aardappel chips, niet nader te noemen westerse merken op het gebied van frisdrank en chocolade repen met caramel. Uiteraard hadden we het bier en chips meegenomen en ook nog wat koolzuurhoudende appel drank Voor de ger dronk ik een biertje en keek hoe de rust langzaam over de steppe viel. Er zat een lineair verband tussen de activiteiten van het vee, de herders, de insecten en de stand van de zon. Een verband welk ik uit Europa niet kende, maar hier hadden ze ook geen onuitputtelijke elektrische bronnen als de Franse campings of het Friese platteland.   Ik las bij kaarslicht nog wat pagina’s uit de grote spoorwegcarrousel terwijl mijn vader de kachel opstookte, want in Mongolië mag het wel juli kan het hier ’s nachts nog vriezen.

IMG_6999

[Rusland 2013] Een trein vol toeristen [Irkoetsk – Naoeski – Ulaan Bator]

Rijtuig vijf bleek niet in de trein te zitten volgens de provodnitsja  van rijtuig acht, maar we zouden succes hebben aan het eind van de trein. De rijtuigen ontbraken maar een spoorwegarbeider verzekerde mij en andere toeristen er van dat de rijtuigen naar Ulaan Bator en Beijing elk moment aan de horizon konden verrijzen. Niet veel later werden er twee groene rijtuigen en een bordeaux rode door een locomotief het station ingeduwd en aan de trein gekoppeld. We werden ontvangen door twee alleraardigste Mongoolse provodnitsja’sdie uitvoerig onze treintickets, paspoorten en natuurlijk de Mongoolse visaas bestudeerde voordat ze ons naar binnen lieten. We namen als eerste plaats in onze coupe en verwelkomde niet veel later een Nederlandse toerist en eentje uit Oostenrijk.  Stiekem baalden we ’s avonds vertrokken uit Irkoetsk, niet dat we moeite hadden om te slapen in de trien, maar omdat we nu in het donker langs één van de mooiste stukken traject van de Trans-Siberische spoorlijn reden.

IMG_6884

Als een nachttrein voor een lange tijd stilstaat wordt je van zelf wakker en krijg je een onweerstaanbare drang om uit het raam te kijken waar je bent. Uit het stoffige raam zag ik goederenwagens en veel mensen die druk in de weer waren met grote stukken bagage. Her end er liep een toerist zombieachtig op zoek naar koffie op het perron. Ik bleef gewoon liggen net als mijn vader die ook slaperig uit het raam keek en de andere reizigers die boven nog in een diepe slaap waren, we waren in Oelan-Oede. De plaats waar de Trans-Mongolische spoorlijn begint. Na een half uur vertrok de trein weer verder richting Mongolië en was het uitzicht veranderd van berkenbomen en moerassen naar een droge vallei waar zo nu en dan kleine nederzettingen van Russische houten huisjes met moestuintjes en een paar stuks vee voorbij kwamen. Langzaam aan kwamen de andere reisgenoten tot leven en al gauw was het tafeltje gevuld met aardappelpuree, brood, soep en koffie en een glas thee.

IMG_6889

De ochtend werd voornamelijk kaartend door gebracht. Tijdens de behendigheidskaartspellen werd er voortdurend stilgestaan bij de schaars voorbij komende objecten. Na de nodige rondjes werd er verder gepraat over de reizen welk we gemaakt hebben. Onze coupé genoten waren “echte reizigers” welk met een afvinklijst de wereld overgingen om de topbestemmingen en reizen af te vinken. Thailand, Vietnam en Colombia waren ze beide al geweest en de Trans-Mongolië Express leek hun een goede volgende om af te vinken op de lijst. Net als wij waren zij niet de enige toeristen in dit rijtuig, het hele rijtuig was gevuld met mensen die Engels, Duits, Nederlands of Frans spraken. Sterker nog, sommige hadden we al gezien in de trein van Moskou naar Irkoetsk. Mijn vader erkende onze Nederlandse coupé genoot en wist zich te herinneren dat hij zijn teen lelijk hat gestoten ergens op een perron van een station van de vele langere halteringen. Tegen het middag uur hadden we een langere stop op een station, lang genoeg om de trein te verlaten voor frisse lucht en je benen te strekken.

IMG_6903

De korte tijd op dit station besteedde ik om even snel naar de voorkant van de trein te lopen voor een foto van de locomotief. Voor de liefhebbers het ging om een 2TE10M, maar dan alleen de voorste helft van deze dubbele locomotief, hoe ze hem terug naar Oelan-Oede zouden krijgen blijft een openboek.  Dat de grensplaats niet groot was bleek wel dat het merendeel van de rijtuigen doorgaand waren naar Mongolië of China, slechts twee van de vijf rijtuigen bleef in Rusland. Na een minuut of tien vertrok de trein weer uit Baraty en vervolgde zijn weg weer verder richting Naoeski aan de Russisch-Mongoolse grens. Aan de rechter kant verscheen het Goesinojemeer welk zo nu en dan verdween achter de horizon omdat d oever verder kwam te liggen van de spoorlijn. Nadat we het Goesinojemeer achter ons gelaten hadden werden we weer omringd door dor steppe land met aan de horizon heuvels bedenkt met dor geworden gras. Zo nu en dan onderbroken door een spoorwegemplacement met een dorpje waar we slechts een enkele minuut halteerde.

IMG_6916

De trein vervolgde zijn weg langs de rivier de Selenga wat we zo nu en dan overstaken. Niet heel veel alter halteerden we op een stationnetje en tot grote opwinding wist een coupé genoot ons te vertellen hoe dit station hete. Na een kleine show met vragen of wij het wisten, wist hij ons te vertellen dat dat station 5822 kilometer was. Hoe hij het in het Russisch moest uitspreken bleef de grote vraag. Wat we wel wisten, althans we hadden het vermoeden, dat we 5822 kilometer van Moskou waren verwijderd en daarmee ver over de helft waren van deze reis naar Beijing. De verveling sloeg een beetje toe, er werd niet meer gekaard of gesproken. Er werd naar buiten gestaard, met en zonder mp3 speler, een film gekeken op een laptopje of verder gelezen in de Grote Spoorwegcarrousel van Paul Theroux. Langzaam merkte je dat de medereizigers onrustig werden en snakte naar wat frisse lucht en de mogelijkheid om de benen te strekken. In het Mongoolse rijtuig hing wel een tabel met tijden, maar die reduceerde het Russische traject slechts tot drie stations. Naoeski, Oelan-Oede en Irkoetsk. De tussenliggende stations waren onbekend, in tegenstelling tot Mongolië.

IMG_6899

Omdat we niet wisten hoelang we in Dzhida stilstonden vroeg Russisch sprekende Duitser aan de Mongoolse provodnitjs hoelang we hier hadden, en in Dzhida stond de trein vijftien minuten op het station. Genoeg tijd om snel het stationsplein over te steken naar een klein supermarktje. Ik vroeg mijn vader wat hij nodig had. Aangezien we nog soep hadden haalde ik een brood voorbij de soep en vulde dit aan met twee flessen bronwater. Bij binnen trede van het winkeltje werd de verkoopster gewekt door het deurbelletje en kwam licht slaperig achter de toonbank tevoorschijn. Ik bestelde mijn producten en besloot nog wat blesjes bier mee te nemen, alleen wist ik niet meer het verschil tussen svetloje  en temnoje en besloot maar om de temnoje zonder te weten dat het om donker bier ging. Tijdens het afrekenen vulde het winkeltje zich steeds meer met toeristen die ook de nodige producten aanschaften voor hun verdere treinreis. Nadat ik de winkel uit was gekomen had ik het idee dat achter onze trein een grote brand gaande was, de lucht werd gevuld met een dikke zwarte rookpluim welk zich achter de trein voort bewoog. Enkele seconde later merkte ik op dat het om een passerende goederentrein ging op zijn weg verder Rusland in.

IMG_6935

Na een klein uurtje bereikten we het grensstadje Naoeshki. Een groot opstelterrein met diverse goederentreinen versperde het zicht op de kleine houten en bakstenen huisjes met golfplaat en asbest daken. Iedereen was opgetogen dat we dit station bereikte en de spanning nam toe over de aanstaande grenscontrole. We wisten dat we over een uur of vier zouden vertrekken naar Mongolië maar wanneer de Russisch grenscontrole zou beginnen bleef een raadsel. Vanuit de Russisch sprekende Duitser bleek het dat we ongeveer twee uur voor vertrek in onze coupés moesten plaats nemen. Zonder voor aankondiging liep iedereen het station uit om zich te verbazen over het grote contrast tussen het zeer netjes aangelegde station en het stoffige dorp Naoeskij. Vreemd genoeg liep iedereen naar het zelfde krakkemikkige bakstenen gebouwtje. Blijkbaar was dit gebouwtje een kantine met simpele gerechten en binnen de kortste keren was de borshtj en de salades uitverkocht en moesten de late binnen druipers het doen met Stella Artois. Na de maaltijd liepen we weer terug naar het station, er was toch immers niet veel te zien in dit stoffig dorp.

IMG_6940

Inmiddels was er naast het station een groepje bewoners gearriveerd om vanuit de kofferbak de nodige eigen gemaakte producten te verkopen. Ik kocht wat fruit en een fles huisgemaakte kvas om de resterende tijd door te brengen op et station van Naoeskhi. Inmiddels stond onze trein op het perron met een locomotief, M62 voor de liefhebbers, van de Mongoolse spoorwegen. In de trein was het te warm om de tijd door te brengen en zochten we de koelte op in de  betegelde stationshal van Naoeshki. Tegen de tijd dat we verwachte dat de grenscontrole plaats ging vinden stapten we de trein binnen en bleven, ondanks de hitte, rustig wachten tot de controle begon. Een paar coupés verder op raakte een Nederlandse jongen licht in paniek nadat hij ontdekte dat zijn migratiekaart niet meer in zijn paspoort zat. Uit eindelijk bleek dit geen probleem voor hem op te leveren toen we na een uur onze paspoorten weer terug kregen.

IMG_6945

Nadat de trein Naoeskhi had verlaten keek iedereen gespannen uit het raam wanneer we daadwerkelijk de Mongoolse grens over gingen. Die spanning werd onderbroken door de formaliteiten die we onderweg dienden te regelen. We kregen formulieren uitgereikt met daarop vragen met wat we mee hadden. Er was slechts één probleem, er waren slechts twee formulieren in het Engels, een wat groter aantal in het Russisch en de meesten moesten het met een Mongoolse variant doen. Uit eindelijk hielp de Russisch sprekende Duitser iedereen met een Russisch formulier en de Engelse varianten gingen het rijtuig door om aan de hand daarmee de Mongools in te vullen. Ondertussen vulde het rijtuig met kookgeuren die uit het compartiment van de provodnitsj’s kwamen, zij waren inmiddels hun avond maaltijd aan het koken, met aardappelen en vlees, terwijl de toeristen hun in Rusland gekochte noedels klaarmaakte. Terwijl de maaltijden werden bereidt keken veel toeristen reikhalzend uit naar de grens en toen die gepasseerd was werd er reikhalzend uit gekeken naar de eerste ger. Na een tijdje bereikten we een klein stationnetje voor een korte stop. Een groep mannen in uniform en grote petten klommen de trein binnen welk zodra de trein weer vertrok de paspoorten en de formulieren kwamen innemen. Nadat ze langs geweest waren moesten alle gordijnen dicht.

IMG_6955

Op het station van Sühbataar stapten ze de trein uit en begaven de ambtenaren zich naar en zijingang van het station. Na ongeveer een uur in de hitte gewacht te hebben in het rijtuig op een spoor achter op het rangeerterrein, kwamen de ambtenaren terug met een gestempeld paspoort en mochten we de gordijnen openen en het rijtuig uit. Met velen anderen begaven zochten we een weg over het spoor richting het perron om veelvuldig aangesproken te worden door mensen met calculators en Mongools tugrik, de lokale munt. Nadat iedereen de valuta had gepind verdwenen de calculators teleurgesteld van het station. Niet alleen de valutahandelaren verdwenen, onze trein was niet meer te vinden op het rangeerterrein. Een groepje Nederlandse studenten moesten ontzettend grinneken omdat een reisgenoot van hun nog in de trein lag te slapen.

IMG_6957

Nadat een binnenlandse trein het station van Sühbataar binnen was gelopen verschenen onze rijtuigen aan de horizon om achter de binnenlandse trein gekoppeld te worden.  De achtergebleven schone slaper kon de grap van zijn vrienden niet waarderen, hij hadt het idee dat zij mogelijk in een andere trein verder naar Ulaan Bator te zijn gereisd.  Na een half uur kregen we de uitnodiging om weer in te stappen en verder te reizen richting Ulaan Bator.  Na vertrek verdween de zon algauw achter de heuvels en trad de nacht in. Ik dronk nog een te warm Pools donker biertje en verwonderde me over hoe donker een nacht echt is, nu moet ik wel toegeven dat er die avond flink veel regenwolken in de lucht hingen.