“Als we de volgende trap nemen dan komen we bij die kettingzagenwinkel” vertelde Sandrvich. Eerst leek het mij vreemd dat er een winkel voor kettingzagen op en station zou zitten en dat Sandrvich een grap maakte, maar toen we de trap afgedaald waren zat er inderdaad een winkel met kettingzagen en de tunnel huisveste diverse nieuwe modellen grasmaaiers.  Na het inchecken bij ons hostel gingen we Košice verkennen en een restaurant zoeken. In het centrum werden we getrakteerd op volkszang en dans. Niet veel later viel het kwartje, dit waren de 1 Mei festiviteiten van Košice.  Geen parades met rode vaandels maar volkszang en een hardloopwedstrijd.  Na de avond mal bleven we in het restaurant hangen om de nodige Slowaakse biertjes te drinken en nog een late wandeling door het centrum van Košice.

De volgende dag was het afzien, de temperaturen stegen boven de dertig graden wat activiteiten belemmerden. In de ochtend, toen de temperaturen nog niet moordend waren, verkenden we de wijken rond het centrum van Košice. Stukken van de oude stadsmuur waren her en der nog tussen de gebouwen te vinden en de gebouwen waren pré Habsburgs dan aan het centrale plein.  Per toeval kwamen we op een modeltreinwinkeltje uit en namen een kijkje. Tot onze verbazing lag er een model van een Wit-Russische rijtuig welk ook in Amsterdam kwam. Omdat ik niets met modeltreinen had en geen tachtig euro kon uitgeven, de bankpassen konden niet worden gedeblokkeerd, namen ik hem niet mee.  Toen de hitte zijn aanwezigheid begon te tonen stapten we de tram in op weg naar een shoppingscentrum voor een lunch en verkoeling. “Het is wel jammer dat je geen paspoort hebt, anders konden we tijdens deze reis naar Uzhnogrod in Oekraïne.” Sandrvich was die winter in Kiev en Charkov geweest en had er een goede tijd gehad en ging er die zomer weer heen. Na de lunch en de nodige biertjes in een verkoelend shoppingcenter gingen we weer de hitte trotseren voor de laatste rondjes door Košice.  Na een stevige maaltijd van varkensvlees, aardappel en bier gingen we langs de supermarkt voor wat rantsoen voor de avond in de nachttrein. Na de supermarkt haalden we onze bagage op in het hostel en gingen we richting het station.

De laatste uren in Košice brachten we al wachtend door op het station. De winkel met grasmachines en kettingzagen was al gesloten end e eigenaar was druk bezig om de grasmachines uit de stationstunnel naar zijn winkel te rijden.  Na een goede anderhalf uur de nodige treinen gespot te hebben kwam onze nachttrein naar Praag het station binnen gereden. We namenplaats in een zeer comfortabele slaaprijtuig (Type WLABmee) van de Slowaakse Spoorwegen (ZSSK). We hadden de coupé voor ons alleen., zo begrepen we van de Provodnik. Het zou nog een tijd duren voordat de trein in beweging kwam en wachten we buiten geduldig het vertrek af omdat het binnen te warm was. Ondanks dat de airco werkte had het rijtuig de nodige hitte verzameld gedurende de dag.  Na een tijdje onderweg en de nodige bier achter de kiezen was het compartiment zodanig afgekoeld dat slapen mogelijk was.

’s Ochtends vroeg arriveerden we in Praag, zonder vertraging. Waar ons rijtuig nog voor aan de trein bevond in Košice, was de voorgaande rijtuigen aangevuld met Russisch en Wit-Russische rijtuig waarvan de Russische nog verder ging naar Chleb, wat na mijn inziens raar klinkt voor een Rus omdat Chleb  “brood” in het Russisch is. Hoe de trein verder naar Chleb ging weet ik niet. We kochten een ontbijt en proviand voor de terug weg en wachtte onze trein af naar Berlijn.  De route voerde wederom langs de Elbe en omdat voor de derde keer te gaan beschrijven voegt niet heel veel toe. De flats waren nog altijd zo onderhouden als de week er voor. En de Elbe stroomde nog altijd naar Duitsland, net als onze trein. Zonder vertraging kwamen we aan in Berlijn en aten we een currywurst voordat de trein richting Schiphol vertrok.  De reden dat Sandrvich voor deze route anar huis had gekozen was het verdwijnen van de intercity Berlijn – Schiphol bij het intreden van de nieuwe dienstregeling in december 2012. Vanaf de nieuwe dienstregeling ging deze trein niet meer naar Schiphol, maar reed gewoon naar Amsterdam CS. De trein van Berlijn richting Schiphol is een niet hele boeiende reis langs Berlijnse buitenwijken, een grote Volkswagenfabriek in Wolfsburg en passeert ergens twee heuvels waar één heuvel verfraait is met een protserig beeld van Kaiser Wilhelm I en dan arriveert de trein in Bad Bentheim en wordt de locomotief gewisseld. Bij het aanzien van Oldenzaal komt de vraag op “Waarom is dit geen onderdeel van Duitsland?” In Deventer nam Sandrvich de trein richting Brabant en zat ik d trein uit naar Schiphol. Het perron in Duivendrecht was gevuld met mensen, wat onwaarschijnlijk is voor Duivendrecht. Al snel kwam de aap uit de mouw en vulde de trein zich met inhoudsloze blikken die blijkbaar vreugde moesten uitstralen. In Schiphol liep de trein leeg, helaas ging deze niet door naar Hoofddorp desondanks had ik dan met deze mensen in de trein naar Hoofddorp gezeten en niet in de bus van de Zuidtangnet. Tussen de zielloze vreugde blikken, getrommel op een TL-balk overkapping van een trein en inhoudsloos geschreeuw kwam ik mijn Vlaamse buurvrouw tegen, gelukkig dit keer wel zonder piano. De vorige keer toen ik haar tegen kwam stond ze hopeloos met een piano en een half volkorenbrood voor de flat de piano over de drempel te krijgen.