Door een combinatie van naar binnen waaiende regen, ik had het raam op een kiertje laten staan voor de frisse lucht, en rumoer op de gang werd ik wakker. Het was buiten al licht en in de verste verte herkende ik geen naderende grote stad. Toch zou het nog ongeveer een halfuur duren voordat we zouden arriveren in Ulaan Bator.  Na ongeveer een kwartiertje kwamen de eerste omheinde ger tenten voor bij het raam glijden en gestaag nam de densiteit toe en verscheen er zo af en toe een zeecontainer of een simpel gebouwtje tussen door. Het centrum van Ulaan Bator liet zich makkelijk raden, de ger tenten hadden plaats gemaakt voor Sowjet beton en modern glas werk. Op het perron werden we na de regen ontvangen door diverse chauffeurs die hun ritten aanboden of personen stonden op te wachten.  

Onze chauffeur leidde ons richting zijn auto, voordat wij onze bagage in de kofferbak mochten leggen haalde hij eerst met een plumeau een hoop stof weg. Het duurde even voordat we de parkeerplaats naast het station konden verlaten, alle chauffeurs vonden het nodig om soms te parkeren zonder langer termijn visie. Ergerend bewoog hij zich door de ochtend spits van Ulaan Bator. Na een kwartiertje ballende vuisten en gescheld binnensmonds kwamen we in rustiger verkeer en had het Sowjet beton en glas plaats gemaakt door een zanderige wek met aan weerszijde omheinde ger tenten en autowrakken.  Langzaam verdwenen de buitenwijken van Ulaan Bator achter ons en werden we omringt door dor grasland wat de regen goed kon gebruiken. De asfalt weg ging langzaam over in een soort van grote sporennetwerk in de modder. Kuilen deden automobilisten en vrachtwagenchauffeurs uitwijken en aan rijrichting werd op een gegeven moment niet meer gehouden. De brede sporennetwerk vertakte zich al snel af in allerlei kleine sporen de heuvels in en al snel waren schraapte de bodem van een Japanse middenklasse in sedan uitvoering over het wegdek bij oneffenheden.  Na ongeveer anderhalf uur rijden parkeerde de chauffeur op de parkeer plaats van een lux hotel, een hotel waar ik me niet dood gevonden zou willen worden. We werden er opgewacht door een Gandalf achtig persoon, maar met wel een kleinere baard en geen staf. Hij leidde ons over een simpele touwbrug over een rivier. Aan de overkant stond een wit paard met een karretje van sloophout en oude wielen.

Op dat karretje werden we verder de Mongoolse steppen op gereden. Al snel werden we omringt door bomen en grazend vee. We volgden een riviertje  en verdwenen steeds verder van de bewoonde wereld. Zo her en der verscheen er een klein huisje of ger tussen de bomen. Na een kwartiertje bereikten we een rivier. De koetsier stuurde het paard naar een doorwaadbare plek. Het paard had er duidelijk niet veel zin. Door de regen van de afgelopen tijd stond het water hoger dan normaal en was de hoogte van het karretje net voldoende om de bagage droog naar de overkant te brengen.  Terwijl het paard het karretje door de stromende trok keek een drinkende jak verwonderd op het schouwspel te aanschouwen. Zijn blik volgde ons richting de grote weidse steppen landschap die ons na dit riviertje verwelkomde. Het Mongolië wat ik me had voorgesteld vanuit de foto’s uit de folders en het internet ontvouwde voor ons uit. Een weids landschap met heuvels vol groen gras en een kamp van spier witte vilten ger tenten. “Bert big boss”  riep Gandalf uit het niets en wees naar een groepje ger tenten en herhaalde de naam Bert.

We werden ontvangen door een Mongoolse vrouw die even tijd vrijmaakte uit de keuken. Haar keuken bevond zich in een klein houten huisje zonder elektriciteit en stromend water. Ze gaf Gandalf de nodige tugrik en leidde ons naar onze ger tent. Nadat we onze bagage daar hadden achtergelaten kregen we een korte rondleiding over het terrein en de tijdstippen voor de diverse maaltijden, want dit verblijf was all-inclusive.  Over ongeveer een half uurtje konden we onze lunch halen in de grote gemeenschappelijke grote ger tent. De lunch bestond ut volkoren brood van de germanbakery.mn kaas en boter van Friesland-Campina en diverse jam en vleeswaren. Normaal eet ik niet vel bij een inbegrepen maaltijd, ik vind dat altijd bezwarend en totaal nutteloos om meer te eten omdat het zogenaamd gratis is. Maar in deze omgeving had ik een dubbel gevoel om een extra boterham nu te nuttigen of de mogelijkheid uit te stellen mocht er geen de volgende dag geen germanbakery.mn brood op de plank zou liggen. Tijdens de lunch ontmoette we onze mede kampbewoners. Een praat grage vrouw uit het Belgische Eupen en twee dispuut meisjes uit Utrecht die, hoe origineel ook, bezig waren met een Trans-Mongolië Express Backpack trip. Na de genuttigde lunch bleven wij en de Belgische vrouw nog door praten en kregen een nieuwe thermosfles koffie en warmwater aangereikt. Die middag hadden we niet veel te doen wegens een onweersbui welk langzaam over de steppen trok.

Na de bui gingen mijn vader en ik er op uit om een rondje over de steppe te wandelen. Al snel bleek de mooie groene weides bezaaid te liggen met stenen, mest en vooral veel kleine botjes van overleden en verteerde dieren.  Door de hopen mest van het vrij rondlopend vee is de steppe van Mongolië een waar paradijs voor muggen en vliegen. Constant zoemen ze om je hoofd of kriebelen ze je in je nek en op je armen. Het wonderbaarlijke van wandelen op de steppe is dat je totaal geen gevoel hebt hoe ver je hebt gelopen. Referentie punten als huizenblokken en bomen ontbreken er nog al. De enige referentie die je kon hebben was een telefoonlijn met om de zestig meter een telefoonpaal. We hadden al begrepen dat het dit jaar opvallend nat was geweest en dit leverde voldoende groen gras op voor het vee walk maar al te graag de totale vlakte kaal zat te grazen. De mooie Eidelweiss en andere bloemetjes uit de folders waren natuurlijk al vermalen tussen de kiezen van de grote grazers, maar er woonde iemand met hart voor de biodiversiteit  en kon er een glimp worden opgevangen van de prachtige biodiversiteit welk de steppe oorspronkelijk sierde.

Die avond bereikte ons het bericht dat Bert het avond eten wat later bezorgde, dit hield uit eindelijk in dat hij het eten niet kwam brengen maar een bevriende vrachtwagen chauffeur met een oude militaire Sowjet vrachtwagen. Reden voor deze opdracht is dat de rivier te hoog stond voor de Toyota Landcruiser van Bert. Tot mijn grote spijt verscheen het voedsel niet in een grote groene militaire vrachtwagen maar kwam het bij ons aan in een zilverkleurige Japanse vier wiel aangedreven auto.  De maaltijd bestond uit spinazie, gehaktballen en gekookte aardappels. Een oer Hollands AVG’tje ten midden van de Mongoolse steppe. Ondanks dat ik eerst niet veel met deze camping ophad ontdekte ik nu wel de mooie unieke ervaring het is om aardappels te prakken ten midden van loslopend vee op de steppe van Mongolië.

Die avond deden we niet heel veel. De zon verschool zich snel achter de heuvels en grijze wolken verschenen aan de hemel. Tijdens onze wandeling hadden we wat eten en drinken gekocht bij een lokale buurtsuper, nou ja, eerder een winkel in een houten huisje waar een paar essentiele producten werden verkocht als. Genghis Khan  Bier, Genghis Khan  aardappel chips, niet nader te noemen westerse merken op het gebied van frisdrank en chocolade repen met caramel. Uiteraard hadden we het bier en chips meegenomen en ook nog wat koolzuurhoudende appel drank Voor de ger dronk ik een biertje en keek hoe de rust langzaam over de steppe viel. Er zat een lineair verband tussen de activiteiten van het vee, de herders, de insecten en de stand van de zon. Een verband welk ik uit Europa niet kende, maar hier hadden ze ook geen onuitputtelijke elektrische bronnen als de Franse campings of het Friese platteland.   Ik las bij kaarslicht nog wat pagina’s uit de grote spoorwegcarrousel terwijl mijn vader de kachel opstookte, want in Mongolië mag het wel juli kan het hier ’s nachts nog vriezen.