Nadat er twee keer op de deur werd geklopt opende de provodnitsja de deur en wekte ons. Over een klein half uurtje arriveerden we in Tsjernitisji. Niet veel alter werd het beddengoed opgehaald en maakte de velden plaats voor datsja’s en flatgebouwen. Oekraïense nachttreinen waren me uitstekend bevallen. De trein wiegde heen en weer in het langzame tempo van de trein maar in tegenstelling tot in Europa kon je uitgestrekt liggen zonder je voeten en hoofd tegen een wand aan te drukken. Ook waren de banken breder waardoor je comfortabeler lag.
In Tsjernivitsji haalden we een kop koffie bij een automaat in het stationshal en zochtenw e naar een plaats waar we mogelijk een ontbijt konden halen. Voor het station waren geen zaakjes war we konden ontbijten, of ze waren nog niet geopend. We kochten een zak spritsachtige koekjes en een aantal flessenwater voor de komende rit naar Ocnita. Vervoersbewijzen waren al opgehaald in Kaliningrad, Rusland, door Krasnapolsky. Ruim op tijd arriveerde een grote diesellocomotief op het station van Tsjernivitsji met twee rijtuigen. We namen plaats op de houten banken end eden het raam open. Andere reizigers kwamen de trein in en namen plaats op de plaatsen die hun het best uitkwamen. Lokale treinen in Oekraïne en Moldavië hebben geen zitplaats reservering in tegens telling tot langeafstandstreinen. Enkele reizigers probeerde met ons een gesprek aan te knopen over war we vandaan kwamen en waarom we hier waren. Krasnaposlky zijn kennis van slavische talen bood een kleine uitweg door ze te vertellen dat we uit Nederland kwamen en geïnteresseerd waren in deze regio. De trein voerde door de buitenwijken van Tsjernivitsji. Terwijl er een puter op het potje ging en bank voor ons en het potje naar het toilet werd afgevoerd, nam iemand achter ons een gepofte aardappel tot zich terwijl er een scheutje over de rand kwam. Naarmate de trein vorderde werden de grauwe flats en verlaten industrie ingewisseld door eindeloze velden en maïsakkers. Af en toe reed er een trekker of een vrachtwagen tussen de weiden en in de verte waren restanten van collectieve boerderijen te zien aangevuld met een dorp. Bij de verschillende stations stapten mensen uit, zelden stapten er mensen in. In Mamalyha Bleef de trein langer staan dan gebruikelijk n werden alle passagiers door de douane en grenspolitie gecontroleerd. Omdat Mamalyha op steenworp afstand van Roemenië ligt kon ik snel even een SMS nar Nederland sturen via het Roemeense mobiele netwerk. Wat ongeveer een euro scheelde met het Oekraïense mobiel netwerk. De machinist toeterde twee keer en de grenscontrole versnelde hun werk om de trein zo snel mogelijk te verlaten. Na een lang toeter signaal brulde de dieselmotoren van de locomotief en werd het emplacement, en de rijtuigen, gevuld met een dieselwalm. De overgebleven mensen waren voornamelijk handelaren met grote bagage stukken. In Criva kregen w de Moldavische ingangscontrole en begon de bureaucratie weer. Vragen wat we doen, wat we bij ons hebben en ons paspoort voor het stempeltje.
Natuurlijk duurde deze bureaucratie te lang voor de machinist en werd er weer ongeduldig op de toeter gedrukt. Nadat de beambten de trein hadden verlaten werd er verder gereden. Het dorpje maakte plaats voor weide en maïsvelden. Toch waren de dorpen niet ver weg en passeerden we menig dorp bestaande uit kleine huisjes met moestuinen en wat vee. Het viel me op dat er met enige regelmaat koeien langs het spoor stonden welk met een ketting waren vast gezet zodat ze niet wegliepen. Het klassieke beeld van een geit welk het verse gras probeerde te bereiken door aan de ketting te trekken kwam in mij op. Blijkbaar vonden de koeien het te warm om in de zon te staan en stonden of lagen ze in de schaduw. In het dorpje Lipcani stopte de trein even om twee mensen uit te laten stappen en vertrok weer met een luid gebrul. Ongetwijfeld heeft hee Lipcani de trein gehoord, anders wel gezien door de enorme roet uitstoot van de M62 welk met een V12 is uitgerust. De M62 was een locomotief type welk gebruikt werd door de spoorwegen van de Sowjet-Unie om zware goederentreinen te trekken. Na de Sowjet-Unie reden de breedspoor exemplaren ook in Mongolië en voor de export werd er tevens een normaalspoor variant geproduceerd welk geëxporteerd zijn naar Polen, Hongarije, Oost-Duitsland, Noord-Korea en zelfs Cuba. “Oh, we zijn nu illegaal in Oekraïne!” deelde Krasnapolsky mee toen we het dorp Podvirivka passeerden. Omdat de trein hier niet halteerde was er ook geen ‘theoretische’ mogelijkheid om in Oekraïne uit te stappen wat de grenscontrole overbodig maakten. Nadat we het dorp Podvirivka gepasseerd waren en twee weilanden en maïsvelden verder, waren we weer in Moldavië. In het enige dorp wat we gingen passeren was de Moldavische uitcontrole en werd het ritueel van vragen, stempels en een ongeduldige machinist weer herhaald en de laatst keer was nog geen veertig minuten geleden.
Krasnapolsky merkte op dat de uitcontrole in Medveja ons geen uitreisstempel had gegeven, terwijl het wel de bedoeling is wanneer je een land verlaat. Ondertussen boemelde de trein verder richting Oekraïne en waren we na genoeg de enige in het rijtuig. De temperatuur begon toe te nemen in het rijtuig, ondanks dat bleven alle ramen angstvallig gesloten. Oost-Europeanen hebben een hardnekkige allergie voor tocht. De trein rolde Larga binnen en het ontvangst comité stond al klaar op het perron. Na ongeveer tien minuten arriveerden de beambten om ons te controleren. De controles waren hoofdzakelijk op de persoon gericht en niet zo zeer op de goederen welk we mee hadden, dat geloofden ze wel. Onze medereizigers verlieten de trein in Larga, geen idee wat ze hier verder moesten of naar toe zouden moeten gaan, maar het gaf ons de gelegenheid om de ramen te openen om nog iets van verkoeling mee te krijgen. De trein boemelde verder tussen maisvelden, dorpjes en weilanden. “Jij zit nu in Moldavië” vertelde Krasnapolsky me, blijkbaar liep grens in het midden van de spoorlijn. Na een scherpe bocht naar links waren we beiden weer in Oekraïne. Na ongeveer een half uurtje arriveerden we in Ivanovitsji, een klein niets zeggend stationnetje, werd de trein opgewacht door iemand met een Lada die een bekende opkwam halen van de trein. Na twee minuten vertrok de trein weer en kwam het tafereel van maisvelden, éénzame koeien langs het spoor en weilanden afgewisseld met dorpjes. We reden al een uur met het raam open en toch dachten we er aan om deze weer te sluiten ondanks de hitte. Door de grote hoeveelheid uitstoot en dieselwalmen begonnen we toch lichte hoofdpijn te krijgen. Desondanks bleef het raam open. De hitte nam verder toe en zo nu en dan sukkelde we in slaap om opgeschikt te worden door de claxon van de locomotief wanneer de trein een overweg naderde.
Na in totaal een goede vier uur gereisd te hebben op houtenbanken in een iets te warm met dieselwalm gevuld rijtuig bereikten we de zoveelste grens tussen Oekraïne en Moldavië. De trein kwam met een snerpend geluid tot stilstand, de grensbeambten stonden al klaar en bestegen het achterste rijtuig. Na ongeveer 10 minuten waren ze bij ons, de enige in het voorste rijtuig. Toen ik mijn paspoort afgaf ontstond er wat onenigheid. We kregen de vraag waar mijn Moldavisch visum was, terwijl Nederlanders geen visum voor Moldavië nodig hebben. Deze vraag kregen we niet van hun collega’s in Mamalyha, daar hadden we nog de trein kunnen verlaten in Larga of de andere Oekraïense dorpen waar de trein halteerden. Ongeduldig klonk de claxon van de locomotief en een grensbeambte opende het raam en schreeuwde een mededeling naar de machinist. Krasnapolsky had inmiddels al duidelijk gemaakt dat Nederlanders geen visum nodig hadden voor Moldavië na een telefoontje met Kiev werd Krasnapolsky’s mededeling bevestigd en kreeg ik mijn Oekraïne uit stempel in mijn paspoort. Met een vertraging verlieten we Sokyriany en ondertussen passeerden we de grens nog een aantal keer. Een kilometer Moldavië werd afgewisseld met een halve kilometer Oekraïne tot we Ocnita bereikten. Daar kregen we keurig de Moldavische grenscontrole en konden we de trein verlaten.